Griezelen bij rommellandje

Het is niet helemaal mijn ding, die griezeldag, die is overgewaaid uit de Verenigde Staten van Amerika. Toen ik op 1 oktober langs deze engerd kwam, heb ik hem wel gekiekt om vandaag mijn fotoblog te vullen. Hij staat bij een rommellandje vol grappen en grollen, rotzooi en paardenstallen.

Wankel op je doel af

pak dit brakke hout

deze brosse tak 

als steun

over losliggende stammen

stap uit wat over is

van een bosmeertje

dat was waar jij nu bent

zet vastberaden stappen

over wankel hout

ik help je

zoveel ik kan

Noordwester

De noordwester probeert me tegen te houden. Niet te hard op de pedalen om de voeten niet te slopen. Langs paddenstoelen, kardinaalsmuts en niet alles door de duinen.

De boot vaart tot 16.00 uur om het halfuur (herfstvakantieregeling) en vanaf 16.30 uur weer gewoon om het uur. Ruime planning, maar ik mis die van vier uur en ook de volgende zie ik net wegvaren. Met een uur wachten en stevig trappen begint mijn dagje Texel.

Slapen in een blokhut op een pikdonkere en vrijwel verlaten reuze camping bij de Koog. De zee buldert met dreunende klanken. Verder is het stil.

De volgende morgen een duik en een kop koffie. Daarna gaan we beide op onze eigen manier weer naar 't Horntje – de een wandelt en bust de ander fietst - om samen terug te reizen. Een hele vakantie in een dag; dat is wat zo'n eiland brengt. 

 

 

 

touw

Verrek! Daar ben ik niet voor in de wieg gelegd, gedraaid uit het beste nylon. Gebonden aan een vlieger werd ik, met een man een man op een plank, 'n kluns. Iemand die niet zoeft over de golven en vliegt door de lucht, maar hobbelt en valt. Die zijn draden in de war laat raken. Ten ongeduldig om ze ontwarren; het mes gaat er in. Dat gaat sneller.

Daar lig ik dan: eerste klas materiaal en achter gelaten als oud vuil op het strand. Even was ik bang dat ik in een stinkende meeuwenmaag zou eindigen of elders in die kringloop. Een kale man stopt me echter in een zakje met geurende sinaasappelschillen en gooit dat later in de gele kliko bij de strandopgang van Kattendel.

Steigerpijpen

Pret

Op woensdag naar zee. Het was lange tijd routine. Vandaag ging ik weer; zeven ooievaars in de wei, een valk op een lantarenpaal en een buizerd op een hek. Drieteenstrandlopers langs de vloedlijn. Er bloeide slange- en zelfs nog zegekruid.

De zee rolde mooi en trok krachtig de zwemmer naar het noorden. De zon scheen, het duin landschap was vol kleuren er waren de spreekwoordelijk Hollandsche luchten.

Opmerken dat steeds meer mensen gehookt zijn aan consumptieartikelen zoals gemotoriseerde fietsen en auto's; kromgebogen druk zijn met hun vingers op een kastje en over Halfweg af-en-aan vliegen voor vakantie of een dagje weg, kon de pret niet drukken. 

Nu maar hopen dat het lijf niet gaat protesteren. Ik nam wel een lagere duinovergang. Die paaltjes bij de Kattendelseslag hebben nu nog wel wat.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. De laatste keer was gisteren meer dan twee maanden teerug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén daarvan plaats ik hier.

Wasplaat bij vroege vogels

Langzaam schuift hij met zijn grote logge lijf tussen de planten en kleine visjes door. Voor minder dan een flinke zeelt, brasem of karper doet hij het niet. Een meerkoet kan ook zomaar opgehapt worden. Er worden door sportvissers in de Nederlandse rivieren exemplaren van meer dan twee meter gevangen. Met een maximaal gewicht van zo'n 140 kg heeft hij de grote van een zeehond. Het was bij Vroege Vogels dat ik ernaar kon kijken.

In dezelfde uitzending ook Theo Westra, liefhebber van de wasplaat. Hij liep door het duingrasland van de Coepelduynen. Spiedersblik, fotokamera, TV-crew en een vracht namen paraat (of op spiekbriefje) van de 5.000 Nederlandse paddenstoelen in zijn hoofd. Iedere maand wordt er wel een nieuwe soort bijgevonden, zegt hij. Bij Vroege Vogels vertelt hij over de geleiachtige paddenstoel die granaatbloem-, geurende-, vermiljoen-, scharlaken-, papagaai-, zwartwordende-, gele- of puntmutswasplaat kan heten.

