woensdag 28 april 2021

Sagt mir wo die Bluhmen sind


Het lijkt wel of ik het gesprek met mijn eigen blog aan ga. Vorige week verwonderde ik me over het geloof tegen beter weten in dat er weer iets goeds uit Washington zou komen. De slotzinnen van dat stukje waren:

Maar goed dat laat onverlet dat je de wereld niet verandert met analyses die de spijker op de kop raken, maar met betrokkenheid van velen tegen de macht in. Zwartkijken werft niet; zorgvuldiger de mogelijkheden benoemen dan maar?
De volgende dag tweette ik al weer een zin uit een opiniestuk van Jasper van Dijk: "Er is geen ontkomen aan: Nederland is een vazalstaat van de VS," en las dat president Biden vermoedelijk nog meer wapens aan de Oekraïne gaat leveren. Dat helpt in ieder geval niet om de gemoederen te bedaren. Maar dat lijkt niet de bedoeling. Verder zijn de militaire uitgaven in de wereld spectaculair gestegen,

De volgende week heb ik maar eens goed opgelet waar de spijker op de kop werd getroffen en waar mogelijkheden voor het inslaan van een andere weg werden geschetst.

***

Vorige week dacht ik een maarts viooltje gezien te hebben, maar het was een bosviooltje, bleeksporig waarschijnlijk, maar daar moest ik het spoor voor zien. Herkennen van de verschillende soorten is niet eenvoudig. Deze week meer details. Het klopte, maar die andere die ik niet nam, omdat het dezelfde leek, bleek het 't donkersporig bosviooltje. Het snuffelen  ben ik vergeten.


Voor het slapen gaan, keek ik nog even naar de maan. Dat doe ik eigenlijk altijd als hij zijn licht binnenwerpt, maar deze week was zij een media event (vanwege supermaan) en moest je wel kijken.

***

Ook muzikante Jenena Popržan, die ik vorige week op deze plaatst pootte, leidde tot reactie. Er kwam twee clips uit de film «Time of the Gypsies» van Emir Kusturica op terug. Eén daarvan plaats ik hier. Kijk ook naar de beelden. Schoonheid en humor, zonder woorden.

 

Als er een YouTube was met deze radiouitzending dan had ik die geplaatst, want hierin zit de kritiek, de hoop, het medicijn tegen teveel naïviteit, de actie, het samen zingen en samen strijden tegen onrecht en voor een mooiere wereld voor allen. Zoveel kracht ontroert me.
























Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.

zaterdag 24 april 2021

Boeken in april

Laatst gelezen boek boven.

***

Het is een handzaam boek dat Andreï Makine schreef over De vrouw die wachtte en de wetenschapper die haar bezocht in het kleine dorp Mirnoïé (ik kan het op de kaart niet vinden) aan de Witte Zee. Het is een omgeving van bossen, aarde, zware roeiboten en vurenhouten huisjes.

In het dorp wonen vooral oude vrouwen die hun mannen verloren zijn in of als gevolg van de strijd tegen de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog, met name bij de verdediging van Leningrad (het huidige Petersburg). Het was een slag waarbij meer burgers sneuvelden dan bij de bombardementen op Hamburg, Dresden, Hiroshima en Nagasaki samen of meer dan alle Amerikaanse en Britse gesneuvelden in de oorlog wereldwijd bij elkaar opgeteld.

Over die grote zaken gaat de roman niet direct. Makine zoomt in op een vrouw in een klein dorp en de twintig jaar jongere intellectueel die haar ontmoet. De gevolgen zijn wel voelbaar. Vera wacht al dertig jaar op haar jeugdliefde die aan het einde van de oorlog nog naar het front werd gestuurd. Ze is lerares op de dorpsschool en verzorgt de achtergebleven oude vrouwen.

Het verhaal gaat over hoe de wetenschapper zijn mening over de vrouw steeds bij moet stellen. Ze is niet de domme dorpsvrouw die op haar bank wacht en wacht, omdat ze niet anders kan. Dat is wat hij aanvankelijk denkt. Zijn aannames zijn gedreven door de cynische visies uit het alternatieve intellectuelen en kunstenaars circuit van Leningrad. De student en verteller deinst er niet voor terug deze vooroordelen bij zichzelf te zien en te onderzoeken. Het levert een mooi en nauwkeurig geschreven boek op.

Er zijn niet alleen vrouwen in de dorpen: ook een enkele man. Eén hangt zichzelf op in de schuur. Als zijn zoon in de klas een verhaal moet maken. Verteld hij hoe een vlinder opvloog van onder zijn schuilplaats: “Waar moest hij nu naartoe om tijdens de sneeuwstormen beschutting te vinden?” Vera raadt hem aan in de lente nog eens terug te gaan.

De vrouw die wachtte zit vol met dergelijke als terloops opgeschreven fijnzinnige beelden en metaforen en hier en daar een groteske plotwending.

***

De Grote Lijster voor scholieren lag op de eettafel, De zee een lied. Weet je van wie het is, werd tussen twee happen door gevraagd. “Slauerhoff”. Het is een van de weinige dichters die ik een beetje ken. De 'J.' vergat ik. Toen ik het wilde gaan lezen stond het alweer in de kast, maar het trok.

We kennen de zeeman die door krakende binten en de blik op altijd groene weiden verlangt naar zee, waar de golven hem overspoelen en havensteden hem omarmen. De dichter die schrijft dat hij alleen in zijn gedichten kan wonen. Maar woonde in het varen van Bahia Blanca naar Dzjiboeti aan de Soedan-rand,/ Oven waarin men levend kookt. In al die steden een vaste, maar kortstondige ankerplaats.

Het zijn de gedichten van een vroegere zeeman, van voor internet, geen aflossing per vliegtuig en nu nog nauwelijks zoveel havenbezoek als destijds. Een zeeman als mijn voorvaderen.

Het zijn de gedichten van een man die zich niet wilde laten smoren in een land waar hij niet wil leven. Men moet er steeds zijn lusten reven,/ Ter wille van de goede buren,/Die gretig door elk gaatje gluren. Die wars was van een wereld waar men at en dacht daarom te leven. De Burgers, Het 'vreest den Heer' staat in 't gelaat gekorven. Die laatsten waren ook mijn voorvaderen.

Het is de man die Voor de zachtmoedigen, verdrukten op Dit Eiland een zwarte vlag plant. Voor henDie zonder zegekrans/Streden verloren slagen/En 't liefst met hun fiere lans/De wankelste tronen schragen. De dichter die zelf de metafoor voor het zoeken is geworden.

Zijn molmge vunst
(van een oud kof, dat bekender werd van het ezelsbruggetje dan door het zeilschip voor kust- en binnenvaart) moet ik opzoeken alsof het in een buitenlandse taal is geschreven. Er staat: het vermolmde hout ruikt muf. De zeeman maakt er het beste van zoals het paardje op de steppe, het scheepje op zee, en het klagende hart en ik haalde er toch weer woorden en flarden uit.

***

In Fontanel van Meir Shalev wordt het buitenissige niet mis te verstaan opgevoerd. Het verhaal speelt zich grotendeels af op een ommuurd erf, waar de familie Joffe zich vestigde. David is er met zijn vrouw Mirjam op zijn rug heen gelopen en op haar opmerking dat ze zich hier moesten vestigen gestopt. Oersterk, boomlang, alleen met een goede hete soep tevreden, met twee rechterhanden is hij een voorbeeld van een pionier. Hij heeft een klein vogelbrein en een gevoel voor normen en waarden dat absoluut is en met brute kracht wordt opgelegd “Niet zo!, maar “Zo!” is een veel gehoorde brul uit zijn grote lijf. De Joffes zijn een familie die door gedeelde verhalen en gezegdes samenhangt. De verwrongen levens van de familieleden worden 450 pagina's lang in de verf gezet.

Arabieren

Om het erf heen ontstond een dorp, een Joods stadje met de slissende familie Schuster die de eer van de vestiging en David Joffes mooie dochter naar zich toe trok. Er zijn een school, terrasjes en monument voor neergestorte piloot. Palestijnen of arabieren zijn er dan weer nauwelijks te vinden. Er is een Arabische ijscoman die weggepest wordt en zijn ijs betrekt bij een Duitse nederzetting achter een moeras, waar Hitler zeer populair is en het antisemitisme eveneens. Er is een Arabische kokkin, die de Joodse gerechten leert maken en die ingezet wordt om moeder Mirjam te vinden als die kwijt is. En er is een Arabisch dorp “waar we veel mee te stellen hebben gehad,” aldus David. In werkelijkheid is het dorp Sabbarin (Sabbarien in Fontanel) in 1947-1948 ontvolkt. Maar verder komt dit deel van de bevolking nauwelijks uit de verf.

Zelfs als je de afwezigheid probeert te begrijpen, dan blijft dit toch voelen als een gat in het verhaal. Niet alles en iedereen past tussen elke kaft. Maar het wringt, omdat de Joodse mannen militair of wapentechneut waren, en alle Israëlische oorlogen tot de strijd tegen de Intifada wel aan de orde komen. O ja en er is een Arabische schoenmaker, die voor de Britten zadels, rijlaarzen en paardentuig had genaaid. Nu mocht hij laarzen maken voor de door David tot zoon gemaakte Gavriël, schoeisel dat “botten kan breken” en “de aarde laat weten dat het zijn voeten zijn die er lopen.” Vogelbrein of niet, de symboliek is niet per ongeluk gekozen.

Schrijver

Mocht het boek zijn geschreven in een neutralere context dan zou je hier niet over vallen en zorgeloos het rijkelijk gevulde verhaal kunnen volgen. Nu bedenk je ook dat het geschreven is om de Tweede Wereldoorlog heen; ook die ellende is afwezig. De context laat niet los, maar daar bovenop ligt een verhaal van een familie op een erf. Een spraakmakende familie., waar veel gebeurt. Dat alles wordt met verve en soms vrijwel terloops verteld, zodat je je afvraagt hoe heeft de schrijver dat hier neer weten te poten. Shalef schrijft als een magiër.

De fictieve schrijver van het boek is Michael, de kleinzoon van David. Veel van wat hij schrijft zijn de verhalen van zijn tante Rachel, de investeerder van de familie. De vrouw die de de loop der dingen financieel mogelijk maakt. Hij tikt zijn kroniek op een PC. Achter zijn rug leest dochter Ajjelet mee en levert commentaar op wat haar vader schrijft en ook wat hij doet.

Hij heeft van zijn zoon geleerd wat het voordeel is van een tekstverwerker. (Het boek verscheen begin deze eeuw. Shalev was toen vijftiger, de groep die destijds de computer ook steeds meer ging gebruiken.) Je kan in de tekst sterretje zetten om daar later nog aan te werken. Of als je meerdere ideeën voor zinnen of zinsdelen hebt waar je nog niet uit kan kiezen dan zet je een Duitse komma (/, backslash) tussen het een en het andere. Die tekens zijn, aldus Michael, voor een deel in het verhaal blijven staan en geven de tekst daardoor iets extra's. Het brengt je dichter bij de schrijver, maar soms is het ook prettig dat er niet een, maar dat er meerdere mogelijkheden zijn om een gedachte af te maken, een zin te vormen.

Vrijheid

We willen onze vrijheid terug. Het is momenteel een veel gehoorde kreet. In Fontanel leven mensen die zichzelf opsluiten in een bed, onder de grond, of die opgesloten worden in een huis, in ballingschap of bewaard worden in een couveuse, of zoals de moeder van Michael gevangen zijn in rigide ideeën over gezonde voeding. “Als ik een koolrabi was geweest, dan had je me vast met meer plezier omhelst,” voegt hij haar op een keer toe. Anderen hebben hun vrijheid lief, zijn eigenwijs, of stuiten al bij de geboorte op normen en waarden die korte metten maken met fratsen. Hier is vrijheid en de afwezigheid ervan tot een iets minder bekrompen idee gemaakt.

Relaties

Er zijn nogal wat verschillende soorten seksuele en aanhankelijkheidsrelaties, of de geheel of gedeeltelijke onthouding ervan. Zonder dat hier veel drukte over wordt gemaakt. Uiteindelijk draait het boek om de grote liefde van Michael, Anja die hem op vijfjarige leeftijd uit een brandend korenveld redde en hem gedichten van Kadia Molodowsy uit Open de poort voorleest. Molodowsky schreef kinderpoëzie en het titel gedicht heeft in het kader van het afgesloten erf van de Joffes een bijzondere betekenis, weet ik pas als ik het opzoek (zie illustratie).

De liefde tussen hem en Anja heeft zijn leven lang een stempel op hem gedrukt. Als zij in Jeruzalem is gestorven (hiermee wordt nauwelijks iets verraden; het boek knoopt steeds nieuwe stukjes verhaal aan al bekende lijnen) dan kijkt hij nog steeds met genoegen terug naar de zeven jaar die hem liefde schonken. Hiermee raak je niet allen aan liefde, maar ook aan een thema dat ook niet neutraal is. Het gaat over de liefdesrelatie tussen een volwassen vrouw en een kind van vijf tot vijftien. Een pedofiele relatie. Het soort relaties dat mensen kwaad en gewelddadig maakt. Ook in het boek leidt het tot verdrijving. Maar als lezer heb ik minder last van die boosheid en de schrijver maakt het me niet moeilijk, omdat hij het niet onaangenaam maakt. Michael is zelf overtuigd dat het liefde is en geniet er van. Maar hij toch partner in een ongelijke liefdesrelatie, waar de vrouw mogelijk tederheid elders zoekt en haar dronken man ontvlucht en hij zijn dominante moeder en grootvader die weinig oog voor hem heeft (maar dat soort psychologiseren daar maakt Shalev zich niet schuldig aan).

Slangenarend

Het verhaal eindigt waar het begon. In de lucht met de slangenarend die hoog boven het Joffe erf zweeft. Dat erf is inmiddels omgeven door huizen van een stadje. Een halve eeuw later is de helft van de voorvaderlijke jachtgronden van de vogel bedekt met stad. Onderweg stuiten we op rode anemonen, Israël is er nog steeds mee bedekt en ook hier geen lege metafoor: de klaproos is de nationale bloem van het land. Het boek gaat over het leven en de dood. Het boek is geschreven om een visie op Michael's leven na te laten. Afscheid nemen van de levenden kan door een aanraking, van de doden met het bezoeken van een plaats, zoals de citrusboomgaard van zijn vader. De man die van een nood een deugd maakte. Tenslotte zijn de verhalen en familie gezegden doorgegeven. “Wij Joffes,” zegt Michael, “hebben altijd de tube geconcentreerde melk op zak om troost en kracht uit te putten in tijden van zwakte” of iets anders als dat nodig is om verder te gaan.


Ik lees met moeite, maar wel graag. Het voordeel van een boek is dat als je er in zit dat relatief lang duurt. Dat maakt het makkelijker leesbaar dan losse artikelen. Vanaf 31 januari 2018, op de laatste dag van de maand, zet ik kort (het moet het lezen zelf niet in de weg staan) op een rijtje wat ik las. Want ook bij het onthouden kan ik wel wat steun gebruiken.


woensdag 21 april 2021

Mogelijkheden



Vreemd. Niet eerder had ik zo'n vertrouwen in het beleid van een nieuwe Amerikaanse regering als die aan de macht kwam als nu met Biden na Trump. Niet dat ik dacht dat de hele boel zou veranderen. Voor een dergelijke vrolijke visie, zag en zie ik op cruciale posten mensen uit de wapenindustrie en de krijgsmacht in Washington opduiken.

