zaterdag 31 augustus 2019

vrijdag 30 augustus 2019

woensdag 28 augustus 2019

Heiig


De muziek die ik opzet is mooi: Voices fall from the sky, van William Parker. Ik zoek naar een nummer ervan op YouTube voor de top 200.000 maar het staat niet in de verzameling clips van de Google dochter. Even denk ikdat dit misschien juist een tempel voor kwaliteit is, maar bedenk me dat deze gedachte geen hout snijdt; immers muziek van alle nivo's staat op YouTube én ontbreekt er. Maar genieten is het.

De tekst die ik lees is A brainer, tenminste als er No brainers bestaan, dan toch ook andersom. In een tekst van het Rode Kruis lees ik dat de menselijke waardigheid tijdens gewapende conflicten hoog gehouden moet worden. Kan dat? Je kan op zijn minst regels afspreken en dat gebeurt al sinds mensenheugenis. Maar waardig kan een gewapend conflict nooit zijn. De opmerking stond in een brief over het meewegen van gender based violence bij wapenexporten. Ook al zo'n punt waar ik moeite mee heb. Vrouwen, mannen, kinderen, en bejaarden slachtoffer kunnen ze allemaal worden en allemaal op groepspecifieke gronden. Het Rode Kruis gebruikt gelukkig een brede uitleg van het fenomeen. ("When military-aged males are the victims of mass killings to prevent them from participating in hostilities, or when a party to a conflict recruits girls to fulfil 'domestic' roles, these are gender-based violations of IHL.") Maar ik denk aan mijn fietstochten door Noord-Frankrijk en zie de velden vol witte kruizen keurig in het gelid in rotten van veel. Hadden de mannen wiens botten daar verrotten maar niet waardig moeten afreizen naar de reine, vrolijke oorlog. Want die mensen in uniform vallen wel buiten deze definitie, gewapend conflict is immers een waardig onderdeel van hun beroep.

Op mijn bankje zitten twee bescheiden Duitsers die meer plaats voor me maken dan ik nodig heb. In de rucola zitten bijen van een ander soort dan het vee dat honing voor ons maakt. Op het strand is het heiig

















Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.

Tuin Dick



Foto's gemaakt: 28 augustus 2011.

dinsdag 27 augustus 2019

Zinderend


In Amsterdam mis ik net de pont over 't IJ, omdat ik de vergeten portemonnee nog moest gaan halen. Daardoor mis ik vervolgens de bus over de Afsluitdijk en moet ruim een ½ uur wachten. De volgende belandt in een file en doet 1 ½ uur over de nog geen 30 km. (Op de terugweg hoor ik dat twee vrachtwagens op elkaar waren gebotst.) In Holwerd moet ik een boot later nemen, die ook weer een ½ uur vertraging heeft.



Terug naar huis is het heet. Ik haal mijn boot. Weer die mooie kronkelvaart tussen de zandplaten van het wad door. De helft van mijn tocht buitendijks richting Harlingen. Deze schoonheid laat ik niet meer zo ongefilterd doordringen, merk ik. Dergelijke zinderende schoonheid en verukkings sensatie valt toch niet te delen.

Ik haal mijn bus. Steen wordt op de dijk gestort. Zware vrachtwagens rijden af en aan. Op het water liggen schuiten voor het werk.

Tussendoor was het fietsen langs het wad, bos en duin van Ameland: bij Hollum een verzameling buizerds die hoog in lucht om elkaar heen cirkelden; jonge hongerige meeuwen langs het pad (en exemplaren die al dood waren); uitvalsbasis een mooie rustige camping waar opladen en douchen op zonne-energie gebeurde en verder alleen elektra voor verlichting van het douche- en schuilgebouwtje. Bij het opbreken woonden er drie rugstreeppadden onder de trekkerstent. 


Het waren een heen- en terugreis zonder tegenwind.
 



































In de buurt en in Portugal

Foto gemaakt: 27 augustus 2012. 

Foto gemaakt: 27 augustus 2012. 

Foto gemaakt: 27 augustus 2014.

Foto gemaakt: 27 augustus 2014. 

Foto gemaakt: 27 augustus 2014.




 Foto gemaakt: 27 augustus 2023
 
Wapato is een van de Indiaanse namen voor Breed pijlkruid) De knollen van de plant vormen al eeuwen een belangrijke aanvullende voedselbron voor de inheemse bevolking van Noord-Amerika. De 'Indianen' kozen zelfs de plek waar zij hun kampen in de herfst opsloegen zo uit, dat deze dichtbij rijke groeiplekken van Breed pijlkruid lagen. De archeoloog Terrence Spurgeon heeft er eind jaren negentig in het Katzie district in British Columbia uitgebreid onderzoek aan gedaan (Spurgeon 1996). Lastig bij dergelijk archeo-botanisch onderzoek is dat er van planten bijzonder weinig resten overblijven.

De oogst (van oktober tot november) vond plaats vanuit kano’s, waarbij de hele plant uit de modder werd getrokken, of met een speciale oogststok werd losgemaakt. Ook werden de knollen met de tenen door de vrouwen uit de modder losgewoeld, waarop ze kwamen bovendrijven. De knollen van Breed pijlkruid werden in de as of in een vuur geroosterd. Ze konden na deze behandeling ook maandenlang bewaard blijven en als wintervoorraad van koolhydraten fungeren. Daarbij vormden ze een welkome en belangrijke aanvulling op de rest van het dieet, dat voor een groot deel uit zalm bestond.

In de baai van San Francisco worden nog elk jaar veel wortelknollen van Breed pijlkruid geoogst, die door de Chinese gemeenschap in deze stad worden genuttigd. In China zelf wordt naast Pijlkruid ook veel Sagittaria cuneata gegeten.
 
Tekst (uit langer artikel gehaald, licht aangepst en dit fragement iets ingekort en aangepast) Henk Jansen: Breed pijlkruid (Sagittaria latifolia Willd.) wijst de goede kant op, Twirre natuur in Fryslân Jaargang 26, 2016, nr. 1). Zie voor inheems pijlkruid hier.

woensdag 21 augustus 2019

Je en jes

Vaak streep ik de '-je' en '-jes' weg uit mijn stukjes en stukken. Maar vlasbek klinkt meer als een scheldwoord dan als als de naam van een fijne bloem.

Op de fiets werk ik; dat wil zeggen ik bedenk een aantal kwesties die nog uitgewerkt en ergens bezorgd moeten worden. Vanmorgen deed ik een klus die doodliep, nu weet ik een vervolg.

We believe that some morning people will awake to discover with surprise that quite a few gentle and kind things have begun to have offensive and lethal characteristics,” schrijven twee militairen in een boek dat ik lees.

Het sluit mooi aan op wat ik gisterenavond las, dat studenten aan de WUR onderzoek doen naar hoe planten ingezet kunnen worden om de militairen te helpen. Niet door het produceren van voeding of chemische verbindingen – even nadat ik dit schreef liep ik langs de boksdoorn, waarvan de bessen atropine bevatten dat hartritme stoornissen veroorzaakt, maar ook de werking van zenuwgassen kan neutraliseren – nee dat ze echt aan het werk gaan. Het einde is nog niet in zicht.

Of ik de zee gedag wilde zeggen, werd me gevraagd. “Dag zee,” zeg ik dan ook hardop als ik door het zwin terug zwem naar het strand. Niemand die het hoort.

















Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier.