zaterdag 30 december 2017

Vacumeren

“Nee ik heb er nog maar één. Je bent net te laat. Een mevrouw kocht er zojuist twaalf,” zegt de poelier op de markt. Dan wordt het voorverpakt bij AH. Eerst kan ik ze niet vinden in de lange wand met vlees en vis, maar dan zie ik de dozen. De eendenborsten zijn per stuk verpakt, zo'n € 4,50 elk. Volgend jaar maar zelf bestellen bij een kooiker. Er zit er een op Ruigoord.

Naast de eend ligt fazant. Je ziet ze lopen rond je huisje op de Wadden. Maar eten doen we ze te weinig. Die vogels zitten met vier stukjes in een doos, voor een schijntje, € 7,50. Met stoofpeertjes, gieser wildeman, de echte. En alah laat ik wild doen, die eend gewoon erbij. Er zijn al gesneden sinaasappelpartjes. Zin in.

Wat heb je verder nodig dan liefde, een mooi huis, goeie buren, wat uitzicht, een paar vakanties in een jaar en fijn koken in pannen met koperen bodem. Ook net mijn eigen waterbad aangeschaft en een tafelsealer en vacuümmachine om gerechten te vacumeren en sous-vide te garen. Kan je een ei precies goed krijgen, maar vlees en vis ook.

Oesters die zijn er voor mindernacht bij de champagne. Een kistje besteld in Bretagne. Vanmorgen zijn ze geoogst. Vers dat is goed. Beetje peper en limoen, daar behaalt een kok geen eer aan. Die eer is geheel voor de kweker en de oesters zelf. Goed voor de liefde, dat wel. Wat heb je verder nodig!

***

Nee zo gaat het bij mij niet (voor wie dat dacht), maar ik kon me net bij het wéér feesteten kopen goed voorstellen hoe verleidelijk het is om ieder weekeinde de mooiste gerechten op tafel te zetten. Er zijn wat redenen om terughoudender te zijn. 

vrijdag 29 december 2017

Leidingen 42: vastliggende vorm


De foto is gemaakt in oktober 2011. Het was in Londen op de halte van de underground bij ons hotel.

Ik verbaasde me over het duidelijk zichtbare leidingen. In Nederland zou dat weggewerkt worden achter een muurtje. Hoewel kort daarvoor maakte ik een foto in Amsterdam zag ik in het mapje foto's van die maand, nu ruim zes jaar geleden.

Blijkbaar intrigeerde de vastliggende vorm van leidingen me toen ook al.

donderdag 28 december 2017

Partijtje schaken

Wat doe jij hier in het koude water?”
“Gevlucht voor de woeste roofdieren. En jij?
Afkoelen. Een beetje druk en boos in het hoofd.”
“Hebben er momenteel meer last van. Partijtje schaken?”
Ja als het maar niet in Riyad of Washington is.”
“Pak jij het bord en de stukken?”

woensdag 27 december 2017

Ernst


ER valt een nieuwe laag hooi. Zo gaat het al een maand. Net boven komt er weer een laag tussen mij en het licht. Soms is die vast of dik en duurt het klauwen naar boven langer.

Dan is alle hooi opeens verdwenen en staat er een trekker; precies wat nodig is.

OP het natte zand net boven Bloemendaal aan Zee ontwaken; een banaan voor het grijpen.


IN de verte de rookpluim van de kolencentrales op de Maasvlakte. Tot hier te zien. Die pijpen roken het strand weg.




Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén daarvan plaats ik hier.

dinsdag 26 december 2017

Onbekende vis




Onderweg vandaag. Tweede Kerstdag eten bij mijn zusje. Het zal me verbazen als er vis bij is. Maar dat was er dus wel, gerookte zalm.

