Morieljes

Ze hebben een bijna magische klank, deze voorjaarspaddenstoelen. Je kan ze bakken in de boter, beetje zout, beetje peper en misschien wat madeira of pietsie armanac om af te blussen.

De prijs van goud ligt hoger, maar met € 100 per kg is de paddenstoel zeker geen dagelijkse kost. Drie stonden er, waarvan een in de vorm die ik ken uit de paddenstoelenkraam. Vrij groot. Ik heb ze laten staan.

Dat ik ze zag tijdens het voorbijfietsen, vind ik misschien nog wel het leukst. Wandelaars zien meer, maar fietsers zijn niet blind voor details.

Maar is het wel een morieltje?

Olifant passeert

Hij is weer weg de olifant uit het Westerpark. Toen hij er nog maar net stond, maakte ik een fotocollage. Gisteren reed ik bij het vertrek toevallig langs. Daarvoor had ik naar muziek van het LAMA trio met Joachim Badenhorst geluisterd, waaronder The elefant's journey. 

Hieronder een versie, helaas zonder de klarinet van Badenhorst. Overigens zie ik in die samenloop niks meer dan 'n toeval dat me opviel, maar verder zonder betekenis. 
 

Buizen, pijpen en slangen (10)

Deze slang doet me aan de zomer denken en het schoonspuiten van de omgeving van een zwembad en de gladde tegeltjes bij de kleedhokjes. Ik ken ze alleen van zwembaden, dit soort slangen. Ooit kreeg ik een week brandweeropleiding en spoot brandjes uit en gebruikte daarbij slangen met dezelfde spuitmondmechaniek. Maar die slangen waren rood en een stuk dikker.

Wanneer is eigenlijk de eerste flexibele buis uitgevonden, want dat is een slang. Zuidelijker in Europa zijn grote constructies van steen uitgehouwen of opgebouwd om water te verplaatsen. Uit de film The Painted Veil (speelt in China net na revolutie van 1911) herinner ik me een bamboe constructie om niet vervuild water aan te voeren om een cholera uitbraak te voorkomen.

Maar een slang? Op de lagere school, bij vaderlandse geschiedenis, school zag ik een plaat van brandweermannen die in een 17ᵉ eeuwse stad water met emmertjes doorgaven naar een brand. De eerste brandslang werd destijds, in 1673, in Amsterdam gebruikt. Hij was bedacht door brandweerman Jan van der Heyden en zijn zoon Nicholaas.

Maar om het chauvinisme meteen weer te beteugelen: In 400 voor Christus werden al de darmen van een os gebruikt om water te verplaatsen. Tenminste dit wordt al zeker sinds 2001 naar aanleiding van inmiddels van internet verdwenen verhaal herhaald en herhaald. 'Waar' verteld de story niet.  

De Romeinse bouwmeester Apollodorus (vermoedelijk Apollodorus van Damascus (~65–~130), 'n belangrijk stedenbouwkundige en architect uit de Romeinse Keizertijd) beschrijft het gebruik van eenzelfde methode als in het 400 vC-verhaal, zo lees ik in Oosthoek's geïllustreerde encyclopaedie (1925-1934). Dan zitten we al een half millenium verder.

No one knows wanneer de brandblusser is uitgevonden is de conclusie van het meest uitgebreide onderzoek dat ik op het internet vind. Zo'n slang is inmiddels wel de gewoonste zaak van de wereld.

Landelijke rust in stedelijke gebied

Kijk ik nu naar de kleren van de naakte keizer? Nee ik zie omgeploegd landschap en rijen op het veld en breiwerk en vermicelli. Ook zie ik dat lijnen in de publieke ruimte worden weggevaagd door de spiegeling van lucht en het restaurant voor kleine hapjes. Een auto geeft rode kleur aan herhaald zwartwit. Maar ook het ritme van de lijnen heeft betekenis, evenals weerschijn van elders en het vervagen door de zon.

Pas als ik zelf heb gekeken, kijk ik wat kunstenaar zegt over zijn werk. “Bob ziet de helderheid en eenvoud van zijn werk als een rustpunt in de beeldenbrij op straat en in de media,” lees ik. Die rust zag ik ook, maar ook dat de wereld niet buiten te sluiten is. Glas is doorzichtig maar reflecteert daarnaast de omgeving, daar heeft Kunst achter de Ramen mee te maken.

---

Iteration drawings van Bob Waardenburg in de Kunsttrajectetalages in de Zeeheldenbuurt expositie tot 12 juni. Rondleiding door de kunstenaar op zondag 21 mei, half vier. Verzamelen bij de kunsttafel, Zoutkeetsplein. Adressen van de etalages: Dirk Hartoghstraat 41 en 45, Heemskerckstraat 42 en 46 Roggeveenstraat 109 en 165.

www.bobwaardenburg.com

www.kunsttrajectamsterdam.nl/zeeheldenbuurt.php

Strandvoet

Een stoet gaat over het hoofdpad de duinen in; kop aan staart als de wagons van een goederentrein. Vier zijn er achtergebleven en gaan in draf om weer aan te sluiten. Dat gevoel ken ik; alsof ik een wagon ben die de rest net bij kan benen. Als ik een foto van de rij konikpaarden wil maken is net de accu van mijn camera leeg.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén daarvan plaats ik hier.

Brediusbloesem

Als ik er op maandag 24 april inspring, zwemt een paar banen verderop een man een krachtige schoolslag. Als ik me omkeer zie ik hem op de kant naar de kleedhokjes lopen. Ik heb het bad voor mezelf. Een badmeester waakt of ik niet verdrink.

Als ik bij de startblokken omkeer zie ik flink aantal bomen volop in de bloesem. In de bosjes wordt gezongen door vogels. Voor ik vertrek maak ik een foto, want wie heeft dat nu? Een 33 meter bad helemaal alleen met zangvogels, konijntjes en eksters op het veld en een bloemenweelde ernaast. Ik dus, voor een halfuurtje.

Openingstijden

P.S. En de pin deed het. De kosten € 85,75 voor een heel seizoen. Of een paar euro voor een kaartje.

Boerenzwaluw

Het is al weer een week geleden dat ik de eerste zag vliegen. Het was bij Den Ilp in het Twiske. Mijn oudste zoon fietste naast me en ik zei: “Ze zijn er weer!” Of hij mijn enthousiasme vatte, weet ik niet, maar voor de zekerheid voegde ik wel toe “de zwaluwen”.

Afgelopen vrijdag stopte ik voor een foto van een schuurtje, waar ik ieder jaar een of meerdere keren langs fiets en dat langzaam verdwijnt. Daar ging een boerenzwaluw onder een bruggetje door waarop ik stond en landde op een hek naast een pomp.

Na enige technische problemen (accu leeg, automatisch scherpstellen een crime) lukte het. Hij stond op de foto, die gemaakt werd omdat het me verblijdt ze te zien scheren over sloten en velden. Over een week zijn de gierzwaluwen er weer (waarvan het geluid zo vaak in films zit).

Niet leeg, maar vol

Vanmiddag keek ik naar Luik-Bastenaken-Luik. In de laatste klim schoot Alejandro Valverde vooruit en won. In het interview na afloop schoot hij vol. Hij vertelde dat de overwinningspremie van € 20.000 voor de familie van de overleden renner Michele Scarponi bestemd was. Een mooi gebaar.

Valverde is de top in een keizware sport - waar herstel na veel uitputting komt (het woordenboek van de wielersport heeft er tal van uitdrukkingen voor) - en heeft een jaarloon van een gemiddelde eredivisie voetballer: € 355,191. Dus het gaat om een substantieel bedrag.

Zo kom je niet leeg boven, maar vol.

Hennafeest

De hindernisbaan vol toeristen uit Oost-Azië, Noord-Amerika en Europa had ik bijna achter me gelaten. Dan staat daar in de berm een drietal in mooie wikkeljurken met een Noord-Afrikaans feestelijk karakter.