Parasolzwam

Twiskemolen

De 440 jaar oude Twiskemolen op 21 oktober. De eerste stappen op weg naar restauratie zijn gezet. De molen werd een jaar geleden door een windhoos van kap en wieken beroofd.

De eerste stap naar restauratie is het demonteren. Op woensdag 10 oktober verwijderde de rietdekker de resterende rietlaag van de kap. Op diezelfde dag is door een molenmaker uit Oterleek het bovenwiel ontmanteld.

Donderdag werden de resten van de kap uit
elkaar gehaald en 'n dag later op transport gezet naar Oterleek. Daar wordt een nieuwe gietijzeren molenas gegoten.

Volgend jaar worden de kap en wieken weer op de molen gezet worden. De bedoeling is dat de molen in april weer draait.

De kosten van het herstel - zo'n drie ton - worden betaald door de verzekeraar in overleg met het recreatieschap Twiske-Waterland en de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed.

 Bron Noordhollands Dablad (editie Waterland): Demonteren Restauratie Twiskemolen jaar na windhoos gestart, 19 oktober.

(Twee kleinere foto's van 6 april 2018)

fotografiewedstrijd

Zie voor achtergrond informatie: www.kunsttrajectamsterdam.nl/zeeheldenbuurt2016.php

Onderzeeboten

Deze week werd een rapport van mij gepubliceerd over de lobby voor nieuwe Nederlandse onderzeeboten. Ik ben daar niet zo voor en zet dat uitgebreid uiteen.

Op twitter komt er commentaar op dit rapport over onderzeeboten. Het bevat sleetse argumenten (lijkt me niet, lees maar) en met torpedo's breng je schepen tot zinken, ze worden er niet mee opgeblazen, zoals in mijn tekst staat. De explosieve kracht is daarvoor te klein. Munitie of olie wordt ontstoken dat veroorzaakt het 'opblazen'.

Deze semantische opmerking brengt bij mij twee dingen boven. Een plaatje van het opblazen van de Roode Zee waarop mijn opa voer en die in 1944 tot zinken werd gebracht. "Het was een hele grote BOEMMMM!," wist de laatste in leven zijnde opvarende van de Witte Zee (die ernaast voer toen het gebeurde) me met veel kracht te vertellen. Verder was alles over het voorval uit zijn herinnering verdwenen.

Bij het schrijven heb ik consequent onderzeeboten gebruikt, want liefhebbers en opvarende houden niet van het veel algemener gebruikt onderzeeërs. Opblazen is in mijn tekst geredigeerd. Zelf gebruik ik eufemismen als torpederen en kelderen. Opblazen is wel beeldender en schrijvers zijn er om met 26 tekens een beroep te doen op die verbeelding. Ik heb opblazen daarom graag laten staan.

Eufemismen passen niet (altijd) bij wapentuig. Verder begin ik me af te vragen waarom militaire deskundigen de taal naar hun hand willen zetten. Je moet door je technische enthousiasme heen toch kunnen zien dat niet iedereen die taal gebruikt zoals jij. Het leidt bovendien zo af van de wezenlijke kwesties.

Maar laat ik mijn schrijfwerk op dit fotoblog eens in het zonnetje zetten. Iedere week kom ik een paar keer langs een oude Russische onderzeeboot. Ik heb nog een foto van een vijf jaar geleden. Hij zit steeds meer onder de grafitti. Niemand weet goed wat er mee moet gebeuren, maar hij geeft de ponthaven bij de NDSM-werf wel een prettig gestoord karakter.

Je kan het rapport lezen op: www.stopwapenhandel.org/onderzeeboten.

Buispalen (32) vervolg

Houvast

Wegwerkzaamheden

Slagerij Louman in de Goudsbloemstraat (ander pand, zelfde straat) bestond al toen de wielerklassieker Luik-Bastenaken-Luik nog niet was gereden en De Notenkrakersuite nog niet geschreven. Maar los daarvan, wat is er hier misgegaan?

zoetwatermossel

Je denkt dat het een zoetwatermossel is. Zoekt een wiki voor wat extra informatie. Dan blijkt dat er een scala aan zoetwatermosselen leeft in de Nederlandse binnenwateren. Ze verschillen in grote en vorm. Vermoedelijk is dit gezien de grootte ruim boven de 12 cm een zwanenmossel. Die naam kende ik, maar een schildersmossel zou ook nog kunnen (al is het niet waarschijnlijk die staat op de rode lijst). Soorten sterven ook zomaar uit.

Twee verhaaltjes: fietser en piloot

Snel naar IJmuiden. Straks gaat de boot naar New Castle. Ik heb haast. Waarom dan geen vliegtuig, vraag je. Vliegangst. Het overkomt de beste. Denk bijvoorbeeld aan die Dennis uit de Kinkerbuurt. Die als een biljarter zijn ballen met een stift het doel in liet vliegen, maar zelf nam hij liever de boot en auto.

Hoelang je nog de beste kan zijn met zo'n fobie? Het heeft zijn langste tijd gehad. Neem mij. Ze pesten me al. Breng jij dit even weg naar de collega's in Noord-Engeland! Kan het niet per post? Nee het is strikt persoonlijk. Grijns op het gezicht. De blik laat daarbij zien dat geen tegenspraak wordt geduld. Daar heb ik nog geen emotiecon voor nodig. Niet doen is geen optie. Feitelijke insubordinatie noemen ze dat in onze kringen. Beroept men zich liever niet op, alleen als het nodig is.

Telefoontje. De strikt persoonlijke afnemer staat klaar als ik rond het middaguur aankom en neemt de enveloppe in ontvangst. Ik kan nog even naar de Hadrianus Wall fietsen en dan 's avonds weer terug naar IJmuiden. Mijn reis is mooier en goedkoper dan per vliegtuig, maar door de lucht gaat het een dag sneller. Om geen gezeur te krijgen lever ik een ATV-dag in. 

********

De landing is ingezet. Blij dat ik er zo ben. Tot zondagmorgen de tijd. Ik houdt mijn mond wel dicht. Vracht wordt overgeladen. Het is gezellig af-en-toe een nachtje warm in Amsterdam-West. Bij het inleveren van de vrachtpapieren keek ik haar in de ogen. Het was de eerste vlucht naar Amsterdam, april 2016. Nu, 16 maanden later, voor de zoveelste keer na twee dagen weer terug naar Bakoe.

Deze week trok die Bulgaarse journaliste haar mond weer open. Weet je ... ik vlieg. Of de CIA met Silk Way wapens wil vervoeren naar bondgenoten in het Midden-Oosten, Afghanistan en Congo dat is mijn pakkie'an niet. Zo lang ze er hogerop mee akkoord gaan, wie ben ik dan? Zo is de wereld. 

Hé daar beneden staat er een met een camera. Martin Broek misschien? Ik ken hem van twitter.

Wilde konijnen

In het Domela Nieuwenhuisplantsoen staan nieuwe viooltjes. Gekregen van de overbuurvrouw. Verder wordt de boel winterklaar gemaakt. Groen- en bladafval wordt compost voor de verderop liggende soeptuinen. Circulaire kringloop hoor ik mezelf tautologisch denken.

Het is een prachtige dag. Natuurlijk krijgt het klimaat daarvan de schuld. Maar ik herinner me al zo lang mooie dagen in oktober. Er zijn er altijd wel een paar. Ieder jaar kan je in de tweede helft van oktober nog een terrasje pakken. Je kan je daardoor laten verrassen of er alvast van genieten dat het nog komen moet.

En als het er dan is: korte broek aan en kletsen met een vriendin in een parkje dat de Spaarndammerbuurt kent terwijl anderen werken. Het Domela plantsoen is door de Spaarndammerbuurt gered uit de handen van de projectontwikkelaars. Nu is het een autonoom project waar zelfs de wilde konijnen van komen genieten.

Veel zee op TV

Momenteel is op de BBC een programma over de Britse kust te zien: Coast – The Great Guide. Veel aandacht voor geschiedenis, geologie en natuur. Maar ook voor traditie, marine, militaire werken, industrie, havens en (luidruchtige) vrijetijdsbesteding. Het programma schreeuwt je tegemoet. Coast laat me beter begrijpen hoe natuur zo naadloos past in het dna van de Britse conservatieven.

Gisteren was ik weer aan de kust. Twee jonge kinderen werkten aan de waterrand aan een tijdelijke bouwput. Kilometers de andere kant op zag ik twee mensen lopen. Later bleken dat de ouders. Verder vooral strandfietsers gezien: 'n paar. Met razende vaart over het harde zand, maar ze verstoorden de rust niet. Liever dit dan de snelste auto's, boten en vliegtuigen die ik in Coast zie. Dinsdag is het weer en dan gaat het over de Ierse Zee.

Op mijn Facebook pagina krijg ik de tip om naar De Boeddhistische Blik; In de schoot van de zee te kijken. Veel zinnige gedachten. Herkenbaar ook. Met plezier gekeken. Af-en-toe kriegelig vanwege het gedoe. Er komt ook een programma over wandelen langs de Engelse zuidkust: Coastal Path. De echte zee ligt er ook nog steeds.

Buispalen (32)

"Mijnheer dit zijn buispalen. 
Die slaan ze in de grond tussen de stalen damwandplanken. 
Vervolgens worden ze vol beton gegoten. 
Dat is voor de stevigheid." 

Verder wist hij het niet,
de chauffeur van De Boer Staal uit Uitgeest.

"Bedankt!," zei ik, want voor mij was het genoeg.

Horens

Om de koe bij de horens te vatten moet je wel voor haar staan. Zo van achter zonder zicht op de grijsgele punten van vezeleiwit gaat het niet lukken. Op zijn minst moet je zicht van opzij hebben. Maar ooit kreeg ik al eens een zijwaartse trap van een koe, zodat ik meter door de lucht vloog.

Voordat ik me dit herinnerde dacht ik: waarom is het eigenlijk niet de stier bij de horens vatten?  Maar dat is natuurlijk helemaal voor stoere mannen macho's. De Duitsers hebben dat gezegde wel: den Stier bei den Hörnern fassen. De Fransen spreken over: prendre le taureau par les cornes. En de Engelsen: to take the bull by the horns. Dit alles leer ik uit Nederlandse spreekwoorden, spreekwijzen, uitdrukkingen en gezegden (1923-1925) van F.A. Stoett op de website van de Bibliiotheek voor de Nederlandse letteren. Zelf had ik het niet geweten.

Als je gaat schrijven dan komt er van alle boven. In mijn klas zat een jongen die vocht met de kleine stieren bij hem thuis op de boerderij. Hij kwam uit Tholen. Een plaats waar ik zelf ooit schapen op hun achterwerk zette om de hoeven bij te snijden. Dat vond ik meer dan genoeg.

Stoofpot

Het is een vaste gewoonte stoofpot op woensdag. Dit keer:

Voor 4 personen:

150 gram sukade- of riblab (voor de vleeseters)*
1 (sweet mama**) pompoen
2 paprika's
3 uien
1 courgette
2 tomaten
1 desertlepel kerrie
1 á 5 teentjes knoflook
zout naar smaak

1 Snijd het vlees in kleine stukjes. Braad het aan in bakboter.
2 Fruit de klein gesneden uien mee.
3 Bak daarna de rode en/of gele paprika even mee.
4 Voeg de courgette, klein gesneden tomaat en evt. groene paprika toe.
5 Vervolgens de kerrie en knoflook erbij en roer e.e.a. goed om.
6 Voeg water tot net onder het groente (en vlees) mengsel toe.
7 Tenslotte de pompoen (waarover even de kook is gegaan) bovenop het mengsel (je kan het kookvocht gebruiken voor de pan met stoof).
8 Laat vier uur stoven (en vegetarische variant kan in twee uur).
9 Serveren met aardappels (om te prakken) of rijst.

* Een vegetarische variant zou ik maken met twee á drie uien en twee tomaten extra. En bijvoorbeeld wat gember wortel of poeder (djahé). Op het laatst geroosterde vruchtvlees van walnoot toevoegen.

Ik beloof dat ik hier geen gewoonte van ga maken.

Op de banken in de zon

Het geluk van in Amsterdam leven; een keuze uit het natuurdagboek van Nescio lees ik op dezelfde datum als de schrijver, Jan Hendrik Frederik Grönloh, het opschreef. Om niet te hoeven zoeken heb ik er een briefje bij gemaakt  met de data van zijn gedachten. Op pagina's 62 en 63 de teksten voor 10 en 11 oktober (het jaar doet er wat mij betreft niet toe). De zon schijnt beide dagen lekker.

101053: “Menschen zaten op de banken van de Westermarkt in het zonnetje en ook overal elders was terras gemaakt,” schrijft hij.

En morgen op 111053: “De gouden groep wilgen in de verte links aan de weg. Het poesje in de wilgenboom. Weer die herfstkoeien en herfstkalveren precies als den vorigen dag.”

Op 091017 lopen twee mensen opgewekt langs een knotwilg in het Twiske. Het drenst een beetje, maar het is niet koud. Vierenzestig jaar later moeten we nog even wachten op dat terraszonnetje. Het schijnt aanstaande zaterdag korte broeken met T-shirt weer te worden.

BU-65

Gele mannetjes

Op huwelijksreis naar Sakura in Japan. Daar waar poldermolen De Liefde omringd door roodgele tulpen de show steelt. De kloof tussen hier en op reis moet niet te groot worden. Er is immers al een gapend gat geslagen met het leven in de witte jurk en dat erna. Sushi eten, liefst met zalm is de max. Gek kunnen we thuis wel doen.

Daar laat ik iedereen de foto's en filmpjes zien van het meer dat zo tegenviel, de grafheuvels, rijstvelden, de slecht onderhouden landweggetjes, tempels en niet van kersenbloesem want die bloeide niet in oktober, zelfs niet in Sakura. Wat ik daarmee bedoel? Sakura betekent kersenbloesem. Naast kansja is dat het enige Japans dat ik ken. Ik schenk awamori op de Japan avondjes. Zo valt het gesprek niet stil.

Dan in december de eerste kerst en nieuwjaar samen in Eaglecrest. Maar dat is voor later. Er moet ook brood op de plank. Nu eerst eens uitzoeken wat die gele mannetjes in de wijk doen.

Wilmkebreekpolder

De gemeente Amsterdam zette in verband met dierendag dertien dieren in de Nieuwsbrief. Twaalf daarvan zie je niet of niet zo vaak. De dertiende is de grutto die nog wel volop te zien is. Maar “bijzonder is de Wilmkebreekpolder in Amsterdam Noord, midden in de wijk Kadoelen. Naast heel veel kievitten broeden in dit vierhonderd jaar oude poldertje jaarlijks ook vijf gruttopaartjes.” Ik fiets er altijd met veel plezier langs. 

De bouwactiviteiten waren me al vaker opgevallen, maar ik had me er nog nooit in verdiept. De website van de Vereniging tot Behoud van de Wilmkebreekpolder laat zien dat mensen zich in moeten zetten om dergelijke gebieden te beschermen tegen de oprukkende compacte stad. Er mooie sier mee maken is een ding, maar grondverkoop aan projectontwikkelaars een ander. De kwetsbare natuur kan niet zonder Robin Hoods.

Bron: Dertien dieren die je waarschijnlijk nooit zal zien - maar er wel zijn, Nieuwsbrief Amsterdam 5 oktober 2017.

Via amsterdam.nl/dieren is veel info beschikbaar over de fauna in de stad. Een aantal stadsecologen schreef het boek Het Amsterdamse beestenboek. Uit de oude doos (eind vorige eeuw en tweedehands nog wel te koop) kunnen: Haring in het IJ (1991), Paardenbijters en mensentreiters (1998), Sijsjes en Drijfsijsjes 1999) en Champions in de Jordaan (1999) ook nog steeds.

Interessante excursies en cursussen worden onder meer gegeven door natuurvereniging IVN.

IJveer 20 en Buizen (31)

Het is niet veel. Wat buizen op een oude pont (veer nr. 20) die vroeger auto's, fietsers en voetgangers vervoerde als Distelwegveer. In 2007 werd die kwijnende service afgeschaft; voor auto's waren er immers tunnels. Het veer voor voetgangers en fietsers bleef wel. (Dat is onlangs gedeeltelijk samengevoegd met het veer naar de NDSM).

De 20 leefde nog even op toen hij in 2013 werd gebruikt om een veerboot over het Noordzeekanaal te vervangen. Dat was toen het GVB de vaarten overnam van Connexxion. In dit najaar is IJveer 20 verkocht en ligt nu met die buizen aan de kade bij de NDSM-werf. Veel is het niet.

Duwen

Duwen, duwen, duwen. Niets dan duwen. Laatst nog op het Buiten-IJ met zes bakken voor me uit. Ik begon in 1953 als motorsleepboot met de naam Chili. Nog niet zo heel sterk… Hoewel nog niet zo sterk, met zo'n 490 paardenkrachten was het ook niet gering wat ik in beweging kon krijgen.

Op mijn negende jaar kreeg ik een nog stoerdere landennaam: Noorwegen en wat pk's extra. Die naam zou ik houden totdat ik eind jaren zeventig aan mijn laatste levensfase begon als Maasstroom. What's in a name zeggen ze wel eens ten onrechte, want dat is een naam alsof ik al leegloop.

Onder die naam werd het vanaf 1979 duwen. De naam van de ondernemende Piet Smit met zijn tragische leven en de basis onder mijn bestaan, verdween als mede eigenaar. Gebr. Vos bleef. In 1999 gaven ze me nog een boost en ik kreeg bijna twee maal zoveel paardenkrachten als ik had, 900. Maar mijn tweede leven voelt al jaren als een leven teveel.

Biologische pompoen

Ze liggen uitgestald op tafels en in kisten; pompoenen te kust en te keur. Allemaal biologisch geteeld met naam, eetbaar (of niet) en prijs.