Soms ben je blij dat je een ironische
opmerking kan maken zonder daarachter een
😉 te hoeven plaatsen en dat
je weet dat de lezer dat zelf wel in kan schatten. Het is immers een
prachtige stijlfiguur, waarmee je gevoeligheden kan omzeilen, een
grapje kan maken of gewoon iets anders kan zeggen dan kaal en
zakelijk.***
Deze
week heb ik het onderwerp voor dat boek dat ik niet ga schrijven door
mijn hoofd laten spelen. Of liever gezegd de boeken, zowel fictie als
non-fictie. Niet dat ik zo taalvaardig ben, maar ik geloof in de
roman als middel om een verhaal te vertellen, denken op zijn kop te
zetten en een boodschap over te brengen.
Die
roman zou moeten gaan over de onvolmaaktheid van het leven in een
tijd dat dit niet meer mag. Er zijn controles, pillen, sportscholen,
gezonde voedingsgidsen, operaties, trajecten, poli dit en poli dat.
Anderzijds zijn er mensen die - in een stadium van hun leven - toch
echt onbehandelbaar zwakker zijn dan gewenst, een niet te genezen
ziekte hebben e.d. Kon ik schrijven dan zou ik hier misschien een
hilarische on the road roman over schrijven.
Het
non-fictie boek zou ik schrijven over een kleine zaak met een groot
gevolg. Ooit bedacht ik een boekje over een Koreaans fregat voor
Bangladesh met Nederlandse, Franse, Italiaanse en Duitse
wapensystemen. Het werd gefinancierd door Riad (het is echt waar). En
dan met reisbudget naar de crime
scenes om daar gesprekjes te voeren over de nonsens van de levering aan een
land dat zijn veiligheid niet óp zee, maar mét de zee en rivieren
moet uitvechten. Deze week kwam ik nog een
Nederlandse vergunning voor de marine schuit tegen van een ton in
euro's (dergelijke schepen moeten immers constant opgelapt worden).
Ik schreef er wel over, maar nooit een boek. Nu zou het bijvoorbeeld
voor de hand liggen om de plekken te bezoeken waar Nederland actief
was om de vrede te bevechten en te kijken wat dit heeft opgeleverd.
Of iets heel anders: een soort spiegelboek over de biljoenen die de
F-35 gaat kosten en de miljarden die leven onder de armoede grens,
weer klein en met zoveel mogelijk couleur
locale en mensen aan het woord. Mensen en plekken, klein dat ook groot is,
dat zou de rode draad zijn. Maar goed ik ga maar door met mijn saai
zakelijke stukjes in de hoop dat die wat rimpels veroorzaken. Leuk
vond ik deze oefening wel.
***
“Consumentenactivisme
is een zijweg die niet alleen weinig bijdraagt, maar de aanpak van
klimaatverandering zelfs in de weg staat,” stelt
Roxane
van Iperen in Vrij Nederland. Alle activiteiten om de individuele
levenshouding te veranderen maken van de burger een consument die
stemt door wel of niet te kopen en daarmee vooral zijn
individualiteit op de markt onderschrijft. Pleidooien voor minder
vliegen en minder vlees eten zijn onzinnig voor wie echt een beter
beleid wil. Helaas snap ik het maar half. Moet je vlees eten om voor
schonere veeteelt te ijveren? Moet je af-en-toe het vliegtuig nemen
om voor schoner transport te pleiten? Of ben ik een elitair rolmodel? Minder vleeseten kost niet meer en minder vliegreizen is een stuk goedkoper als je niet ze ver gaat als door de lucht wél betaalbaar is.
Van
alle
vliegbewegingen opSchiphol in 2018 waren er 483.502 voor
passagiers en 15,943 voor vracht. Passagiers heb je in soorten en
maten: zakelijk (8%),
familiebezoek en toerisme. Vervuilen voor de fun, zou je dit laatste kunnen noemen. Zij die het doen zijn blij dat kritiek hierop wordt gezien als het aanwakkeren van 'vliegschaamte'
en van gêne is
de 21ste eeuwse ontdekkingsreiziger wars. Niet
alle schaamte is echter verkeerd. Het luchtverkeer groeit en is
goed voor 5-8% van alle CO2
effecten. Er valt dus nogal wat te winnen bij minder vliegen.
Dat
politieke maatregelen meer zoden aan de dijk zetten dan mijn
persoonlijke keuze begrijp ik, maar ik snap niet waarom het
persoonlijke en politieke hier niet hand in hand zouden kunnen gaan.
Minder moeten we, dat staat buiten kijf, laten we daar vandaag mee
beginnen als burgers en daar het draagvlak voor vergroten. Waarom wachten op het schrikeffect dat boeren
en hardrijders al trof. (O ja ik las vandaag een artikel dat ook het beperken van de maximum snelheid alleen maar averechts zal werken; je moet immers de boeren harder aanppakken, stelt Ewald van Engelen.) Maar laten we als burgers ook doen wat in ons
vermogen ligt om de politiek, bedrijfsleven, boeren, energie- en transportsector tot sneller, beter en eerlijker beleid te dwingen. Maar begin eens met het lezen van het artikel van Van Iperen want het lost ook een hoop mythes op, geeft een totaal plaatje en is inderdaad een stuk politieker dan kletsen over duurzaamkatoen jurkjes.
***
Na veel te veel woorden dan toch ook
nog iets over het fietsen. 's Morgens maakte ik lijstjes in mijn computer, waaronder een over wapendeals tijdens een luchtvaartbeurs in Dubai. Later fietsen door een zonovergoten wereld met groene, bruine, gele en koperrode bomen, bevroren bladeren en dito plasjes. Tijdens het fietsen maakte ik een lijstje in foto's.
| ||
woensdag 20 november 2019
Ironie
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten