Blauwe streepjes in de Zeeheldenbuurt

Door persoonlijk omstandigheden van Anne-Marie kan de rondleiding op 3 December niet doorgaan. De organisatie bekijkt of in de loop van de tentoonstelling er alsnog een rondleiding kan plaats vinden.

Hagel

Mijn ooievaar zat er weer alleen en op de heen terugweg. Zo heb ik ook een buizerd (op paaltjes en door de bomen) en een torenvalk (op lantarenpalen). De aalsgolvers negeer ik (maar niet altijd).

De hagel slaat neer. Boven zee hangen buien. In de verte zie ik het silhouet van de Zeearend. Ondanks falende brandblusapparatuur wordt het land beschermd.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén daarvan plaats ik hier.

Telefoonfoto's van 7 jaar geleden

Er lag een dun laagje ijs op de schaatsbaan van Harderwijk; het voorname stadje met mooie zeewering is ingehaald door de geschiedenis. De tocht was in de middag. In november is het al vroeg avond, voor vijven al. Het uur daarvoor neemt de lucht tinten aan die je verder nooit ziet. Het geel en lichtblauw zijn lieflijk en doen me in latere jaren soms aan Roger Dean denken.

Het bos bij Huizen (Oud Valkenveen) met zijn slingerpaadje weg van het Gooimeer naar de vesting van Naarden was met een klein fietslampje en de vorst nauwelijks te doen. Op mijn Volkskrantblog vroeg iemand bezorgd of ik wel uitkeek. Gek dat ik dat nog weet. Ja langzaamaan deed ik het om niet tegen een boom op te knallen. Zeven jaar later kan ik me nog steeds grote stukken herinneren. Dat het windstil was in donker was ik vergeten.

Herfstblad

Nog een paar van deze dagen en dan zijn ze weg.

Wachtkamer

Daar zit je dan te wachten op de tandarts in een ruimte die bedoeld is voor spoedeisende hulp. Er stapt een forse vrouw binnen: “Ik ben mijn man kwijt. Is hij hier binnen gekomen?”

Zelf maak ik een foto van de ruimte met snoepautomaat. Vreemd toch dat dat wat ons gezond moet houden als sport- en gezondheidsgelegenheden een economisch graantje mee moet pikken door suikerbommen te verkopen.

Er komt een schoonmaakster langs. Ik maak nog een foto. Ze merkt het en wil dat niet. Ik beloof haar niet te plaatsen. Nou ja een onherkenbare flard dan.

Inmiddels ben ik gesprek met een Syriër die zo snel mogelijk terug wil. Hij is drie jaar hier. Je kon het niet zeggen wie ging vechten. Goede vrienden van hem pakten de wapens. Maar optimistisch zegt hij: de oorlog is over. (Doet me aan een liedje denken.) Hij is opgeleid tot ingenieur voor olie-installaties. Nu eerst een verstandskies verwijderen.

Het begon al met een man die zijn kwalen aan me kwijt moest: lever en prostaat (geen kanker). Hij vertelde ook dat alles verandert behalve veranderingen. Toen ik van die waarheid een onsje af wilde halen, bleef hij bij zijn zaak. Opgewekt ging hij naar de driemaandelijkse controle. Wat een gemoedelijk sfeertje.

Als ik zelf aan de beurt ben, blijkt het röntgenapparaat het niet te doen. De tandarts kan niet diagnosticeren waar de oorsprong van de ontsteking zit. Wel verlicht hij de pijn door de troep uit mijn kaak te duwen en schrijft me een doos brufen voor. Die ik waarschijnlijk over een jaar weggooi.

De lucht verandert boven de Zeeheldenbuurt

Buizen en bemaling (37)

Leendertse Sassenheim grondbemaling (geen website) in Amsterdam-Noord.

Fietskoerier in november

De foto is van begin november, genomen op de pont.

Genoeg zo

De wind waait door de bomen en in mijn schoen een in zilverpapier verpakte Sinterklaas vanmorgen. Dank u Sinterklaasje! Hoe mensen toch kunnen denken dat het om een kinderfeest gaat. Ja ook, maar die chocolade? Lekker. Bovendien het is een feest vol creativiteit en aandacht die er anders wel eens bij inschiet. Het is vreemd dat je met goed fatsoen niet over dit feest kan schrijven, zonder ... Ja haal die smink met nare bittere smaak maar snel weg. Het moet voor iedereen leuk blijven. Genoeg zo.