Wat deze visser in de haven van Scheveningen gevangen heeft? Ik heb het hem niet gevraagd. Het kan dus van alles zijn.

maandag 25 december 2017

Amsterdam die vreemde stad




Uit mijn ooghoeken zie ik twee mannen in de etalage staan. Er gebeurt iets vreemds. Als ik voorbij ben, draai ik me om en kijk beter. Dan zie ik nog maar één man die de ander schijnbaar nog vasthoud. Verder zie ik een hoofd dat net nog op een romp stond. Ach je kijkt er als Amsterdammer niet meer van op. Maar het lijkt verdorrie Rick van der Ploeg wel. Wat doen ze met die man?

zondag 24 december 2017

2 dagen rozen



“And I won't forget to put roses on your grave,” ik hoor het Mick zingen. De bloemen schijnen wit de ruimte in. Achter hun glans ligt een leven.

De volgende dag pralen rozen gemengd met andere bloemen in een vaas op tafel. Zetten het kerstdiner luister bij. Hun kleur wijst naar een nieuw jaar.


zaterdag 23 december 2017

vrijdag 22 december 2017

Buizen 41: machineonderdelen




Aan de Amstel in Uithoorn ligt een fabrieksterrein. Ik denk dat het van Destaco is. Op het terrein kantoren, maar ook metalen vaten, pijpen, leidingen en stoom. Ik houd van die vormen, hoewel er soms de grootst mogelijke smerigheid uitkomt. Destaco maakt al meer dan een eeuw machine onderdelen.

donderdag 21 december 2017

Onder dun doek





Daar woont iemand. Wat beschutting, 'n lichte tent, kastje voor de spulletjes, functioneel plastic en een fiets.

De man, niet veel jonger dan ik, staat snel naast me. “Is het niet koud,” is de eerste vraag die in me op komt. In het Nederlands? Engels dan “Isn't it cold?”

De tent is dun, “Maar het valt mee.” In welke taal het antwoord gegeven wordt, weet ik niet meer; een soort taal van van alles wat, creools in Europa zelf.

Maar de grootste zorg zit hem niet in de kou, maar in de blubber van de voortuin. Hij kan houtsnippers krijgen in Amsterdam-Noord, maar dat is ver fietsen met een kar en zo'n twintig keer op en neer komt al gauw op 350 km. Dat iemand het overweegt geeft de weerbaarheid aan, maar de twijfel of het haalbaar is de realiteitszin.

Als ik weer doorfiets bedankt hij me voor de aandacht. De dank was wederzijds.

woensdag 20 december 2017

Donkerste dag



Het is bijna de donkerste dag. Kleine druppels op mijn bril. Het is nat buiten, maar 't regent niet. Het is winter, maar het is niet koud. De golven in is gemakkelijker dan trappen van zondag naar zaterdag. Een paar tandjes kleiner en de remmen wat strakker. Of minder dan verwacht. In de mist zie je soms meer.




Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén daarvan plaats ik hier.

dinsdag 19 december 2017

Foto bij artikel




Het is altijd fijn als digitale teksten ook gedrukt worden. Zo ging het ook met dit blog. Eerst verscheen het her-en-der op het net. Nu ook in het VredesMagazine. Met bovenstaande foto erbij: War is hell. En zo is het maar net; woorden en daden lopen wel eens uiteen.

Nog geen abonnee? Hier lees je hoe je dat wordt. Om de kosten (€ 10 voor 4 nummers) hoef je het niet te laten.

maandag 18 december 2017

Van eierzoeker tot zeekapitein






Soms lees je een boek met een mager onderwerp dat toch mooi en interessant is. In dit geval over de vader van Marten Toonder, de tekenaar van Olivier B. Bommel en Tom Poes. De man die de taal verrijkte met een heer van stand en eindeloos veel meer.

In het dorp Warffum – waar ook de schrijver van zijn levensverhaal woont – moest hij zich een weg banen tussen gebrekkige zorg en armoede door naar een beter leven. Toonder krijgt de achternaam van de man van zijn moeder – zijn biologische vader is onbekend – maar groeit op bij zijn oma en ziet zijn moeder nog maar zelden.

Hij werkt als jongetje bij boeren in de stal en op het land en wordt door een 'oproerkraaier' gewaarschuwd er niet te blijven hangen. Hij werkt voor de voogd op Rottumerplaat, hoedt de koeien en raapt eieren. Later wordt hij de compagnon van een jutter en halve piraat. Het is eind negentiende eeuw.

