Al mijn tijd gaat op aan de nieuwe computer. Programma´s overzetten. Disks die ik al lang niet meer heb gebruikt en niet op de juiste plek liggen. Programma´s die niet meer werken of niet meer in omloop zijn. Automatische hulp en aanpassingen waar ik niet om gevraagd heb.
Zo komt er niets van zaken die meer om het lijf hebben dan de bits en bytes die met me aan de haal gaan, zonder geur, zonder smaak, zonder kraak.
***
Eerste tocht met de gewone centraal
europese tijd, met de zon om 12.00 uur in het zuiden. Op Canvas is
Wintertijd met Wim Helsen (misschien wel mijn favoriete programma)
weer begonnen. Een volgend seizoen.
De regen drensde neer. Ik
was zelfs bang dat er geen foto's zouden komen. Voor het bankje was
het te nat. Op het strand en tijdens de terugtocht droog. Voor het
donker weer thuis. Daar was ik de nattigheid alweer vergeten.
***
Er is een hele serie liedjes over zeemeeuwen gezongen. Als ik erover nadenk dan zweeft er een Fleetwood Mac vogel door mijn hoofd. Iets klopt er niet. Hij is te groot, van een andere familie ook.
Deze muziek is voorlopig ook wel genoeg. Vol herstige melancholie. Vol van zee en vol van mijmering. Met de bekendste zeemeeuw uit de literatuur als onderwerp.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand,
neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later
vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik
hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.
Soms moet je jezelf een schop geven om op pad
te gaan. De dag begon al met het vervangen van de remblokjes. Niet
zo ver dan maar. Een beetje trappen voor het lijf. Meestal wordt
na poosje nog leuk ook.
Veel vlinders. Een bontzandoogje in
de klimop langs een pad waar ik al vaak langs was gereden maar nog
nooit nam. Langs dat pad ook een kunstwerk dat net doet alsof het
natuur is. Het wordt langzaam opgenomen. Roofvogels die het hek
van vakantie vliegveld Lelystad als uitkijkplek gebruiken.
Bij
de Batavia werf besluit ik er nog een stuk aan te plakken door
naar Enkhuizen te rijden. Onderweg tientallen zilverreigers, die
knerpend en elegant wegvliegen. Een baarsje op de weg. Een dobber
aan de waterkant.
Bij Enkhuizen een zeventiger op de
e-bike die zegt: “U bent de enige niet in korte broek.”
Hij vertelde in de paar honderd meter dat we samen opfietsten dat
hij iedere dag in het IJsselmeer zwom. “Heerlijk,” noemde
hij het.
Voor mij begint het stuk tegen de wind in terug.
Foto's zijn er van dat stuk niet meer. Alleen zweet, maar dat kan
ik (gelukkig) niet posten
Na zo'n tien jaar komt mijn PC aan het eind van
zijn leven. Het is iedere ochtend de vraag of hij het nog doet.
Vanmorgen zoemde hij nog wel, maar het beeld bleef zwart en kreeg ook
geen commando iets te doen. Aan en uit knop. Geen sjoege. Stekker
eruit. Geen verschil. Open schroeven, stofzuiger erdoor. Weer in
elkaar zetten. Daar was weer wat.
Je raakt vergroeid met zo'n
apparaat, waar je foto's mee worden bekeken. Je stukjes in worden
getikt. De blik op de wereld open gaat. Je hebt ongemerkt bookmarks
gemaakt, e-mails op een bepaalde manier opgeslagen. Mappen
voor teksten aangemaakt. Het is een verlengstuk van jezelf. Mijn zoon
vindt het maar een ouderwets gedoe al die gegevens in je eigen
apparaat en niet in de cloud. Laat mij maar een dino blijven.
Nu zorgen dat alle delen in ieder geval bewaard worden voor
als hij er definitief de brui aan geeft.
***
“Standing at this
border where land and water meet, watching the seemingly endless
recurrence of the waves (though this eternity is in fact illusion:
the earth will one day vanish, everything will one day vanish), the
fact that our lives are no more than brief instants is felt with
unequivocal clarity.”
Dit zijn een paar zinnen uit een boek dat ik deze
week las (een korte bespreking
elders). Toch is het juist de troost en waarde van de rollende
golven en de zee dat hij eindeloos lijkt in tijd en in ruimte. Dat ik
dan een beetje als een kind tel van één, tien, honderd, duizend,
duizendmiljoen, eindeloos en niet over de horizon kijk, weet ik wel,
maar dat vergeet ik liever voor even. Deze troost gaat wat mij
betreft wel hand-in-hand met die dat het leven eindig is.
Met de oude boswachter (87 jaar oud) een praatje over ruig en kort gras en wat dat betekent voor de looppatronen van grote grazers en het gebrek aan konijnen. Op de achtergrond wordt getuinierd in de natuur op deze warme herfstdag. Mijn altijd op mijn hoofd klevende pet gaat vanwege de harde wind van mijn hoofd in mijn tas. Zelfs deze eeuwigheid is niet voor altijd.
***
Als op een warme
oktober dag de zon op je bol schijnt, je de ogen sluit met deze
muziek in je hoofd luistert dan is het alsof je de Middellandse Zee
haar melancholieke verhalen hoort zingen. Laten we hopen vol
tederheid voor hen die het slecht troffen, voor hen die er vonden wat
ze zochten en voor hen met de hoop in het hart.
Wil je meer
Michael Goddart dan is ook dit
een aanrader.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand,
neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later
vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik
hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.
Voor
vertrek klinken woorden over golven die uit zee aanstormen, over
brede stranden komen en nooit een korrel zand verdringen. Onderweg
zie ik een strand dat juist steeds breder wordt en waarheen over
de vrije weg van de zee nieuw zand wordt gebracht. Het oude zand
raakt steeds verder van de branding. Op dat uitdijende strand
spelen kinderen met opa's tijdens de herfstvakantie aan zee.
In
de duinen bloeit nog geel en wit, maar die kleuren zijn er alleen
als het vriest niet meer. Er is ook het paars van het slangenkruid
en roze van zeep- en duizendguldenkruid. Rond een duinplas staat
een onbekend bloempje. De enige reden dat ik het zie is het even
afstappen en met mijn neus gebogen naar de grond kijken wat in het
krakende gewas verborgen is.
Veldgentiaan.
Als ruigte plaats maakt voor
landbouw, is daar wat wel haast de koolschuur van de wereld moet
zijn. Een trekker met een kar en mannen die de afsneden ronde rode
en witte kolen oprapen, netjes optassen in enorme kratten die
elders de koeling ingaan. Stroet heet een gehucht langs de weg,
ergens tussen Tuitjenhorn en Tjallewal.
Het is een stap weg
van de wereld waar iemand zingt:
Stil maar jochie
Huil maar niet, Leg je hoofd te ruste – slaap zacht. In je dromen zul je draven
En een blik weg van het TV-scherm waar
konikpaarden vanwege klimaatverandering door hun hoeven zakken en
het strand niet uit liefde voor de korrels, maar uit bittere
noodzaak wordt verbreed. Thuis staat er een pan met preistampot.
Alles gaat op. Maar hoe dat mooie roze bloemetje heet weet ik nog
steeds niet.
Er is iets vreemds met de hele discussie rond de
export van Joint Strike Fighters, of zoals ze tegenwoordig heten,
F-35 Lightning II gevechtsvliegtuigen, van Lockheed Martin naar de
Verenigde Arabische Emiraten en andere landen op het Arabische
schiereiland.
Er woedt daar een vreselijke oorlog,
uitgevochten met steun van het Westen (de VS en het VK voorop). De
petrodollars die de emirs en sjeiks verdienen vloeien door
wapenaankopen weer terug naar de kassen van bedrijven in het ons deel
van de wereld en door de verkopen worden de landen aan de
leveranciers gebonden.
Het goede nieuws is dat een deel van
de Europese landen een uiterst terughoudend wapenexportbeleid heeft
naar de regio. Nederland is er daar een van.
Bij de aanschaf
van de JSF door Nederland werd duidelijk gemaakt dat Nederland het
vliegtuig niet alleen koopt, maar ook samen met Italië zich inkocht
in het tweede echelon om daarmee
een belangrijk deelnemer in het wapenproject te zijn, na het
Verenigd Koninkrijk dat alleen in het eerste echelon zit en de VS,
aan de kop van het project.
Je zou denken dat deelnemers als Nederland
iets te zeggen zouden hebben over het hele project. Maar wie daar
ooit iets van gemerkt heeft mag roepen. Nederland heeft een moreel
hoogstaand Jemen-beleid, behalve als het om militair (industriële)
samenwerking met Washington gaat. Deelnemen is slikken, en als het
moet met een nare smaak. Als het er echt om gaat zijn er ook voor het
Koninkrijk der Nederlanden blijkbaar hogere belangen dan
mensenrechten en vrede in andere delen van de wereld.
In de aanloop naar de aanschaf
werd iedere binnengehaalde order voor JSF-productie breed uitgemeten
om de bevolking te laten zien dat er niet alleen sprake was van
kosten, maar ook van inkomsten. De benadering van de SP - het moeten
vragen naar informatie - laat zien dat de leveringen in het
verborgene blijven. Zo is er naast transparantie ook sprake van een
grote portie stiekem.
***
Een week geleden stond
een
stuk in een landelijke krant over het gebied waardoor ik mijn
wekelijkse fietstocht naar het strand zo'n beetje begin, de Bretten.
Jarenlang werd trots geroepen dat het een ecologisch
verbindingsgebied was. Hoewel de amper 100 meter brede strook
nauwelijks een natuurgebied is te noemen. Wel een vrijwel ongerept
lint groen naast spoor en weg aan de ene en de haven aan de andere
kant. Dat is ook veel waard.
De natuurwaarde wordt in het
artikel breed uitgemeten, maar ook dat het gebied van karakter zal
veranderen. Natuur moet wijken voor recreatie. Je ziet het vanwege de
kolossale uitbreiding van de stad in het havengebied al jaren
aankomen, maar als je het leest schrik je toch. Weg rust. Weg vogels.
Weg!
Het is herfstvakantie
en druk op het strand en in de duinen. Op mijn bankje zitten twee
mensen. Op het fietsenrek zitten kan ook, maar als ze weggaan zeggen
ze terecht: “Hier zit het beter,” en ik verkas. In normale
tijden was ik er bij gaan zitten met een grote kans op een praatje.
***
Op YouTube zijn de
liedjes van het album Anyone Lived in a Pretty How Town van La
Grande Formation keurig in een mapje gezet. Er een uitkiezen om hier
te plaatsten is ondoenlijk. Alle liedjes hebben een eigen karakter.
Allemaal zijn ze een kundig bereide mengelmoes van stijlen en genres.
Allen zijn ze het luisteren waard, maar toch kies ik er maar één
uit voor de deze plek in het blog.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand,
neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later
vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik
hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.
