net geen 45 km/u

Het is geen geheim dat ik erg houd van wielrennen. Toch probeer ik daar niet al teveel over te schrijven. Afgelopen vrijdag ging de Syriër Ahmad Badreddin Wais van start in de tijdrit in Imola.  Wais is geboren in Aleppo, een stadsnaam die bijna een op een verbonden lijkt met oorlog. Hij fietste en was student. In 2014 vluchtte hij naar Jordanië, vertrok vervolgens naar Turkije en vandaar naar Griekenland en kreeg een asielstatus in Zwitserland. In 2017 begon hij weer te fietsen en stond hij aan de start van het WK tijdrijden in Bergen. In Zwitserland vond hij ook zijn geliefde, Marlen Reusser die afgelopen donderdag tweede werd op de tijdrit in Imola. Rais zelf werd er 55e met een snelheid van net geen 45 km/u (dat is 2 km/u trager dan zijn vriendin). Terug naar Syrië kan hij niet, omdat hij geweigerd heeft zijn dienstplicht te vervullen. Veel beter dan weigeren mee te doen kan een mens niet in tijden van oorlog. Stel je immers voor het was oorlog en er ging niemand naartoe. De renner zelf zei dat hij hoopt dat de oorlog snel stopt voor alle Syriërs. Hij fietst ook om te laten zien dat het leven doorgaat. Een paar dagen later kijk ik naar de documentaire Dance or Die over het leven van de Syriër Ahmad Joudeh. Weer een indrukwekkende man. Maar, zo bedenk ik me, er zullen veel meer mensen zijn met gewone levens, die vluchten en ergens onopgemerkt blijven steken tussen prikkeldraad en reddingsvest.  *** Zelf ga ik nog niet half zo hard als Wais in de richting van het strand. Een strand waarvan ik vermoed dat de opgang in de dansfilm Vlucht (met een choreografie van de inmiddels 77 jarige Krisztina de Châtel) zit die de NTR op Dance or Die liet volgen. Dansen op de pedalen doe ik niet, maar het is fijn om buiten te zijn. Alles schiet weer in corna-stand, ook ik doe dat. Niet dat ik een uitermate wild leven had in 2020. Verder dan een paar kilometer in Duitsland ben ik niet gekomen (daar zag ik wel flamingo's in het wild). Hier zie ik aan het strand de meeuwen genieten van de rust, zwemmen er zeedruiven in het zoute water en kom ik konikponnies, paddestoelen en iemand die vlinder en bloemen telt voor de Vlinderstichting tegen. *** Er zijn mensen die denken dat kunst mooi moet zijn. Het is onvoorstelbaar. Hier kunst die zo triest is dat het pijn aan de oren doet. Het is goed dat er mensen zijn die de pijn verklanken.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.

Gleuf of sleuf

Gisteren was er een sleuf gegraven in de stoep bij de flat waar ik op drie hoog woon. Nieuwsgierig aagje van instelling, wilde ik weten waarom? “We kijken wat er allemaal in de grond zit,” zei de oudste graver met een Brabants accent.

Je zou denken dat daar tekeningen van zijn, maar nee dus. Het afgelopen decennium zijn er in de straat ook nieuwe rioleringen, gasleiding, glasvezel en regenwaterafvoer de grond ingegaan. Dan zal er vast ook elektra liggen en een boel waar ik geen weet van heb.

Maar ik kreeg niet de indruk dat ik van de gravers verder veel zou horen. De communicatie begon al te wiebelen op het woord om het gat aan te duiden: gleuf of sleuf. Dus fietste ik door.