De wind waait ook over Noord-Holland. Hij staat in de zij,

daar waar ook de zonneschijn vandaan komt. De fiets? Er moet een nieuwe band om. Het geeft niet. Ik heb ruim de tijd genomen. Waar een paar weken geleden veel ooievaars zaten, loopt er nu één; zowel op de heen als terugweg. Bloemen zijn er bijna niet, maar van de paddenstoelen barst het. Net als van 'wilde' paarden en koeien. 

De wind waait ook over zee. Er zijn schuimkoppen, maar hoog kunnen de golven niet echt worden op hun tocht door het kanaal naar het noordoosten. Onderwater voel ik de trek van de stuwende zee. Op het strand wordt gezwaaid. Ik zwaai zwemmend terug en ga langzaam tegen de stroom in weer naar mijn fietstas. Het was genoeg zo.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén daarvan plaats ik hier.

Duindieren

Wilde zwaan zoals ieder jaar wel een keer in herfst/winter op die plek in de duinen.

Schotse black face in Noordhollands duinreservaat.

Blijven kijken

 

Soms fiets ik gewoon door. Soms droom ik in het zadel. Andere keren kijk in de verte of ik speur de berm langs het fietspad af naar bloempjes en paddenstoelen. 

 

Als je dat laatste doet dan zie je veel; vooral veel troep langs het pad. Dat je oog daarop valt, komt doordat het afwijkt van het gewone. Je raakt daar zo aangewend dat je zelfs de gevallen zaden van de kardinaalsmuts daar in 't voorbijgaan bij indeelt (die maken zo opvallend reclame voor zichzelf, dat ze op snoep of plastic lijken). 

Tijdens mijn fietstocht van afgelopen vrijdag naar Bergen stopte ik voor een verroest en opengescheurd blikje (merk niet meer leesbaar). Het leek een mooie zwam. Pas bij het afstappen zag ik dat ik gefopt was. Ernaast stond wel een mini-paddenstoel.

Een kilometer of vijfentwintig verderop een tweetal opengebarsten
bovisten. Ze hadden wel wat weg van dat blikje.Zou het wel een blikje zijn geweest?

Wolken

“Ik ga net weg,” zegt de vrouw.

“Mag ik nog even kijken?” Dat mag.

“Ja ik schilder steeds minder land en, eh ja, ook minder zee.”

“Zo'n Joseph Israëls jongetje als daar?”
Nee dat niet.

“Ik schilder steeds minder mensen.”

Wandelaars op het strand van Bergen

Er liep een mijnheer die maakte iedere vijf meter een foto van de zee. Hij had een dikke camera op zijn buik. De lens haaks op de vloedlijn. Jammer dat ik niet kan zien wat het geworden is. Maakte hij foto's met alleen golven, of over de golven heen naar de horizon of een mengsel van beide? En waarom niet met de vloedlijn mee?

Zelf volgde ik de rand met zeeschuim in de richting van IJmuiden. Ik zoomde in zo ver ik kon en wandelde zo een beetje met de mensen mee die met het stralende weer de ruimte zochten. Ik wandelde echt weer terug naar mijn fiets die bijna aan de vloedlijn op een verhard pad stond en stapte opgeruimd weer op. Goed zo'n wandeling van veertig meter.

kiekeboe (buizen 36)

Het binnenste van een buis.
Later gaan hier de leidingen door.
Gravende mannen zag ik.
Laat ze maar; geen foto.

Putdenksel

Te vroeg gejuichd; de put kedèngkedèngt er al weer een maand op los. Het is beter je er niet druk over te maken. Het alternatief is ergernis of klagen en dan hopen dat het sneller zal gaan en beter wordt opgelost. De straat moet dan open, de put uitgegraven en goed vast gezet daar diep beneden. Waternet is gekke Henkie niet.

Ik slaap er doorheen en overdag hoor ik het, maar alleen als het opvalt. Wat ik daarmee bedoel? Ik kan Stockhausen op hebben en af-en-toe opschrikken uit wat ik doe om even te luisteren. Dan moet zo'n putdeksel ook wel gaan. Het valt me wel tegen dat men in de 21ste eeuw niet eens een ingetogen putje kan aanleggen.

Stof

De wereld is klein. Toch kom ik niet sneller van A naar B; laat staan naar Zee.

Onzeker op de fiets. Waarom? Omdat de wegen nat zijn en de banden glad. Waarom zou ik hier wel overeind blijven?

Als ik dan toch in zee lig, zie ik blauw. Stof spoelt weg. Van Z naar A lijkt de wind weer achter. De bochten gaan sneller. Er liggen nog  steeds populierenblaadjes.

