Aan
de wind zal het niet liggen, die staat de eerste helft overwegend tegen
en op de terugweg dus prettig mee. Het is ook niet te heet, maar soms
schiet het even in mijn gedachten: het beeld van het hoofd van
de man achter een autoband in een geüniformeerde klem vermoord vanwege
een vals biljet van $20. Het zweefde ook door mijn hoofd, omdat ik deze
week een retweet van Trump zag waarin iemand zei: “De beste democraat is een dode democraat.” Misschien deed hij het om af te leiden van de
100.000 COVID-19 doden in de VS (maar dan nog is dit een ernstige vorm
van haatzaaien).
Op TV zag ik een Belgische man die zei dat hij ook als hoogopgeleide
journalist bang was van de politie in de Verenigde Staten. Zelf
herinnerde ik me deze week weer hoe ik twee agenten in Bourbon Street
een dronken man in elkaar zag beuken. Ik zou na bijna 40 jaar de plek in
New Orleans nog herkennen. De Man in the Uniform komt er mee weg, toen
waarschijnlijk al, nu zeker. Diezelfde Belg was ook bang voor
vuurwapengeweld bij een verlies van Trump tijdens de volgende
presidentsverkiezingen. De huidige president is niet de eerste uiterst
rechtse deze eeuw, maar wel de meest roekeloze en een man die zichzelf
als maat der dingen lijkt te zien.
De zon schijnt als ik dit
schrijf en op een grote uienkist staat: IJs Sap ei Kip knoflook. Je kan
dat kopen (hoewel de knoflook is al weken op). Ik eet er een
sinaasappel, neem nieuw water uit het kraantje, luister naar de vogels
en ben weer vertrokken.
De ochtend begint, zoals iedere dag, met het doorlopen van de binnen gekomen mails en de kranten en het twitteren van wat ik relevant vind. Op mijn tafel ligt een verslag van een algemeen overleg, 43 pagina's lang. Of ik een opmerking daaruit niet in mijn volgende stukje van nog geen 1.000 woorden kan verwerken, was de vraag. Hopelijk vind ik een manier om het in een of twee zinnen te doen, maar eerst moet ik snappen wat de Minister zegt.
Welke muziek ik in dit blog plaats weet ik 's morgens nog niet. De tekst over Gekke Mustafa loop ik nog eens door, om formuleringen te verbeteren. De was heb ik gisteren al gedaan, maar de planten moeten nog water hebben. "Zullen we morgen samen koken," hoor ik vragen, terwijl ik mijn hoofd in het computerscherm heb. Bedenk tijdens al het andere dat dit dan spaghetti zal worden. Zo komt een mens tenminste nooit tot rust.
***
De
fiets op. Het lijkt wel alsof ik steeds sneller dingen ga zien,
steeds meer al ken en steeds minder verwonderd ben. Ik ken de namen.
Ik ken de kleuren. Toch is een duif op het balkon, een mus in het
bord met water, een diep gele boterbloem langs de kant van de weg nog
steeds even mooi als je wat moeite doet. Een stapje terug, een trapje
minder, een kniebuiging meer en even kijken, ruiken, voelen en
proeven hoe koud en zout het water nog steeds is.
Maar
goed kijken betekent ook dat je alle troep ziet liggen. Ruiken
betekent niet dat je de laatste flard daslook ruikt, die wordt
overweldigd door de geur van TaTa in IJmuiden. Goed voelen betekent
dat je de koele zeewind over je huid voelt gaan. Luisterende oren
horen de golven en het veelstemmige lente koor. Indrukken
buitensluiten is een verdedigingsmechanisme, dat wijs gebruikt moet worden.
***
Op de radio hoorde ik een pianostuk gebaseerd op de Sacre du Printemps. Het origineel mag er ook nog steeds zijn. En het is dit jaar een lente met zijn eigen rite. Hij is al weer grotendeels voorbij. De Sacre wordt hier gedirigeerd door Valeri Gergiev, de dirigent die optreedt in de Gazprom spotjes voor de Europese voetbalcompetitie die dit voorjaar ook al met enige vertraging stilviel.
De natuur trekt zich weinig van de commotie aan en ook muziek uit de computer is plezierig.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand,
neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later
vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik
hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.
's Morgens
kijk ik alvast naar dit blog en hoor een vliegtuig over razen,
kkrgggrabraggragkkrkrrrr.
Ik schrijf het gelijk op want zo vaak hoor
ik dat niet meer de afgelopen maanden. En dat is geen gemis.
Er
wordt veel gesproken en geschreven over het blijvende van
verbeteringen - naast alle narigheid - in de samenleving: telewerken,
minder vliegverkeer, meer uitgaven voor echte veiligheid. Het lijkt
op wensdenken. We zouden de boel op de schop moeten nemen. Maar hoe
mooi en duidelijk Rutte ook spreekt, naast de 1½ meter en handen
wassen is het meest dominante in zijn persconferenties het begrip
economie, die weer aangezwengeld moet worden (zonder een voorbehoud
te maken hoe dit dan duurzaam en met oog voor allen moet).