De keuken

In een grijs verleden zat ik met mijn neus gebogen over de NATO 16 Nations (het zijn er nu decennia later bijna twee maal zoveel, nl. 30) of over the International Defense Review (Brits maar defense met de s om de Noord-Amerikaanse markt te bestrijken), Armex en nog zo wat militaire tijdschriften. Je peurde daar informatie uit. Niks internet, geen big data en zelfs nog geen computer (die kwam voor mij een paar jaar later en werd gekocht op de PC-dumpdagen in de RAI). Door het zoeken, graven en spitten kon het lijken dat de feiten belangrijker waren dan de werkstukken die eruit volgden. Hoewel ook toen feiten meningen illustreerden, onderbouwden of juist onderuit haalden. Momenteel moet je niet graven, maar uitkijken dat je niet teveel zoekt naar wat je wilt horen, want er is zoveel informatie dat er eigenlijk altijd wel iets is dat eigen gedachte onderschrijft. Zoeken naar bronnen die dat niet doen lijkt dan juist het devies. Deze week keek ik de BBC-serie Once Upon a Time in Iraq uit. Een serie van vijf hoofdstukken over het land en de oorlogen op de meest simpele manier: pratende hoofden en beelden als illustratie van hun woorden. Het snijdt niettemin wel door de ziel vanwege de gore ellende die ervan (door Irakezen, terroristen van buiten en Westen) gemaakt is, maar ook door de kale angst en de dapperheid van enkelingen. Volgende week (29/9) is op het Belgische Canvas nog het 5e deel te zien. *** Maandag borrelde de woede weer bij me op. Een man bij de kassa van de supermarkt stond zo'n beetje op mijn hielen en in mijn nek te hijgen. “Het overkomt mij ook dagelijks dat mensen er geen rekening mee houden,” voerde hij als verdediging aan, zonder een “sorry” dat zo wonderlijk werkt als een dovende lap. Ooit vergeleek ik mijn woede met de lava uit een vulkaan. Ze is er vaker en vooral in de zomer. Beheersing is de wens, maar het deksel is soms kwijt. Door te fietsen vind ik het weer terug. *** Onlangs luisterde ik naar dit liedje geschreven door William Parker voor The Kitchen House Blend series over Fannie Lou Hammer. Wie zij was, wist ik niet. Gelukkig is alles in een handomdraai op te zoeken. Het bleek een vrouw die zich in de jaren zestig inzette voor de verbetering van de positie van vrouwen en zwarten in de Verenigde Staten. Ze kreeg daar pas laat erkenning voor. Het is geschreven voor the Kitchen House Blend ensemble, de huis band van het New Yorkse huis voor kunsten. Het is ook gewoon wonderschone muziek, maar daarover valt van mening te verschillen.   Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.

Breehorn

Vorige week kwam het er niet van mijn avonturen hier te posten. Ze worden vast elders wel bewaard. Via de duinen op weg naar een van mijn favoriete bestemmingen, het Breehorn. Aan de kant liggen kleine lege kokkels; het goud van het Wad. In de verte hoor ik de diepe klanken van eidereenden, maar ik zie slechts een groep meeuwen en een enkele scholekster. Op een van de nieuwste stukjes Nederland (landaanwinning gaat her en der door, gedreven door een antwoord aan de zeespiegelstijging) zie ik de blauwe zeedistel al verschijnen. Zowel op de heen als terugweg raak ik van mijn route en zo zie ik dingen die ik anders gemist zou hebben. (Niet alles is gekiekt.)

Golven

De gang der zaken heeft met hoedjes en al de jaarlijkse regelmaat weer gevolgd. Wie de winaars en wie de verliezers zijn laat zich raden met een Regering die harteloos is naar vluchtelingen, geen ambitieus klimaatbeleid voert, en vooral door de rechter vleugel van de politiek gevormd wordt.  De alternatieve begroting van GroenLinks, PvdA en SP: meer geld voor de zorg, het milieu en de woningmarkt, lees ik in Trouw. Schrijver Jelle Brandsma heeft weinig vertrouwen in het gezamenlijke initiatief. Vorig jaar liep het dood op GroenLinks-pragmatisme, PvdA-inschikkelijkheid en SP-rechtlijnigheid, aldus zijn voorpagina-opinie.   Los gezongen van die politiek is mijn persoonlijk leven. Alleen vanuit solidariteit met anderen kan het reilen en zeilen in de Den Haag me nog boeien. *** Laat ik liever weer eens goed naar de golven kijken. Ze lijken te rollen met een regelmaat, zoals verbeeld door de dalen en golven in een frequentiegrafiek. Ze jagen elkaar zo al miljarden jaren na en als ze er weer mee stoppen dan zijn wij er al lang niet meer. Maar naast de regelmaat zijn er kleine golfjes die stiekem tegen de grote exemplaren ingaan, dwarsliggers, en tragere exemplaren. Als de zee te wild is zie je dit niet. Vandaag botst de zee op een hoog stuk strand en is van uitlopende golven nauwelijks sprake. Je kan wel willen kijken, maar er zijn grotere fenomenen die bepalen hoe de golven gaan en wat je ziet.   *** Vanmorgen werd mijn herfst album bezorgd. Het is de LP More arriving van Sarathy Korwar. Het is muziek, die zoals steeds vaker, tussen de genres door glipt en een hele wereld absorbeert. Een paar weken geleden zag ik een interview met hem. Black Lives Matter en white priveliges zaten hoog bij de interviewer. Korwar legde uit dat hij als hindoe uit de hogere kaste in India die voordelen ook genoot – waar dat voor honderden miljoenen niet zo is – en ze pas in de VS kwijt raakte. Niet de kleur, maar de dominante sociaal-economische situatie bepaalt blijkbaar je positie in de maatschappij. De interviewer leek niet zoveel te begrijpen van die opmerking over de verschuivende positie. Op zo'n moment vraag ik me af of je dan wel eens leest over de situatie in India. Maar goed het gaat hier over muziek en ironie op hoog niveau.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.

Wat is 'n Hork

Een kat in het nauw maakt rare sprongen. Die kat is in dit geval de president van de Verenigde Staten. Hij bracht zichzelf in de problemen door gevangengenomen militairen loosers en suckers te noemen. Het is een opmerking die zo ingaat tegen de dominante visie in de Verenigde Staten dat hij alleen gemaakt kan zijn door iemand die zichzelf ten eerste graag hoort en ten twee van grote hoogte over de samenleving heenkijkt. Verstandig was het niet. Dus kwam Trump erop terug. Niet de soldaten zijn de mislukkelingen, maar het leiderschap van het Pentagon. De generaals voeren oorlog om wapens te verkopen. Hij kwam daarmee niet op zijn pootjes terecht, want iedereen die een beetje oplet weet dat hij zelf als wapenbaron de boer opging, met een voorkeur voor Riyad. Een deel van de veteranen uit zijn achterban blijft in hem geloven. Ze vragen zich zelfs af of de president wel heeft gezegd wat journalisten opschrijven. Het is triest. Dat is het vooral als je beseft dat de man die de machtigste positie in de wereld bekleedt, lult als de eerste de beste dronkenman tegen sluitingstijd. Dat is misschien juist zijn aantrekkingskracht. Blijkbaar kan ook een hork rare sprongen maken. Er zijn vandaag mensen die zich kwaad maken dat een Noors politicus van de conservatieve en neoliberale Vooruitgangspartij Trump heeft genomineerd voor de Nobel Vredesprijs. Dat deed de man vorig jaar ook al. Bovendien genoot hij zijn opleiding aan universiteiten in de Verenigde Staten en aan de Navo Defensie Academie. Wat verwacht je? Christian Tybring-Gjedde zingt in hetzelfde valse koor. *** Op de heenweg kom ik langs een hut. Zal er iemand wonen of is hij gebouwd door kinderen? Ik hoop het tweede, maar nog geen kilometer verderop staat er ook een, maar meer van de weg af en verder van de bebouwde kom. Daar woont wel iemand. Op het bankje bij het duin gaat het over deelverzamelingen en de zee. “Ik neem geen risico,” zegt de man die ik vaker voorbij zie rennen. De stroming was vreemd, maar goed te doen, merkte ik zelf tijdens het zwemmen. “Het gaat best,” kon ik hem gerust stellen, voordat ik door de regen weer naar huis fietste. *** Misschien moet ik dit niet doen. Ik bedoel een recent lied van Bob Dylan plaatsen, maar ik kan het niet laten. “Het verval is begonnen,” zingt de man met een stem die zelfs het beetje lenigheid is verloren. En die ik daardoor misschien wel mooier vind dan die uit de Tijden van verandering. We kunnen als troost luisteren naar alle muzikale tips die Bob zingzegt, maar laten we hopen dat de reus op lemen voeten niet teveel met zich meesleept in zijn val.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.