Het was ook niet zo dat ik vond dat alles even slecht was (rond Obama schreef ik hier over dat ik liever door de kat dan de hond gebeten werd). Nee mogelijk zou bij zichtbare uitwassen een menselijker politieke koers gevolgd gaan worden door Sleepy Joe.

Biden's opmerkingen dat mensenrechten een zware wegingsfactor zouden worden bij wapenexporten nam ik serieus. Mijn naïviteit werd al in april geloochenstraft. De berichten dat hij grote wapens gaat leveren aan de VAE, overlappen met berichten over bombardementen op Jemen.

Maar goed dat laat onverlet dat je de wereld niet veranderd met analyses die de spijker op de kop raken, maar met betrokkenheid van velen tegen de macht in. Zwartkijken werft niet; zorgvuldiger de mogelijkheden benoemen dan maar?

***

Er komt als vanzelf een glimlach op mijn gezicht als ik de witte kievitsbloem zie waar ik al weken naar speur (ze zijn er vast door iemand ingezet, want naar verluidt zijn de wilde exemplaren alleen in Drenthe te bewonderen). Hij staat aan de andere kant van het pad dan ik hem een vorig jaar zag. Hij is laat. Maar dat kan kloppen.

Onderweg ook bosviooltjes.

Als ik schrijf over mijn vondsten hoor ik de kikkers kwaken in de plassen die al weer lager staan dan een paar weken geleden.

***

Jenena Popržan is een zeer veelzijdige muzikante. Het is dan ook onmogelijk haar te vangen in een youtube. Een playlist laat meer horen.
































Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.





zaterdag 17 april 2021

Schaatsenrijder in de lente

Het was de dag van korte ontmoetingen en gesprekjes. Het eindigde met een kort gesprek op de Veemkade over het verdrietigmakende van de geschiedenis van Indonesië die David Van Reybroeck optekende in Revolusi. Hoe je die geschiedenis niet alleen moet verwerken, maar delen.

Een tussendoortje was het korte praatje met de wielrenner uit Zwolle die ik twee keer inhaal, hij mij drie keer. Het gaat over de wind die inderdaad lekker blaast over het Ketelmeer. Hij ziet op tegen de tocht over de brug en met tegenwind weer terug naar huis. Ik vertel maar niet hoever Amsterdam is.

Langer sprak ik met twee mannen bij de Boerderij Automaat aan de Vogelweg 20. “Vrienden op de fiets,” zegt er een. Ze leerden elkaar kennen als forensen in het zadel tussen Almere en het AMC-ziekenhuis, de een 50 de ander 60km per dag in weer en wind. Terwijl ik in het voorjaar bloem na bloem zie verschijnen hoorden zij op hun vaste route steeds nieuwe vogels; de tjiftjaf, blauwborst etc. Het voorjaar als brenger van nieuw leven jaar-op-jaar.

Een vrouw komt eieren kopen en praat mee. Het gaat over de tulpen die nog niet of nauwelijks in bloei zijn. “Wel jammer dat er zoveel gif wordt gebruikt,” zegt ze “en dat de beste landbouwgrond steeds meer voor bloembollen en niet voor eten wordt gebruikt.”

Bloembollen, ik weet het wel van dat gif, maar kan daar toch van genieten. Er is wel meer lelijks dat toch schoonheid heeft, zoals helder groene velden voor een vervuilende veestapel. Je moet dit aankaarten, maar dat hoeft toch niet het plezier van het kijken te bederven.

