woensdag 20 november 2019

Ironie

Soms ben je blij dat je een ironische opmerking kan maken zonder daarachter een
😉 te hoeven plaatsen en dat je weet dat de lezer dat zelf wel in kan schatten. Het is immers een prachtige stijlfiguur, waarmee je gevoeligheden kan omzeilen, een grapje kan maken of gewoon iets anders kan zeggen dan kaal en zakelijk.

***
Deze week heb ik het onderwerp voor dat boek dat ik niet ga schrijven door mijn hoofd laten spelen. Of liever gezegd de boeken, zowel fictie als non-fictie. Niet dat ik zo taalvaardig ben, maar ik geloof in de roman als middel om een verhaal te vertellen, denken op zijn kop te zetten en een boodschap over te brengen.

Die roman zou moeten gaan over de onvolmaaktheid van het leven in een tijd dat dit niet meer mag. Er zijn controles, pillen, sportscholen, gezonde voedingsgidsen, operaties, trajecten, poli dit en poli dat. Anderzijds zijn er mensen die - in een stadium van hun leven - toch echt onbehandelbaar zwakker zijn dan gewenst, een niet te genezen ziekte hebben e.d. Kon ik schrijven dan zou ik hier misschien een hilarische on the road roman over schrijven.

Het non-fictie boek zou ik schrijven over een kleine zaak met een groot gevolg. Ooit bedacht ik een boekje over een Koreaans fregat voor Bangladesh met Nederlandse, Franse, Italiaanse en Duitse wapensystemen. Het werd gefinancierd door Riad (het is echt waar). En dan met reisbudget naar de crime scenes om daar gesprekjes te voeren over de nonsens van de levering aan een land dat zijn veiligheid niet óp zee, maar mét de zee en rivieren moet uitvechten. Deze week kwam ik nog een Nederlandse vergunning voor de marine schuit tegen van een ton in euro's (dergelijke schepen moeten immers constant opgelapt worden). Ik schreef er wel over, maar nooit een boek. Nu zou het bijvoorbeeld voor de hand liggen om de plekken te bezoeken waar Nederland actief was om de vrede te bevechten en te kijken wat dit heeft opgeleverd. Of iets heel anders: een soort spiegelboek over de biljoenen die de F-35 gaat kosten en de miljarden die leven onder de armoede grens, weer klein en met zoveel mogelijk couleur locale en mensen aan het woord. Mensen en plekken, klein dat ook groot is, dat zou de rode draad zijn. Maar goed ik ga maar door met mijn saai zakelijke stukjes in de hoop dat die wat rimpels veroorzaken. Leuk vond ik deze oefening wel.

***

Consumentenactivisme is een zijweg die niet alleen weinig bijdraagt, maar de aanpak van klimaatverandering zelfs in de weg staat,” stelt Roxane van Iperen in Vrij Nederland. Alle activiteiten om de individuele levenshouding te veranderen maken van de burger een consument die stemt door wel of niet te kopen en daarmee vooral zijn individualiteit op de markt onderschrijft. Pleidooien voor minder vliegen en minder vlees eten zijn onzinnig voor wie echt een beter beleid wil. Helaas snap ik het maar half. Moet je vlees eten om voor schonere veeteelt te ijveren? Moet je af-en-toe het vliegtuig nemen om voor schoner transport te pleiten? Of ben ik een elitair  rolmodel? Minder vleeseten kost niet meer en minder vliegreizen is een stuk goedkoper als je niet ze ver gaat als door de lucht wél betaalbaar is.

Van alle vliegbewegingen opSchiphol in 2018  waren er 483.502 voor passagiers en 15,943 voor vracht. Passagiers heb je in soorten en maten: zakelijk (8%), familiebezoek en toerisme. Vervuilen voor de fun, zou je dit laatste kunnen noemen. Zij die het doen zijn blij dat kritiek hierop wordt gezien als het aanwakkeren van 'vliegschaamte' en van gêne is de 21ste eeuwse ontdekkingsreiziger wars. Niet alle schaamte is echter verkeerd. Het luchtverkeer groeit en is goed voor 5-8% van alle CO2 effecten. Er valt dus nogal wat te winnen bij minder vliegen.

Dat politieke maatregelen meer zoden aan de dijk zetten dan mijn persoonlijke keuze begrijp ik, maar ik snap niet waarom het persoonlijke en politieke hier niet hand in hand zouden kunnen gaan. Minder moeten we, dat staat buiten kijf, laten we daar vandaag mee beginnen als burgers en daar het draagvlak voor vergroten. Waarom wachten op het schrikeffect dat boeren en hardrijders al trof. (O ja ik las vandaag een artikel dat ook het beperken van de maximum snelheid alleen maar averechts zal werken; je moet immers de boeren harder aanppakken, stelt Ewald van Engelen.) Maar laten we als burgers ook doen wat in ons vermogen ligt om de politiek, bedrijfsleven, boeren, energie- en transportsector tot sneller, beter en eerlijker beleid te dwingen. Maar begin eens met het lezen van het artikel van Van Iperen want het lost ook een hoop mythes op, geeft een totaal plaatje en is inderdaad een stuk politieker dan kletsen over duurzaamkatoen jurkjes.

***

Na veel te veel woorden dan toch ook nog iets over het fietsen. 's Morgens maakte ik lijstjes in mijn computer, waaronder een over wapendeals tijdens een luchtvaartbeurs in Dubai. Later fietsen door een zonovergoten wereld met groene, bruine, gele en koperrode bomen, bevroren bladeren en dito plasjes. Tijdens het fietsen maakte ik een lijstje in foto's.































Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.

Geen opmerkingen: