Oesterhart

De eerste aflevering had ik gemist. Maar ze is er weer bij de BBC: Jodie Whittaker als Doctor Who de mega weirde science fiction serie die al langer meegaat dan een wasmachine van Duitse makelij en maar een jaar jonger is dan ikzelf. In deel twee van dit jaar belandde ik in de Krimoorlog van halverwege de 19e eeuw en kom terecht in het Bitish Hotel van Mary Seacole (wel de zwarte Florence Nightingale genoemd). Ontmoet bij haar een macho generaal die zijn mannen de dood injoeg en zijn eer beperkte tot trouw aan de Koningin en verder de rol speelt van een scrupuleuze en arrogante Brit. Maar de geschiedenis wordt gewist en de tijden lopen door elkaar in de huidige serie. Aan Doctor Who en haar entourage het te repareren. Er zijn gewone mensen die een ruimte invasie te lijf gaan met een wok, en meer of minder bijzondere karakters bevolken de serie. Doctor Who maakt me vrolijk. Allereerst door de uitstraling van de Doctor zelf. Maar ook omdat de serie intelligent gemaakt is, maar wel zo vreemd is dat je er ontspannen naar kan kijken. Meningen over het te berde gebrachte zijn bijzaak. Heerlijk. *** Jaloers kijk ik naar de fietsers en wandelaars die met blote benen op pad zijn. Zelf heb ik voor 't eerst dit najaar mijn lange broek aan. Bij het golfterrein – vorige week nog mannen met paraplui's – paraderen vijf fazantenhanen, een hen zie ik niet. In de duinen hoor ik de raceauto's bij Zandvoort scheuren. Het circuit ligt in vogelvlucht 5km zuidwaarts. Gelukkig ruist de zee nog net iets indrukwekkender. *** Muziek die eigentijds aandoet, maar toch ook uit eind jaren vijftig stamt. Met teksten tegen hoge huizenprijzen die al even hoog zijn als de wolkenkrabbers van New York.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.