Maar varen moet het worden en het liefst varen op de grote vaart. Als hij uiteindelijk aangemonsterd is dan wordt Toonder aangemoedigd om te gaan studeren voor stuurman. Hij krijgt een lening van een collega en vriend, een opstandige zoon van een dominee.

Tegen de klippen op begint hij te studeren met doortastende hulp van de dorpsonderwijzer en leraren en directeur op de zeevaartschool van Delfzijl. Een school die hem – zonder lagere schoolopleiding – alleen maar aanneemt vanwege een gebrek aan leerlingen en zijn duidelijke passie. Maar hij slaagt.

Zo komt Toonder steeds verder, zowel letterlijk als figuurlijk. Hij wordt stuurman. Hij wordt kapitein (omdat hij een zieke moet vervangen). Hij grijpt zijn kansen. Maar krijgt die ook. Hij wordt vader. Hij schrijft samen met een andere zoon Jan Gerard een geromantiseerde versie van zijn jeugd, Eiland in de verte. Hij is aan het eind van zijn leven bij de Toonder studio's inspiratiebron voor verschillende Bommel verhalen (Kappie).

De Graaf z'n boek zit vol speurwerk, maar het is vlot en licht geschreven en leest plezierig. Dat komt ook doordat je langzamerhand en met veel weetjes het leven van een man leert kennen. Bovendien als zoon van een zeebonk hoorde ik sommige verhalen al eerder.

Als kleinzoon van een 'opa' die evenals Toonder vlak voor de Tweede Wereldoorlog Nederland verliet herken ik ook dat verhaal. Vermoedelijk staan er ook voor anderen weetjes in die laden naar vroeger openen.

Het boek leidde me ook door het Noord-Groningse land naar het wad en dan nog de zee op. Het geeft me zin het Hogeland eens beter te bekijken.

Ieder mens een verhaal. Dat is wat hier bevestigd wordt. Het grootste deel van het boek gaat over de eerste levensjaren en de familie en de omgeving. Dan is Toonder nog een jochie uit Warffum dat uitnodigt tot medeleven.

titel: Maarten Toonder senior; Van Eierzoeker tot zeekapitein
auteur: Erik de Graaf
uitgever: Passage, Groningen 2016
uitgave: geïllustreerd, pp. 222, 2e druk
isbn: 9789054523246

zondag 17 december 2017

Toevallige kunst




Kan dat wel, kunst die bij toeval ontstaat? Kunst wordt bedacht, vaak ook gemaakt. Het kan groeien als de kunstenaar dat zo bedacht heeft. Maar als er ergens een metalen constructie is aangebracht voor de montage van geschut en daarin eigenwijs riet is gaan groeien, is het dan kunst?

De metalen constructie ligt op wat begon als de Batterij en Spaarnwouderveen niet ver van Halfweg. De batterij was een voorloper van de Stelling van Amsterdam en werd ontworpen door Cornelius Krayenhoff. Maar de metalen constructies zijn van later datum. Ze werden aangelegd in 1927 voor semi-automatisch 10,5 cm luchtafweergeschut. De batterij zou ook gewoon Luchtafweerbatterij Halfweg gaan heten (of De Zwet).

Kunst of geen kunst: jarenlang ben ik langs de batterij gereden en zag dat het 'n mooi gebied was, maar niet wat het was. Daarvoor hebben die rietpluimen in de fundering voor luchtafweer gezorgd. Zo kan ook kunst je wijzen op iets waar je anders zomaar aan voorbijgaat.

zaterdag 16 december 2017

Snertweer




Het miezert en de lucht is grijs. Boven de horizon probeert het grijs zoveel mogelijk tinten aan te nemen. Het verlangen naar een kop snert groeit. De strandtent is niet ver weg.

Het is een plek voor de zomer. Mijn verjaardag wordt er gevierd met een broodje hamburger, maar dat ging dit jaar niet door wegens eerst vakantie van huisgenoten en daarna voetkwalen bij mezelf. Dan mag ik nu wel uitspatten.