Als ik een foto van koeien wil maken, vliegt een kleine vos op. De koeien komen aanhuppelen en bij vertrek staat er een hele rij naar me te kijken. Deze melkkoeien maken me vrolijk. Het begon al met een lijster op IJ-burg die al zijn kunsten liet horen, gevolgd door de kluten in het Vossemeer, de grutto's in de Oostvaardersplassen, de oranje tipjes, bloesem, de zon en koude wind.

Misschien was dat wel het doel en thema van de tocht: de rottigheid verwerken, het mooie zien (windmolen onderdelen in de haven van Urk, en het afgesloten fietspad en gekapt bos bij de Roggebotsluis vergeten) en een beetje gezondheid op de koop toe.





woensdag 14 april 2021

Uit 2015



Deze week weer eens een film gezien die niet met beeldwisselingen en verhaallijn aan me zat te trekken alsof er sprake was van eb bij volle maan. Het ging om Umimachi diary (Japans: 海街 diary - internationale titel: Our Little Sister). Het is een Japanse film uit 2015, geschreven en geregisseerd door Hirokazu Kore-Eda en gebaseerd op de gelijknamige mangareeks van Akimi Yoshida.

Langzaam aan, met weinig spektakel – een fietstocht door een tunnel van kersenbloesem en een slalom met de bal aan de voet als grootste uitspattingen – en emoties die je niet altijd even gemakkelijk van de gezichten af kon lezen, werd het verhaal verteld. Zoals in meer Japanse films met met oog voor mensen, tradities, beelden en omgeving. Alleen de muziek in Our Little Sister vliegt hier-en-daar sentimenteel uit de bocht, maar al het andere maakt dat goed.

***
Voor ik vertrek kijk naar foto's van zes jaar geleden. De tocht was stiller onderweg en nog stiller aan het strand. De zeevlam – of zeemist – maakte bovendien dat de andere mensen op het strand vage wezens werden en alleen het eigen zijn was volledig waarneembaar.



Vandaag is het zicht uitstekend, maar als ik wil vertrekken gaat het hagelen. Daarom kijk ik eerst nog even een stukje Ronde van Turkije met zicht op enorme portretten van Erdo. Onderweg waait nog een forse hagel- en regenbui over. Achter de buis was het lekker droog. Nu waait de wind om mijn hoofd en tikken de korrels in mijn gezicht, maar als tussendoor de zon schijnt, is de wereld vol vogelzang (inclusief nachtegaal).

***

Ook uit 2015 komt de muziek van Lukas Legeti. Als artist in residence in Warschau besluit hij, ambitieus en gewaagd, een compositie te maken over de geschiedenis van de Poolse joden. Interviews met en liederen van jong en oud werden via koptelefoons als spraak, ritme en melodie aan musici gevoed. Deze reageerden intuïtief op wat ze hoorden en voegden daarmee een extra laag toe. Het leidde tot wat ik bij de top 200.000 noemde: een wonderlijke en wonderschone muziek over vuile rotheid.

Ligeti zelf beschreef de achtergrond van de muziek als volgt: Allereerst gaat het over cultureel erfgoed; cultuur is een dynamisch netwerk van gedeelde ideeën, idealen en ervaringen, geweven uit ervaringen en relaties hiertoe van iedere individu. Ten tweede gebruikt hij al sinds 1993 de koptelefoon om ritme, harmonieën, spoken word etc. over te dragen (Kamerconcert Groove Magic). Een derde punt is het combineren van composities en geluidskunst en het integreren van ruimte en publiek zonder afbreuk te doen aan de compositie. That Which Has Remained ... That Which Will Emerge ... is het stil staan wat aanwezig is in het auditieve geheugen en de associaties die worden opgewekt door deze herinneringen, en hoe cultuur de vernietiging door onderdrukking en genocide tart. Meer over deze muziek hier.

Barbara Kinga Majewska, sopraan
Paweł Szamburski, klarinet
Patryk Zakrocki, viool, altviool, duimpiano
Mikołaj Pałosz, cello
Wojtek Kurek, drums, synthesizer
Lukas Ligeti, electronica, marimba lumina

































Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.