“Een trouwreportage,” vraag ik de fotograaf.

“Nee het hennafeest,” antwoord hij. Kijkt even en voegt dan toe: “Een soort vrijgezellen feest.”

Ik slik in dat ik daarvoor meestal toch liederlijker geklede mensen voorbij zie komen. Mensen die dronken lallend met een opblaasvrouw of gekleurde pruiken langs de grachten gaan, vaak komen ze uit de provincie of Engeland.

Zo deed Kinderdijk me twee keer aan het toeristische Amsterdam denken.

Tiendweg

 

Er ligt een serie Tiendwegen achter elkaar tussen Gouda en Nieuw-Lekkerkerk. Ze stammen uit 1370. Ze vormen samen een van de mooiste routes door open landschap in Nederland die ik ken. Tiendwegen zijn zijn polderwegen als verbinding tussen bouw- en weilanden en de boerderijen. Ze zijn ontstaan als karrenpaden en lopen evenwijdig aan de ontginningsbasis van een polder. Ze staan haaks op de langgerekte kavels. In Nederland werden ze geïnventariseerd en op kaart gezet door Paul Minkjan (van een toelichting voorzien in een droogstoppelig stuk). Maar de auteur schiet toch uit zijn slof als hij over de Borgmanweg opmerkt: “Nadat de weg ruim 600 jaar Tiendweg had geheten, kwam iemand op het idee om omstreeks het jaar 2000 de naam te veranderen in de huidige. Dit als eerbewijs aan de overleden gedeputeerde Borgman, die zich bijzonder had ingespannen voor natuur en landschap. De heer Borgman zelf – historisch bewust als hij was – zou zich daar ongetwijfeld dood voor schamen.”

Brediusbad bijna weer open

Helaas is het bad inmiddels onbetaalbaar duur geworden. Wie vormen in 2019 toch het Stadsbestuur?
Lekker, volgende week maandag gaat mijn buitenbad weer open. Ik ben benieuwd of je dit jaar wel kan betalen met een pinpas. Vorig jaar had men daar twee maanden voor nodig. Een seizoenabonnement kostte vorig jaar € 85,75 (de prijs voor 2017 kan ik niet vinden). Dat is een bedrag dat ik vrijwel nooit contant meedraag. Maar goed een gewaarschuwd mens telt voor tien.

Het blijft een fantastisch bad. Waar je heerlijk kan zwemmen. Voor de liefhebbers zelfs twee keer in de ochtend (di. & do. 07-10 uur) in je blootje. Ik weet nu al dat ik het helemaal niet fijn zal vinden als het bad op 3 september sluit (al houdt men de mogelijkheid open dat het dan bij mooi weer nog effies langer open zal zijn).

Verbazing

Nee ik hoef me niet te verbazen over een ooievaar in het Westerpark. In het Vondepark nestelen ze al jarenlang.

Nee ik hoef me niet te verbazen over een zonnende schildpad. Ik had me wel afgevraagd of het al warm genoeg was en of hij er zou liggen.

Ook hoef ik me niet te verbazen over de toeristen op de fiets die vragen of ze verder kunnen. Nee het loopt dood, ze moeten 2 km terug.

Zelf haal ik de klissen van mijn trui; opgelopen toen ik kromhals fotografeerde. Wel benieuwd of ze volgend jaar naast mijn bankje staan.

Veenpluis in Waterland

Op één van de mooiste plekjes in de buurt van Amsterdam. Ik kan het vrijwel nooit laten om er een foto te maken. Gisteren stapte ik af voor de veenpluis die ik naast de pinksterbloemen in het natte veld zag staan.

Een kiekje in de richting van het ranke bruggetje kon daar wel bij. Daarna weer snel in het zadel om de rest van het gezin in te halen die verder waren gereden over de Poppendammergouw, een naam voor een gedicht.

Het was toch veenpluis? Nog steeds ben ik er niet zeker van. De plant zou pas later in het jaar pluizen vormen, volgens de boekjes dan.

Buizen negen

Er zit een vlieg kleiner dan het gaatje in de kleine e. Als zo'n vlieg al kan voelen zoals ik en dan ook nog eens kan begrijpen zoals mensen kunnen, dan snapt het beestje hoe ik me voel in de veel te grote wereld op de Tweede Maasvlakte. Als die vlieg net zoals ik plezier heeft in het absurde dan is het niet erg dat hij zo klein is in die grote omgeving dan heeft hij ook daar plezier. Is het plezier op dan vliegt hij weg; net zoals ik weer blij ben als ik over het fietspad langs het Oostvoornsemeer rijd.

Oude gewoonten, nieuwe kruizen

Aan de kant van de weg zie ik regelmatig een lieftallige vrouw met lichtblauwe kleding en een kindje tegen haar schouder. Als het kindje zo'n dertig jaar ouder is geworden, nagelt de Romeinse bezetter het tegen het hout en zetten omstanders hem een doornen kroon op zijn schedel. De marteling leidt tot een bloederig tafereel. Toch staan er nog meer van die bloedende mannen langs de kant van de weg dan moeders met Het kind. Het vertonen van martelingen is zwak uitgedrukt: smakeloos.

De bovenstaande Jezus kwam er pas op 28 september 2003. Het plaatsen van een landkruis op de kruising van de Gammelkeresweg en Koehorstweg had natuurlijk een in het verleden gewortelde reden. De reden om het landkruis te plaatsen was dat een dergelijk vertoon van dankbaarheid in 1950 werd genoemd op een buurtfeest in Gammelke, omdat het buurtschap tijdens WOII gespaard bleef. Tenminste dat herinnerde iemand zich een halve eeuw later.

Inderdaad bleef het in Gammelke tijdens de oorlog bij hier-en-daar een illegale slachting, woekerwinsten op landbouwproducten, een diefstal van levende have of een zak rogge, en een enkele brandende boerderij. Maar als reden om zo'n mishandelde man te vertonen is dat een uiterst zwak pleidooi.

Kruis

Nee ik kan er niets aan doen, behalve aan een mooi gestileerd mensje (hier past het verkleinwoord, lijkt me) doet dit beeld me ook aan een kruis denken. Effies maar. Omdat ik dan toch in de Christelijke opvoedingsstand sta, zie ik er vervolgens 'n komt allen tot mij in.

Als ik dan iets beter kijk, zie ik de schaduw op de muur erachter. Het beeldje staat op een tafeltje met vier poten en neemt brutaal de ruimte in die het nodig heeft, zoals Gijsbert van der Wal in NRC-Handelsblad schreef.

“Door zich breed te maken laat hij zien waarin een klein beeld groot kan zijn,” voegde hij daar - niet overbodig - aan toe. Want het beeld van Anne-Marie van Sprang is geen schreeuwende twitteraar, maar een fluistertoon die je laat genieten en zelf denken.

50 beurten sukkel

Wat ben ik toch een sukkel. Nee niet omdat ik vind dat: socialisme zonder feminisme; socialisme zonder anti-rascisme; socialisme zonder zorg om milieu en klimaat; socialisme waar men niet ook mede-verantwoordelijk is voor het geluk van een ander (dat hoeft niet persé op een paternalistische manier), het mijne niet is. Ook niet, omdat ik zelf ook wel eens een blinde vlek voor het een of ander heb.

Nee een sukkel ben ik, omdat ik in een kelder van een biercafé mezelf wil bewijzen. Niet door veuls-te-veul te drinken; dat doe ik al lang niet meer, alcohol drinken. De 50 beurten waren gespeeld en mijn moyenne te laag. Nog even doorspelen om het op te krikken. Niemand die het ziet, behalve Martin & Martin, dus voor wie? Het lukt niet bovendien. 's Avonds als doodvogeltje achter de buis. 's Morgens kapot weer op. Geen zin om te fietsen. Dag verrot.

Het wordt een boek vanmiddag (waar ik in de inleiding al las dat toen klasse achtergrond je identiteit ging bepalen de depolitisering begon) en wat muziek (je kan meeluisteren vanaf 6:20) er doorheen.

Sonnevanck

Nu staat het leeg. Gesloten zegt Google, zonder veel omhaal van woorden. Het zal langzaam vervallen om plaats te maken voor nieuwbouw. Zo is het ook. Jammer. Zo verliest de boulevard steeds meer haar karakter en gaat mee in de zakelijkheid van de tijd.

Het hotel heeft nog een website. Daar leer ik dat er 15 kamer zijn. Die site functioneert niet meer. Het was vroeger een herstellingsoord voor kinderen en jonge meisjes uit de gegoeden stand. De muren nog niet gepleisterd, maar van zichtbare baksteen.

P.S. het hotel speelt een hoofdrol in de kinderfilm De Vier van Westwijk uit 2013.

Spelen

De wind is hard. West 5 zegt het KNMI. Dat belooft hoge golven om in te dobberen. Nog steeds niet veel meer dan 9°C. Maar eerst trappen. De cassette (die tandwieltjes achterop) is versleten. Wieltje voor wieltje begeeft het. Zelf doen of fietsenmaker?

Niets te zeggen. Het weer was guur. De lucht was grijs. Spelen met plaatjes. Spelen met de zee. Geen observaties die het waard zijn. Zelfs niet die auto die me - alsof het de gewoonste zaak van de wereld

was – van de weg drukte. Mopperen kan altijd nog.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén daarvan plaats ik hier.

Vrolijk menneke

Boer met blauwe pet heet het werk van Karel Appel uit 1975. Een vrolijke man zie ik zelf. Een man met rode laarzen en een roze mantel, afgezet met zwart nepbont. Een man die doet wat hij wil.

Daarnet las ik het artikel van Harm Ede Botje over Anne Fleur Dekker en de smerigheid die zij over zich heen krijgt. (Al eerder schreef ik er zelf over.) Of ze de nieuwe Hirshi Ali is, zoals Botje stelt, betwijfel ik. Maar een hart onder de riem, dat kan helemaal geen kwaad. Ook niet bij iemand die zichzelf ogenschijnlijk goed redt.

Het is moeilijk voor te stellen dat dit mannentje zich schuldig zou maken aan Fuckwin zoals Theodor Holman deed in dat vrolijke Parool. Of aan mansplaining zoals gebeurde door een voormalig Minister en zelfs een toneelspeler en de gastheer zelf in Pauw.

Modern feminisme maakt blijkbaar gebruik van engelstalige termen om denigrerend optreden en ronduit wanstaltig schrijven te benoemen. Het zal de boer met blauwe pet een zorg zijn, als het maar afgelopen is met die onzin.

Roeien met de riemen

 Een bijschrift ligt voor de hand. Bijna alsof je de foto maakte om dat te kunnen schrijven. Maar dat was niet zo. Ik gluurde naar binnen bij 'n roeivereniging aan de Amstel (eigenlijk om een andere foto te maken) en zag toen deze vormen en kleuren. Meer hoeft het niet te zijn.

Vogelposter

Ballonnen

's Morgens ben ik per fiets vertrokken: van Amsterdam naar Soestdijk en Ede. Een goed bestede dag zonder digi-informatie. Mijn moeder vertelde me bij vertrek naar de trein terug over de bombardementen op Syrië.

In die trein las ik langzaam op het scherm van mijn mobiel verschijnende teksten uit The Nation, Jacobin, en Foreign Policy over de aanval. Een klap die een nieuwe fase inluidt in de nu een kwart eeuw durende oorlog in het stroomgebied van Eufraat en Tigris.

In de trein een aantal mensen ieder met een tros ballonnen op weg naar een feestje. Het dansen op de rand van de vulkaan moet doorgaan. Als er ook maar een knal is die wakker schudt en laat zien dat het om meer gaat dan fijne feesten en het zwartwit aan de oppervlakte van internationale verwikkelingen.

Als ik dit schrijf en de url's er weer bijzoek, kom ik de verklaring van Jeremy Corbyn tegen. Zo kan het ook. En daarna lees ik dan weer de oorlogstaal van een Nederlandse vredesactivist – die ik maar onbenoemd zal laten – en denk: dan liever het feest in.

Wasgoed (5)

In Beinsdorp schijnt de zon door de handdoeken. Verder gebeurt er niet zo veel: schaapje hier en daar; de geur van rook; en het stoplicht dat verspringt van kleur (daarop hebben ze in Almelo niet het alleenrecht).

Klimaatbeleid.

Je kan je op verschillende manieren verzekeren tegen de gevolgen van klimaatbeleid. Hier in de Beemster (3 ½ meter onder zeeniveau) niet ver van de Noordzee vandaan, gebeurt het wel heel creatief; vijver met gereed zeiljacht. Van de pagina van de website van de toezichthouder op verzekeringen in de staat Washington haal ik de volgende tekst:

Er is steeds meer bewijs dat de verslechtering van het klimaat droogte en extreme weersomstandigheden zal veroorzaken zoals zware regenval, orkanen, tornado's en overstromingen.

Natuurrampen kunnen huizen, auto's, bedrijven en gewassen vernietigen. Dit leidt tot een toename van het aantal en de ernst van verzekeringsclaims.

Als gevolg daarvan zijn verzekeraars in sommige delen van het land gestopt met het aanbieden van bepaalde soorten verzekeringen en veel verzekeraars hebben de aard van de dekking die ze bieden beperkt. Dit heeft ook geleid tot hogere verzekeringspremies die vaak onbetaalbaar zijn voor de consument. Als gevolg hiervan nemen consumenten een verzekering die onvoldoende dekking geeft voor hun behoeften. Anderen kopen helemaal geen verzekering.

Klimaatverandering heeft niet alleen gevolgen voor de inboedel- en ongevallenverzekeringen. Ook is sprake van invloed op de gezondheid van consumenten. Slechte luchtkwaliteit kan leiden tot een toename van het aantal mensen met astma. Ook dit kan leiden tot een toename van claims (op de ziektekostenverzekering).

Het misverstand bestaat dat het bij klimaatverandering om een algemene toename van de temperatuur gaat. Het gaat echter om de gemiddelde temperatuur. We moeten nog afwachten of de warme golfstroom - die de winters op onze breedtegraad (een stuk boven Quebec in Canada) relatief mild maakt - wel onze kant op blijft komen. Persoonlijk vind ik het al koud genoeg in de winter. 

Met zo'n zeilboot in je tuin houd je niet alleen droge voeten, je kan ook lekkerder temperaturen opzoeken. Moet je wel vertrekken voordat er ijs ligt. Dus meteen als het duin het begeeft en de dijken breken. Overigens zullen die in het rijke Nederland niet de eerste zijn die het begeven.

Vreemd

Hij tuurt over de zee en kijkt me aan. “De haaien en roggen sterven hier uit,” bromt hij.

“Is dat erg,” vraag ik, “heeft u er ooit wel eens één gezien?”

“Nee maar ze zijn wel mooi, dat weet ik, en ze gaan al veel langer mee dan de mensheid.”

“Ieder zijn tijd,” reageer ik.

Hij laat het er niet bij zitten. “Visserij, vervuiling, we doen maar wat,” met nadruk, “weet u dat MIJNHEER?”

Het is maar een verhaaltje. Wel zie ik de daslook nog net niet bloeien en mijn eerste lepelaar van dit jaar.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een korte tekst met een aantal foto's waar van die hierboven er een is.

Waardevol

Op Googlemaps staat er een rode canta of brommobiel voor de deur. Zo'n wagentje waarmee mindervaliden zelfstandig, mobiel en onafhankelijk blijven. Nu stond het er niet. De bewoner was op pad of niet meer.

In september 2016 zag de woning er al haveloos uit. Nu was de winter er ook nog eens overgegaan. Wat blikken boerengroenbeits kunnen geen kwaad. Maar iemand moet het er op kwasten.