De
noodzakelijke organisatie en tegenmacht om dit te veranderen ontstaan
niet door zoomen en webinars alleen. Het zou fijn zijn
als we weer echt kunnen staken voor een beter klimaatbeleid, als
mensen beseffen dat straaljagers kopen, blijkbaar betekent dat
Nederland gebruik moet maken van IC-bedden in Duitsland en om dat te
veranderen de toegang tot het Ministerie van Oorlog willen blokkeren.
***
De fiets.
Ik zou er op willen springen en dan maar trappen tot Sicilië, 2.400
km verderop. Onderweg kom ik de roze petjes van 'n Giro d'Italia
etappe tegen en heel veel mooie oude dorpjes en stadjes. Ik moet over
bergen en ben weg. Weg van alles: militarisme, werk, thuis,
Nederland. Een vlucht, een wereld in waar ik misschien wel thuishoor,
waar je achter laat wat mooi was of toch niet beviel. Op weg naar
iets wat beter is en anders weer verder.
Het werd
het strand van Santpoort. Waar de golven lachten met mijn fantasie.
Waar het zand de ruwe plekken van mijn huid schuurde. Waar de zon
even op mijn zaterdag al verbrande bol brandde alsof ik er al was. In
het Italiaans had ik echter niet verstaan: “Papa de paarden die wild zijn,
zijn echt wild.” (Paarden heten cavalli, wild is, gok ik, selvaggio
en feroce).
***
De taal,
de piano, de stem: "Ich hilfe der Mutter über die Sraẞe,"
zingtzegt de stem en even later in het Frans "Qui se'n va un
peu," want Europa heeft meer talen met muziek erin, naast
het Italiaans en het super dominante Engels.
Vorm
is ook maar een idee. Loslaten. Dat geldt ook voor de zelfopgelegde
structuur van dit blog. Dit keer eens twee liedjes i.p.v. één,
omdat ik het niet laten kon. Ze
presenteerden het album life
in Paradiso, zonder publiek, wel met champagne.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand,
neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later
vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik
hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.
Op mijn achtste coronatocht kom ik van alles tegen: (bijzondere) schapen en
lammetjes langs het fietspad, vlinders in kleuren en maten, de half
opgegeten buit van een vis- of zeearend (beide buurtbewoners daar), een
boerenautomatiek met kip, koffie, ijs, uien en eieren (maar waar de
knoflook op was), weinig andere fietsers, schepen en bootjes, tal van
soorten bloemen en vogels (sommige hoor ik alleen), maar als ik een
symbool zou moeten kiezen bij de tochten dan werd het de kwikstaart die
langs het water van het ene basaltblok naar het volgende vliegt en zich
verraadt met een hoge piep.
De zee was vol vissers.
Het strand was vol schuim. De lucht was vol wind en Hoogovensgeur. Het duin was vol zwaluwen
(maar ik weet niet welke) en Schotse Hooglanders. De daslook nog net vol
met (vooral uitgebloeide) bloemen.
De wei vol
vleeskoeien tussen vers gemaaid gras.
***
Menselijke schoonheid kan soms pijnlijk zijn. Als we dit als soort kunnen maken, waarom maken we er dan zo'n bagger bende van? Die vraag, dat gevoel welt als verdriet op, bijvoorbeeld bij mooie muziek.
Oude vrouw zingt met Frans orkest en in Parijs woonachtig hiphopper uit Los Angelos. Het brengt werelden en muziekstijlen samen alsof ze er voor gemaakt zijn. What else do you need, dan dans, eten en drinken, gezondheid? De rest komt dan vanzelf wel. Maak je niet druk: dans.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand,
neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later
vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik
hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.
Op de Hollandse Brug
(in een grijs verleden trainde Dylan Groenewegen hier achter de
brommer van zijn vader tot hij een van de meest succesvolle
internationale wielrenners werd) bedacht ik me dat ik een zootje van
mijn leven heb gemaakt:
Geen rijbewijs gehaald, zodat je soms,
en zeker nu, meer vast zit dan nodig is. Maar hier in de buurt gaan
mensen eerder dood door het fijnstof van die fijne individuele aanpak
van de vervoerswens.
Naar diezelfde buurt ben ik gegaan (in een huis zonder
tuintje), omdat ik in een volksbuurt wilde wonen. Het kost me tegenwoordig nacht- en gemoedsrust en de natuur waait
je er niet aan, al is hij er wel. Maar ik ben wel Ein Berliner,
wat veel zeggen te zijn, die er niet werkelijk wonen, maar in een
ruim huis, met tuin en minstens een fossiele brandstof monster om
snel van A naar B te gaan, eventueel met tentje en fiets achterin.
Wat kan je
veel bedenken op zo'n kort stukje de brug op en af.
Ach ik pak de fiets en trap
door Nederland. Heb eigenlijk weinig te klagen. Als ik thuiskom zie
ik bij Vroege Vogels op TV wat ik net in het echt zag. Ik herken me
in veel van de wereld van de vijftigers in Cold Feet. Kijk samen met
vriendin, waarmee ik eerst nog samen naar de voorbij gierende apus
apus luisterde (die geen zwaluw is, alleen zo heet). Ze vliegen gewoon bij mij in de straat.
