 Mijn vader werkte er vanaf dat ik een kleuter was. Hij stopte kort voordat ik, net geen twintig jaar, in 1982 in de haven van Lissabon lag, waar ook het laatste schip waar hij (tot kort daarvoor) op voer in de haven lag. Het zou vreemd zijn geweest als we elkaar daar waren tegengekomen aan de Taag. Voordat hij bij de baggeraar ging varen, werkte hij eerst bij sleepbedrijf Tak, ging daarna naar Smit. Graag sprak hij over reizen door het Suez-kanaal en de Rode Zee. Later gingen Smit en Tak samen, maar toen was hij al weg. Via Lely (de producent van landbouwmachines) waar hij ging werken om voor mijn moeder en zijn zoontje aan de wal te komen, ging hij naar Boskalis Westminster. Daar zou zijn zeeschuimen in 1982 stoppen en hij ging tot zijn dood in 1996 de WAO in. Smit-Tak ging bovendien in 2010 naar Boskalis en zo ligt het monsterboekje van mijn vader zo'n beetje op tafel.  Gisteren verliet SP-Kamerlid Sadet Karabulut na 15 jaar de Tweede Kamer. Ze was de stem tegen de wapenhandel; de stem die met en zonder nuance kon aankaarten wat anders stil zou blijven. Er komen vast weer andere Kamerleden die dit op hun eigen manier overnemen (in mijn hoofd speelt zich een lijstje uit het verleden af: Sipkes, Apostolou, Vos, Van Bommel, Van Velzen, El Fassed, zelfs een beetje Sjoerdsma, en dus Karabulut). Zo'n nieuwe stem is nodig ook. Bij haar afscheid citeerde Kamervoorzitster Arib de woorden van de Turkse dichter Nazim Hikmet. Woorden gericht aan het Kamerlid, maar ook woorden die voelen als hart onder de riem voor allen die voor het mooiste willen gaan en daar hoort wapenhandel niet bij. De mooiste zee is de zee die we nog niet gezien hebben. Het mooiste kind is het kind dat nog niet geboren is. De mooiste dag is de dag die we nog niet beleefd hebben. En het mooiste woord dat ik je wil zeggen is het woord dat ik nog niet gezegd heb. Nazim Hikmet  *** Lang geleden dat ik hier muziek heb geplakt. Dit komt uit de oude doos. Het is van een open minded jaren zeventig karakter dat wel weer eens afgestoft mag worden, voordat het over de rand tuimelt de wereld van de vergetelheid in. Hoewel ook daaruit blijft het borrelen. Deze muziek stamt uit een tijd van voor de op maat gesneden omgeving. Zelfs nog voor ik zelf muziek kocht, dat begon een of twee jaar later. Je kocht een LP, luisterde daar op je pick-up – die van mij stond in een zelf gemaakt kastje dat aan de muur hing – vaak naar of bij een miskoop wat minder en vroeg je vrienden wat ze er van vonden. Opa vertelt, maar ook hij kan naar veel meer luisteren dan hij of (oudere broers van) zijn vrienden destijds konden kopen. Dit is er een fraai voorbeeld van. |
|
|
|
|
|
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.
2 opmerkingen:
Ik vind het best bijzonder dat de gebondenheid met een bedrijf zich in een volgende generatie voortzet, ook al werkt die er niet. Ik heb hetzelfde met Philips.
Ron het bedrijf bepaalde een groot deel van het gezinsleven. Toen mijn vader op schepen voer die in Nederland (vooral de Waterweg) baggerden, hadden we iedere drie weken weekendwacht. Dan ging het hele gezin op vrijdag naar het schip dat bij Verolme aan de kade lag en sliepen, aten en speelden we daar. Later ging mijn vader twee maanden weg, kwam een maand terug, de eerste week als een autoritaire rabouw die de boel naar zijn hand wilde zetten en dan een paar weken recht-zo-ie-ging en dan weer een week afscheid nemen. Je kon om Boskalis niet heen. Misschien was jouw Phlips ervaring vergelijkbaar.
Een reactie posten