Er zit €10 in mijn portemonnee, dat moet ruim voldoende zijn. In de winter zijn de terrasdeuren dicht. Dat terras is een bende, het houtwerk heeft een lik verf nodig en in het duin staat een graafmachine.

Als ik binnenloop bestel ik meteen de erwtensoep. De bediening heeft een positief bericht op de rug: maak je eigen zonlicht, maar dan natuurlijk in het Engels (dat klinkt overtuigender). De zon gaat buiten in het echt schijnen, maar het is bitterkoud, dat heb ik gevoeld. Binnen is er een plekje naast het houtvuur. Er gaat nog wat extra hout bij. Een beetje opwarmen, na een koude zwampartij. Lekker!

De snert komt al snel, bruin van kleur alsof het groen eruit verdwenen is, maar met twee stukjes roggebrood met spek ernaast op een schotel. Daarvan eet ik er een op. Dan een hap. Zout als de zee. Waterig als de zee. Dan begrijp ik ook waar de groene kleur is gebleven; de erwten zijn eruit gelopen. Het doet denken aan de zee uit Water van René ten Bos. Opeten heb ik vanaf de paplepel geleerd. Nog een hap. Nee. Nog één dan. Smaakt ook niet. Dan geef ik het op - het voelt vies, alsof je een douche nodig hebt - en ik vraag of ik kan betalen.

“Was het niet lekker,” vraagt de jongeman met het opgewekte shirt. “Ik vind het niet eerlijk als u daar voor moet betalen,” zegt hij meteen, maar voegt er wel aan toe: “Ik kreeg er juist zoveel complimenten over.”
Die opmerking kon ik echt niet begrijpen. Het zou wel aan mij liggen.
“Doe dan maar de helft,” bied ik aan om er vanaf te zijn.
“Nee, nee, nee,” is de reactie en hij loopt weg naar een serveerster die kennelijk de leiding heeft. “O wat jammer mijnheer. Wilt u wat anders? Iets drinken misschien.” Betalen hoef ik niet.

Zeuren over eten is niet zo mijn ding en mensen die het eten terugsturen of afkeuren vind ik doorgaans verwende nesten, maar ik wil hier weg en hoop dat ze de pan leeg gekieperd hebben. In de zomer maar terug, als de omloopsnelheid meer recht doet aan het eten en het terras weer open is. O ja, ook niet zo mijn ding; eten wegzwiepen. Het duurt wel even voordat ik me weer een schoon gevoel gefietst heb.

vrijdag 15 december 2017

Buizen en bemaling: Leendertse op herhaling (40)

Leendertse Sassenheim grondbemaling (geen website) in Amsterdam-Noord.

donderdag 14 december 2017

IJveer 33





IJveer 33 werd in 1988 Allship marinespecials in Berkhout gebouwd.
Het is een van de vier Amsterdamse veerponten die aan één kant worden op- en afgegaan. 



woensdag 13 december 2017

Winterkost


De grens was getrokken met een sneeuwwal. Halfweg keerde ik om. Achter de wal was het te glad om te fietsen.

Geen strand vandaag en niet zwemmen in zee. De valk vloog op het keerpunt weg. Ik was nog op tijd thuis om mee te rijden naar de kamer van mijn zoon en om te lezen hoe je een dynastie opbouwt.

De spuitjes stoven een zware lucht. Met aardappels wordt het winterkost.


Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén daarvan plaats ik hier.

dinsdag 12 december 2017

Angststoeltje




Daar zat ik in Denpasar in een losmen. Het is beter als Martin stopt met zijn bezoeken aan activisten. Het wordt te gevaarlijk, zeiden verstandige mensen op Bali. Bob herinner ik me nog, zo genoemd vanwege zijn dreadlocks. Om me heen werden mensen gearresteerd. Eerder had ik een angstig Jakarta verlaten. Het was de morning after de protesten tegen het Soeharto regime van juli 1996. Lombok en Sumbawa had ik bezocht. Nu was ik weggestopt. Mijn activistische rondreis was afgelopen.

In een boot van Gili Terawangan naar Lombok vroegen toeristen me of het klopte dat er een revolutie gaande was. Nee, zei ik met de glimlach die bij mij ook al van mijn gezicht wegpoetste dat het ernst was, het is wel onrustig en mensen worden opgepakt en in het gevang gegooid. O gelukkig, was de reactie.

Als ik daar nu toch op Bali zat, kon ik ook wel een toeristische bustrip maken. De avond ervoor was mijn portemonnee gestolen door boefjes op het strand. De volgende dag was ik bang dat ik ook gearresteerd zou worden. Ik reisde naar een lavavlakte, een prachtige tempel in een grot beneden in een smal groen dal voor Ganesh het Boeddhistische olifantje en kwam terecht in een winkel met Balinees zilverwerk. Daar kocht ik dit kleine stoeltje voor mijn schoonmoeder. 's Avonds op het strand loofde ik $20 uit aan de boefjes voor mijn portemonnee met inhoud, maar evt. zonder geld. Hij was al snel 'gevonden.'

Een paar weken zou ik – zelfs met de bescherming van een Nederlands paspoort – de angst ervaren van het leven in een militaire dictatuur. Daar doet dit stoeltje me steeds opnieuw aan denken.

maandag 11 december 2017

Gevallen bladeren, gevallen sneeuw


Wat een verschil de Nederlandse voetbaldeskundigen spraken schande van het doorgaan van de voetbalcompetitie op een dag dat code oranje vanwege de sneeuwval van kracht was. De Britse deskundigen maakten zich druk over trainers (Mourinho en Klop) die scheidsrechters onterecht de schuld gaven van het verlies om niet gegeven penalties in plaats van de hand in eigen boezem te steken. De stadions zaten wel gewoon vol met zingende supporters ondanks de disruptive snowfall. Een staaltje Ajax powervoetbal tegen PSV moest het doen met heel veel lege stoeltjes.

zondag 10 december 2017

Ongeorganiseerde kunst



Voor als je er even geen gat nziet, dan zijn hier heel veel gaatjes ergens achter in een groot gat.

zaterdag 9 december 2017

de bruid




Nee ik werk hier niet. Ik kom mijn aanstaande halen. Hij vertelde dat ik hem hier kon vinden. Nu kan ik hier van alles kopen van kapstok tot glaswerk. Dat alles is gegroepeerd in kuddes en kasten. Zo kan je alles vinden, maar híj, hij is er niet. Wel fietst een rare vent voorbij. Kijkt even naar binnen. Als de deur opengaat ziet hij mij en zet me snel op de foto, de creep.

vrijdag 8 december 2017

Het IJ



Het IJ is steeds minder van mij. Het wordt steeds meer omringd door keurige woningen en minder door losse rommelige vreemdheid. Daarnaast is er echt nog wel alternatief als lifestyle, maar misschien heb ik dan nog liever doorzon. De grote open ruimte nauwelijks afgezoomd en met rafelranden verdwijnt. Vele zullen dit vooruitgang vinden. Maar niet iedereen.




































 

donderdag 7 december 2017

Berlijnse kabel (39)


Wijnroeien of pegelen is het meten van de hoeveelheid wijn in een vat met een peilstok. Antonie van Leeuwenhoek was een pegeler. 

Als ik langs de gebouwen ga waar hij zijn naam aan gaf, omdat hij niet alleen wijnroeier, handelsman, landmeter, en glasblazer was, maar ook microbioloog, dan voel ik me klein worden. 

Cancer Institute staat op de gevel met een gestileerde afdruk van zijn hoofd. Binnen onderzoek, verpleging, verdriet, opluchting en behandeling. Dat betekent niet alleen kennis van de biologie, maar ook dat de elektra meer dan in orde moet zijn. Ook dat past bij de veelzijdige Delftenaar.

woensdag 6 december 2017

Prey



In de duinen fiets ik langs een stem die ik herken. Ruim tien jaar geleden hoorde ik hem voor 't laatst. Die tien jaar stortten zich pardoes op me, daar op dat fietspad.

Veertig meter ervandaan merkte ik op de heenweg al dat ik mijn fototoestel niet bij me had. Een vers stukje strand uit mijn zak voor 'n tastbare herinnering.

Vandaag was het grijs.
And the sky is grey/I've been for a ride/On a winter's day
wedijvert daarom met een deuntje waar ik niet vanaf kom
A day for the hunter, a day for the prey.




Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén daarvan plaats ik hier.

dinsdag 5 december 2017

Oranje zeil





“Amalia wil je helpen?” zegt Alexia. Samen met haar zusje Ariane heeft ze een surprise gemaakt voor haar vader. 

“Kunnen jullie dat zelf niet, je bent al 10 en 12 jaar oud. Geen kleine kinderen meer,” zegt de oudste zus. Ze is het beu altijd klaar te moeten staan.

“We kunnen met echt niet alleen, samen bedoel ik,” drenst de kleinste, “je moet helpen.  We hebben een kaart gemaakt met een rood kruis erop waar papa's cadeau verstopt ligt. Daar hebben we er een klein huisje omheen gebouwd, maar nu willen we het met oranje zeil afwerken en dat lukt niet met zijn tweeën.”

“Oh goed dan. Ik kom wel,” zo is ze het snelst van het gezeur af weet ze.

“Je moet wel je fiets pakken. We gaan naar De Paauw. Schiet op!”

“Ja zeg niet zo ongeduldig.” Ze zijn niet te remmen die kleintjes.

Tussen de boompjes ziet ze het staan: een stenen huis met een schoorsteen. Echt groot. Vakwerk. Hebben ze dat echt zelf gedaan? Er naast ligt een berg oranje doek. “Dat moet erover, zegt Ariane als ze Amalia verbaasd ziet kijken.

“Wat geven jullie eigenlijk,” vraagt de bijna 14 jarige kroonprinses.

“Er staat een mooi oud bed in dat we hebben gekregen van een oude vrouw. Voor als papa er genoeg van heeft of mama van hem. Hier geen telefoon, geen TV en PC, maar alleen een kraantje en vogeltjes om hem heen.”

“Wat slim van jullie. Precies wat hij nodig heeft. Maar hij is te oud en denkt te volwassen te zijn voor dit soort eerlijkheid.” Ze vraagt zich af of ze zelf nog wel de waarheid onder ogen wil zien. Koningin in dit land, is dat wat ze wil? Ze moet nu al de schijn ophouden. Piano en zang als het maar beschaafd is. Hockey, terwijl kickboksen … ach laat maar.

Voor ze het weet ligt het zeil erover. De arme Willem wordt met zijn Koninklijke bloed weer eens te kakken gezet. Daar is Sinterklaas toch voor? Ze zal er zelf geen last meer van hebben. De Amerikaanse kerstman zal het pleit voor die tijd winnen en die geeft alleen pakjes.

maandag 4 december 2017

paaltjes

"Kijk daar in de lucht; het lijkt Nedeland wel!" "Ze hebben er paaltjes voor willen zetten."

zondag 3 december 2017

Autogeraas




Twee dagen later sta ik weer aan het water waar de zon op valt. Het is bij een bocht in de Amstel, net ten zuiden van de Kruithoorn bij Oudekerk. Aan de overkant ligt een boerderij, zoals die er een paar eeuwen geleden ook al stond.

Het silhouet van kale bomen langs de weg steekt af tegen de mistige lucht erachter. Een meerkoet drijft op het water. Als je instaat bent het autogeraas weg te denken sta je er in eeuwen.

Zijn de automobilisten die van A naar B gaan in hun bolides zich bewust van de ruimte die ze innemen, zelfs kilometers van de rivier vandaan, door de herrie van de razende autowielen over het asfalt (of in de nacht door het licht waarin en waarmee ze rijden)?

vrijdag 1 december 2017

Dropkabel (38)




Soms ziet een rol kabel eruit als een plaatje. De toepassing ervan laat zien hoe mooi de Duitse taal kan zijn:Basiskabel für flammwidrige mittelspannungsverbindung bei offener verlegung” Als je dit mooi uit kan spreken moet dat klinken als een stroompje door de bergen.