Op de oever

Nog niet zo lang geleden adviseerde iemand me onder dit blog om een klimaatpsycholoog op te zoeken. Dit vanwege overtrokken zorgen rond het klimaat; blijkbaar gedreven door irreële angst en een dreigingsperceptie die alleen door het rammelende Vrij Nederland werd gedeeld. Inmiddels publiceerde de krant voor Wakker Nederland gisteren over bijna twee pagina's een artikel over het dreigende gevaar: “Het Groene Hart zal plaatsmaken voor het Blauwe Hart, als antwoord op de gestage zeespiegelstijging en meer waterafvoer van de rivieren, voorspelt transitiehoogleraar Rotmans. De Randstad verandert, denkt hij, in een groenblauwe metropool met omdijkte historische steden, drijvende wijken en nieuwe Waddeneilanden voor de westkust. Verzet tegen het water, noemt Rotmans ’niet meer volhoudbaar’.” Het artikel is voorzien van een fraai kaartje van een Nederland met de Kantstad op de hoger gelegen delen aan de rand van een enorme binnenzee met hier en daar een weg of stad. Iemand dacht op twitter dat dit wel reden zou zijn dat veel mensen zouden komen demonstreren op 6 november, maar waarom, na ons de zondvloed immers. *** Al in Amsterdam geniet ik van de rust om me heen. De zon schijnt en het fietspad is vrijwel leeg. Ik bedenk me dat in de zomer het de dagen zijn dat het geen lekker weer is die op misprijzen kunnen rekenen. In de herfst en winter zijn het juist de dagen met mooi weer die gewaardeerd worden. Als het gaat regenen zie ik inde verte het einde van de bui. Het is nog even fietsen, voor ik er onderuit ben. De volgende trekt voorbij en zo kom ik droog in de duinen. Mijn ogen speuren de bomen af op zoek naar een specht die ik hoor kloppen. Pas als hij naar een volgende stam verkast zie ik hem. Ook zie ik een roofvogelnest. Dit voorjaar vermoede ik al dat er een zat in dit bosje. Misschien wordt het volgend voorjaar weer bewoond. *** Deze week keek ik naar Festival, een film uit 1967 over het Newport Folk Festival vol prachtige muziek. Regisseur Murray Lerner filmde beelden van een VS waar de bordjes werden verhangen. Er zijn koren, oude blues gitaristen, de onvermijdelijke Bob Dylan en nog veel meer bekenden. Hieronder het slot van de film, waar iets wonderlijks gebeurt. Odeta zingt met haar kracht en vuur Down by the river side voor de troepen uit. Daarnaast staat Pete Seeger te zingen, die met een soort dwingende rust toch de touwtjes in handen houdt, terwijl zijn stem kwalitatief verbleekt bij die van haar. Vreemd.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.