Het wordt donker, maar ook de regen stopt. Het fietspad dat maandenlang gesloten was, is weer open en ook de lift werkt weer.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén daarvan plaats ik hier.

Zwemmen

Een week geleden maakte ik dit plaatje. Het was de laatste keer dat ik er daar in zou duiken dit jaar. Dacht ik. De donderdag erna zwom ik weer mijn rondje. Vandaag zal het wel weer zwembad worden met keerpunten na iedere 25 meter en een voet waarmee ik niet af kan zetten. Oplettten om erger te voorkomen. Er zijn geen watervogels meer om me heen, maar mede banenzwemmers die soms veel harder en soms veel trager gaan.

de zon schijnt ...

... en mijn computer begint bij het openen van de browser vanzelf te spelen. Dat de kat weer willekeurig ergens heeft geplast en de router het niet deed, is dan weer vergeten.

on surfari to stay

Hij neemt zijn wetsuite mee. Zij een lange warme blauwe jas. De kite zit al in de tas. De camera wordt voorzien van een 24-70mm f/1.8. Voor de zekerheid gaat er een 400mm mee. Maar het is niet haar bedoeling om hem zwevend door de lucht en over de golven vast te leggen. Dus die is eigenlijk overbodig.

Het is een ruim uur rijden van Amersfoort naar Langvelderslag. Maar dat is geen straf. Hij zet zijn Beach Boys lekker stomend en stampend aan. De beat komt uit de – nog geen € 200 - Pioneer GXT-3706b. Maar geweldig! De auto zelf is stil en wordt onderweg bekeken. De Tesla Model S heeft geen moeite met deze afstand. Hij haalt ruim 400 km op een volle accu. Milieubewust rijden hoeft geen straf te zijn.

De foto's zijn voor een lifestyle blad en voor zijn ouders. Zijn vader is CEO – of zit in ieder geval in de directie­ – van een Nederlands bedrijf in Singapore; iets met IT. Ze zijn blij als ze hun sportieve zoon aan de muur kunnen hangen. Hij heeft zijn master in science of management dan wel niet afgerond, maar hij is wel geslaagd.

Waarom loopt die f*cking vuilnisbak nu door het beeld.

Zo wast gisteren

Strandopgang (langvelderslag)

Tussendoor

Strandafgang

Gemaalbuizen (35)

Gemalen, je hebt ze door het hele land. Hier een paar op Texel. Ze houden polders en akkers droog. Ze staan aan de vooravond van veel overwerk. Het land klinkt in door al het gemaal en komt lager te liggen. Dat vergroot dan weer de noodzaak van malen. Buitendijks stijgt de zeespiegel en dat levert binnendijks meer kwel op. Het letterlijke 'Na ons de zondvloed', moeten ze wat uitstellen.

Waarom bij buizen en slangen? Op tafel in het oude gemaal ligt een waterslang; de bouwput van het nieuwe gebouw wordt open gehouden met en omgeven door buizen; door de dijk heel lopen buizen om het water af te voeren en vissen een kans te geven in en uit te zwemmen.

Stoelgebouw

Een week geleden wapperde de hoogste vlag op het stoelgebouw of pontsteigergebouw of voor wie echt van geen ophouden weet de Poort naar Amsterdam (alsof die niet in de Haarlemmermeerpolder ligt).

De lifthuisjes op het dak waren geplaatst. Nu is het dichtwerken van het tussendeel begonnen. Hoger wordt het niet meer, massiever wel. Nog even en ik heb nieuwe buren.

Grijze ochtend

Vandaag begon mijn dag met een blik op de koppen en wat teksten rond de Paradise Papers. Een ingezonden kanonnade in woorden bleef het langst hangen. “Hallo oplichters, belastingwegsluizers, mensen die boven de regels staan … voorbeelden zie je trouwens ook elke dag om je heen en op televisie,” schrijft iemand die zichzelf 'n grijze muis noemt.

En als ik dan koppen als Dominee blijkt koopman en Zorgen om belastingdeals zie dan snap ik die woede. Het is niet van vandaag of gisteren dat die deals gemaakt worden. Ze hebben een lange geschiedenis; de basis werd gelegd in de 19e eeuw en jaren dertig van de vorige (zie chapter 1: a short history of Dutch tax law). Er wordt niets tegen gedaan. Onthullingen houden de boel wakker, maar het bed wordt niet opgeschud.

Eigenlijk bekeek ik daarvoor ook nog twitter. Daar zie ik dat de Nederlandse wapenindustrie prettig zaken heeft gedaan in de VS. Ze plaatsen er snel twee vlaggetjes bij om de relatie duidelijk te maken de Star Spangled Banner en de driekleur van … Nee wacht eens die onderste baan dat is niet de kleur van Nederland, maar die van Jemen. Het klopt nog ook. Dat wat Nederland zelf niet aan landen van de anti-Jemen coalitie levert, gaat er via de VS toch naar toe. Nederlandse onderdelen worden gebruikt in wapens die ingezet worden tijdens de smerige oorlog aldaar.

Het is dan nog geen tien uur en mijn dagelijkse portie wapendeals moet ik nog doornemen. Blij aan het eind van de dag de golven, de kim, het strand, duinen en lucht te zien. Er schemert wat blauw, maar daarvoor moet je hard blazen.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén daarvan plaats ik hier.

Onhippe dwarsliggers gevraagd

Hoe verkoop je de groei van Amsterdam tot hoogbouwmetropool aan de VPRO-Tegenlichtkijker? Je gaat als makelaar naar een gebouw met een uitstekend uitzicht over de stad en stelt dat de mooie musea die de stad rijk is niet aan de wereld mogen worden onthouden. Verder doe je een beroep op ruimdenkendheid door Arnhem tot groene buitenwijk te verklaren en Almere tot moderne buitenwijk. 

 

Je kan als makelaar ook kiezen voor rechtvaardigheid. De stad zit op slot door scheefwoners; de tweeverdieners die al decennia in de Jordaan wonen. Misschien moeten ze plaats maken voor een nieuwe beginnende leraar. Ze kunnen immers wel doorschuiven naar een woning van twee duizend euro. Als dat de interviewer net te gortig wordt dan zakt de huur naar een 1.300 euro. Sociale huur is er wel voldoende volgens de makelaars. Lukt het je niet om een betaalbare woning te vinden dan ga je samen met anderen een woning in, zo laat Tegenlicht als alternatief zien.

Amsterdam moet naar zo'n zes miljoen inwoners en Manhattan aan het IJ doet de IJ-boulevard van CPN'er Jeroen Saris uit de jaren tachtig verbleken tot een dorpsgezicht. We kunnen niet anders dan er aan wennen dat de dronken Engelsen op bierfietsen door de straat komen. Het is niet tegen te houden. Dat het ruime IJ omzoomd wordt door hoogbouw is ook als een natuurwet.

In een tweedehandsboek dat mijn zoon meebrengt (Understanding Amsterdam, Het Spinhuis, 2000) lees ik dat de stad Amsterdam karakter ontleent aan het gegeven dat er geen hoogbouw is. De wereld verandert snel, alsof we op een steile helling leven. Roetsj naar beneden, terwijl de projectontwikkelaars denken omhoog te gaan bij alles wat hun portemonnee vult. Je zou ook naar Stockholm kunnen kijken in plaats van naar New York. In Zweden zijn ze wel zuinig op de ruimte.

En de stad hoeft niet uitverkocht te worden aan buitenlandse rijken en toeristen alsof er niets aan te doen is. Dat is een keuze. In Tegenlicht is er nauwelijks plaats voor een professionele verdediging tegen de aanval op de aangename dorpse metropool door het grote geld. Het is ook geen oog over de rand van de put zoals vroeger Diogenes, maar geeft aan daar waar te schuren valt aan wat onvermijdelijk is.

Balans tussen rechtopwit en rimpelgrijs

Wit in een grijs in vlak. Dat is waarvoor ik stopte op 'n fietsrit waar de kop af was. Witte schoonheid rechtop tegen een gerimpelde achtergrond. Als wit en rechtop staan voor mooi, krachtig, schoon en goed, dan staan grijs en rimpelig voor een gebrek aan verbeelding, grauw, vuil en versleten.

Is dat niet wat ik moet doen? Het grauwe laten zien, maar ook de schoonheid naar voren halen. Het eerste bestrijden en uit het tweede levenslust putten? Dit weekend kwam ik beide kanten van medaille tegen.

a) In een gesprek over diversiteitsbeleid waarbij alleen de positieve ontwikkelingen werden genoemd en niet de negatieve. Toch kan die tweede categorie alle winst aan de goede kant van de streep weer ongedaan maken.

b) In een reactie onder een blog over de negatieve kanten van het landbouwbeleid. Het blog ging uit van een artikel dat was gebaseerd op een VN-rapport dat ook positieve ontwikkelingen noemde. Landbouwbeleid is verziekend, insecten, bloemen en vogels gaan eraan onderdoor, maar als die kleine glimpen wit licht niet genoemd worden dan blijf je met een grijs gemoed achter.

Boleet

Het zal wel een boleet zijn, maar welke (het lijkt Gewoon eekhoorntjesbrood)? Enorm. Het twee euro stuk heeft een diameter van 25,75 mm. Die met het kleine hoedje lag uit de grond en heb ik weer even recht gezet.

Het was alsof er een olifant over het gras naast de rijksweg had gelopen. Er lag nogal wat om. Olifanten leven echter niet in Veenendaal de Klomp. Het zullen wel fietsers zijn geweest die gods schepping belangrijk vinden op zondag en er door de week de voeten tegenaan zetten. Of misschien waren ze wel ongelovig. Maar die kans is een stuk kleiner op de weg tussen De Klomp (66,6% gelovig in Veenendaal) en Ede (59,9 gelovig).

Ach veel kwaad kan het niet. Een paddenstoel heeft zijn woning onder de grond en piept alleen zo nu-en-dan naar boven. Deze nogal groots. Alleen zou je meer respect wensen.

Dubbel last

Het werd omfietsen vanwege wegwerkzaamheden die al maanden duren. Zuidelijk ervan waaide de asfaltlucht met de noordwestenwind in mijn neus. Iets verderop stopte de asfaltwagen midden op het fietspad, zodat je er aan beide kanten net niet of net wel langs kon. Ik probeerde het en gaf de achteruitkijkspiegel (per ongeluk en pijnlijk) een beuk.

Het bracht een uitzending van Pano (op het Belgische Eén) de afgelopen avond weer boven. Die ging over het afkicken van de auto, alsof het om heroïne of alcohol ging. We moeten minderen, was het uitgangspunt, want de wegen raken vol en het klimaat kan al die CO2 uitstoot niet aan.

Bovendien levert het flink op als je de auto laat staan. De journalist van de Belgische radio met vrijreizen hield in een maand zelfs €700 over. De al verstandig levende familie met een paar kinderen toch nog €60. De medewerker van een frituur iets er tussenin. Dat ik niet hoef af te kicken maakt me een vreemde in mijn eigen tijd.

De infrastructuur is gemaakt rond autoroutes, zei een ingehuurde planoloog/verkeersdeskundige. Even later zat ik in de duinen en daar zie je maar weinig auto's.

Eind (buis 34)

Daar staat mijn fiets aan het eind van de tunnel. Hij doet het best.

"Zover, op dat ding," hoor ik mensen regelmatig vragen als ik vertel waarheen ik fiets. Soms proef ik ongeloof. Een andere keer gaan de woorden gepaard met een neerbuigende blik vanaf een esthetisch verantwoord carbon frame.

Dat ik geen pakkie aan heb, zal er ook geen goed aan doen. Maar bij zo'n pakkie hoort dan weer een sjieke fiets. En ik was juist tevreden met mijn afdankertje.

Droge voeten op Texel

Langs de Waddendijk van Texel wordt gewerkt. Er komt een hogere en bredere dijk en aanlandingshavens om materiaal daarvoor aan te voeren. Hele stukken over de buitendijk zijn onbegaanbaar. Er zijn zelfs delen waar ook de binnendijkse weg is afgesloten voor verkeer (zelfs voor fietsers). Natuurmonumenten goes with the flow en laat Bos Kalis gelijktijdig een nieuw stuk natuur aanleggen.

Ach het is het klimaat. Een zeer complex systeem. Niemand weet wat het gaat brengen: stijgt de zee decimeters of meters? Onder een meter moet de CO2 uitstoot al tot een minimum worden teruggebracht. Maar ook dan is een sterkere kustverdediging nodig. Nieuwe voorspellingen pakken echter steeds ongunstiger uit.

Tot een meter of twee houden we het in Nederland droog verwachten deskundigen. Huizen op palen en afwatering van meer water is dan noodzakelijk. Daaraan wordt nu dus al een beetje gewerkt. Dat werk zal steeds omvangrijker worden. Niet alleen op Texel.

Maar krijgen we buitendijks minder Wad? Die ondiepe zee zal immers voor een groter deel permanent onderwater liggen. Ergens in de volgende eeuw zal dit hele landje wel onderlopen. Raar idee. Misschien iets om rekening mee te houden bij het maken van plannen op de lange termijn. (Het eerste huis waar ik in Amsterdam woonde staat er nu al 113 jaar.)

Zie hier voor het Deltaprogramma Waddengebied.