De lieve lezers moeten het doen met
minder dan gebruikelijk. Er is een gedichtje over het wonderlijke
brein dat reist zonder benzine, zonder wind en zelfs zonder zweet
(hoewel soms met).
Er is een collage geknipt uit foto's gemaakt in de
kunstetalages van de buurt.
Misschien is er zelfs wel een portret van
de kunstenares dat ik ruim vier jaar geleden maakte in het mooie,
kleine en te lang niet bezochte Museum Kranenburgh in Bergen.
Op de fiets dacht ik aan dat ik vorige week schreef over het neerslagtekort sinds april. Als beloning mag ik daarna beide keren in regenjas fietsen. De bosbodem is groen van de opgeschoten planten.
Bij het strand bloeit de blauwe
zeedistel bijna, de zeewinde die me ooit door de gepensioneerde
boswachter (lang niet gezien) gewezen werd, loopt op zijn eindje.
***
En er is
muziek van Archie Shepp van A sea of faces, weet alleen nog niet wat,
hoewel laat ik Song for Mozambique nemen daarin zit het gedicht dat de strijdbare LP zijn naam gaf.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand,
neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later
vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik
hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.
Het was een rijke tocht. De zomer brengt zoveel aan kleur en geluiden. Leeuweriken in de lucht. Pal naast me vliegt een valk op met een prooi. Ik kijk bovenop dat prachtige roodbruin van de veren. In een veld ten zuiden van Abbekerk huppelt een ree. Ik zie verschillende hazen.
O ja en de bus op de afsluitdijk – een uurdienst en het regende licht – reed net weg. Ik zwaaien. Hij stopte en ik kon mee.
Als ik bijna weer thuis ben, (nog 40 km te gaan) zegt een man in Hoorn die me tegemoet loopt: 'Wat trap je licht'. Ik denk waar bemoei je je mee, maar een stukje verderop schakel ik toch een versnelling bij. Dat heeft geen zin als je niet net wat harder trapt en zo trap ik stevig naar de pont in Noord (waar ik 12 minuten moet wachten, met die lichtere versnelling had ik hem ook gehaald, maar het voelde goed.)
Gisteren vertelde iemand dat hij hoopte
dat Nederland eruitgebald was. Zo iemand ontbeert voetbalkennis; in
een poule zo zwak als die van Nederland moet je minstens wel een
goede nummer drie kunnen worden. Nederland werd enigszins fortuinlijk
zelfs nummer 1.
Regelmatig vraag ik me vertwijfeld af waarom
ik naar de poenerige sport kijk. Voormalig Brits Chelsea voetballer
en aanvoerder van het Engelse team John
Thiery verkocht zijn huisje in Londen voor € 18.7 miljoen aan
een Omaanse generaal die onlangs hoofdverantwoordelijke was bij het
neerslaan van protesten.
Zelf zweer ik bij de keiharde
wielervolksport, maar daar sponsoren Bahrein en VAE ook teams en
Israel Start-up Nation klinkt ook al niet zo lekker in het licht van
de Israël's Apartheid. Dit om nog maar te zwijgen van Ineos waarvan
de plastic balletjes de zeeën
vervuilen.
Gisteren liep ik door de Jumbo waar omgeroepen
werd dat ik op de site foto's kon bekijken van hun optreden tijdens
het Nederlands kampioenschap. Niets tegen winnaar Timo Roosen, maar
de Jumbo-overmacht was zo groot dat van een faire competitie op de
VAM-berg geen sprake was. Wout van Aert liet tijdens het Belgisch
kampioenschap dan weer zien dat je ondanks een kleine Jumboploeg
(twee) ook een overmacht kan verslaan. Geld is niet altijd koploper.
***
Op het bankje zit en man met kijker en met fototas. Hij hoort een
boompieper. Ik hoor kikkers en zie een grote libel.
We hebben het over het minder willen consumeren, zelf repareren en
hoe de stroom opgewekt moet worden en verspreid.
*** Het komt niet iedere dag voor dat ik muzikaal tweet over
wapenhandel.Vandaag deed ik dat wel.
5 US citizens are charged in a plot to send export-controlled
military thermal scopes, night vision goggles & weapon sights to
Russia without a license over a 4-year period. They falsely used the
name of guitarist @JohnMayer as sender of the shipments.
Bij de gitarist had ik
de connotatie van blues. Maar toen ik YouTubede kreeg ik van die
gladde poppie-gitaarmuziek waar de muziek uit weggevlucht was. Een
beetje graven bracht iets uit 2012 op en groot podium en met
vingervlugge blues (zie hieronder). Toen ik het aan liet staan kwam
er ook nog een optreden uit 2009 met B.B. King.
Maar je zou het meemaken, dat
handelaren in militaire troep jouw naam gebruiken om pakjes te
versturen.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand,
neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later
vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik
hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.
Soms denk je dat je gek bent. Hoeveel
mensen ik al niet heb horen zeggen dat het grondwatertekort eindelijk van
de baan is. Op de site van het KNMI zag ik dat dit inmiddels maar
voor hele kleine stukjes Nederland geldt (vooral grote delen van
Friesland en Oost-Groningen).
De nieuwsrubrieken hebben het nieuws
echter van de knmi zelf. De organisatie meldde op 18 mei dat “na
jaren van droogte … de grondwaterstanden eindelijk weer op peil”
zijn. Het grafiekje neerslagtekort in Nederland in 2021 laat zien dat
er inderdaad zeer kortstondig geen landelijk tekort was. Inmiddels groeit
het al weer met stip. Maar dat is geen nieuws voor de naar positieve verhalen zoekende burger.
(De geïnteresseerde in de Nederlandse
waterhuishouding kan sinds mei ook op het speciaal opgezette
droogteportaal terecht om
zich te informeren over hoe waterig het land eigenlijk is.) Ik ben
niet gek maar mijn zegslieden zijn dat ook niet, zo bleek bij het
afschuimen van site.
***
Wel of niet via het park op deze mooie dag. Wel. De geur van de
bloeiende bloemen was overweldigend. Tien kilometer verderop stonk
het; een boer was gier aan het uitrijden om weer mineralen
(stikstofverbindingen en fosfor) in de bodem te stoppen voor een
volgende oogst gras, en niets dan gras. Nog voor het strand kwam ik
door een bosje waar het naar dennen rook, een stuk prettiger.
***
Er is een enorme hoeveelheid mooie muziek. Er zijn mensen van mijn leeftijd die menen dat er sinds +/- 1978 niets moois meer verschenen is. Die mensen zijn vastgeroest in hun eigen jeugd toen ze nog open stonden voor, waarschijnlijk, best mooie muziek. Er zijn bands uit die tijd die afgeleden naar hap klare brokken met een discodreun om het verkoopbaar te maken. Maar als de bekende oude bands het niet meer doen, ga dan opzoek naar andere or nieuwe band of open een heel nieuw muziekstijl boekje.
Jaren geleden begon ik naar gamelan te luisteren. In het begin wennen, maar na een tijdje verrassend en interessant. Dit hoorde ik vanmorgen en het deed me denken aan die muziek uit de Indonesische archipel. Dat klopt niet helemaal. Het is geïnspireerd door Chinees Taoïsme en de oude handeslroutes. Het stopt wel heel abrupt, maar dat is kennelijk de bedoeling. Zonder die gamelan ervaring had ik er misschien geen bal aan gevonden.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand,
neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later
vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik
hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.