Het huisje wordt nota bene genoemd in een overzicht van monumenten in Graft. Er zijn spectaculairdere gebouwen in het dorp, maar dit is een voorbeeld van een eenvoudige houten huis. Waar gewone mensen een gewoon waardevol leven leidden.

Balk

De zeetrein staat soms opeens op het strand. Hij duikt op uit de golven en neemt me mee naar de diepten, waar kwallen balletten opvoeren, potvissen indruk maken, octopussen schilderen en nog zoveel meer. De raampjes van de trein kunnen niet open. Dat snap je wel. Naar buiten kijken is al heerlijk. Een haai zwemt voorbij, zoals zijn soortgenoten dat al 350 miljoen jaar doen.

Het is even geleden dat ik de trein zag. Alsof hij ergens stilstaat met pech. Of zijn de treinstellen besteld bij een malafide leverancier?

Onlangs liep ik over het strand en zag een eikenhouten zeebiels liggen. Dat zal het euvel zijn. Want ook de zeetrein gaat over dwarsliggers met nerven zoals alleen eikenhout die heeft. Beton storten gaat immers niet zo goed daar beneden. Bovendien geeft het minder sfeer. Niet genoeg eiken dan rijdt de trein wat minder. Toch hoop ik dat hij me snel weer kan meenemen.

Alarmistische visies

Gisteren keek ik de uitzending van Jeroen Pauw terug waarin de activiste Anne Fleur Dekker zich mocht komen verantwoorden voor haar ironische tweets rond de PVV van Geert Wilders en de oproep Thiery Baudet te taarten. Er was acheraf commotie over.

Er kwam een spervuur van Pauw en VVD'er Nijpels – ahum: “ik ben wel voor een revolutionaire jeugd, maar ...”. Dit maakte niet dat Dekker water bij haar wijn deed. Goed om te zien. Pauw heeft wel vaker dat badinerende toontje tegen gasten die hij kennelijk moet uitnodigen in zijn vrolijke show voor het slapen gaan. Een TV-show die toch vooral bedoeld is om producten aan te prijzen en even lekker oppervlakkig door het nieuws te gaan. Niets aan de hand. Of ben ik te gelaten en aan het aftakelen? Eigenlijk vraag ik me meer af waarom ik het niet gewoon naast me neerleg.

Opmerkelijk was wel dat de aanwezige Marianne Thieme een paar keer uitdrukkelijk en duidelijk Dekkers kant koos. Ze had kunnen denken: ik zit hier voor het klimaat en om te pleiten dat partijen boter bij de Parijse vis doen, dat is voldoende. “Parijs, daar ligt de kijker niet van wakker,” wist de waakzame Pauw in het klimaatdeel van het programma. “Kan het niet wat dicht bij huis?” Motto: houd het simpel, houd het verteerbaar.

Niet gek dat zo iemand kiest voor het kleinmaken van iemand met een grote mond in plaats van het bespreken of een alarmistische visie op en een navenante aanpak van extreem rechts wel de beste is (ik denk persoonlijk van niet). Veel te ingewikkeld voor de kijker thuis. Pauw houdt het liever kinderlijk duidelijk en opgewonden als het kan.

Aangepast op 19 februari 2024.

Pieppootjes

Nee, het is helemaal geen goede foto; 'n uitsnede en verscherpt bovendien. Ik plaats hem toch om twee redenen.

De eerste is gemakkelijk. Je ziet niet heel veel kevers op het strand. Deze soort had ik nog nooit gezien. Hij of zij kroop met broertjes en zusjes de duinen uit, waar ik net een gangbare foto had gemaakt. Hoe het beestje heet in Nederlands of Latijn geen idee.

Reden twee is dat ondanks die belabberde kwaliteit je wel de pootjes kan zien. Ze zijn niet groter dan een zandkorrel. Met die pieppootjes gaat het beestje door het rulle en doge zand. Ik vind het mooi dat zoiets bestaat.