Onderbroek

“Een echte socialist heeft gaten in zijn of haar onderbroek,” schijn ik ooit gezegd te hebben. Het is niet moeilijk voor me om deze uitspraak in de tijd te plaatsen, maar ingewijden weten waar ik op doel en laten we het bij dat selecte gezelschap houden. Zo en nu de tegenwind. Heen was het enorm trappen. Iemand die daar tegenin komt moet zich niet afvragen of hij nog wel doorzettingsvermogen heeft. De jonge man die doorkijkjes fotografeerde en bunkers interessant vond, was wel onder de indruk van de man die zoveel fruit at. In de Bretten staat een opvallend waterkraantje. De zee raast. Er zijn herten in de reep. Drieteenstrandlopers staan bij elkaar alsof het trosjes druiven zijn (zo heb ik ze nog nooit gezien). Mijn zoon zei: “Je hebt er mooi weer bij.” En hij had gelijk.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.

Eikels

Het is een reis door de winter die niet meer bestaat. Fietsen door een wereld met najaarsbloemen die langer bloeien of voorjaarsbloemen die er juist vroeger zijn; er is overlap. Het is alsof je kan zien dat de wereld warmer wordt. Tussen heen en terugtocht zit 7°C. Op die terugtocht kom ik langs paddenstoel 62477/002 bij Lage Vuursche. Paddenstoelen zijn er al sinds 1914. Deze geeft sinds kort onjuiste informatie. Dat ligt niet aan de paddenstoel, maar aan de narcistische bewoners van een stukje van het landgoed Pijnenburg, die een heuse guerrilla tegen de fietser zijn begonnen. Een nabij gelegen padenstoel achter het net opgetrokken hek hebben ze uitgegraven. De op 62477 aangegeven route zit achter datzelfde hek. De fietser moet om fietsen, omdat de bewoners iets tegen rijwielen hebben. Op de heenweg bespreek ik die obstructie met bekenden in Soestdijk. “Je moet erover schrijven voor de lokale krant,” is het advies. Ach ik fiets wel een 3½ kilometer om over de autoweg en heb besloten met niet druk te maken om dit soort eikels., (al kom ik er wel minstens een keer per maand langs en 't wordt vast vervolgd onder de hashtag #Eikels) met teveel geld in de beurs en te weinig sociaal gevoel in het hoofd en lijf. Deze tekst plaatste ik op Facebook, daar kwam een aanvulling met drie stukjes je bedrijpt van een van die vrienden in Soestdijk: * Wrevel over afgesloten fietspad in Pijnenburg, maar geen middel om in te grijpen - 14 juni 2019 * Bezwijkt de natuur onder de fietsers? - 2 juli 2019 * Fietsfanaten in actie om fietspad landgoed Pijnenburg: 'We willen niet hard tegen hard' - 26 oktober 2019

Wilde Westen

Het is een vervolg van vorige week. Ik krijg huisbezoek van een medewerker van International Card Services (ICS). Het financiële instituut is verplicht om  de identiteit van 3 miljoen klanten te controleren om “witwassen en terrorismefinanciering” tegen te gaan. Voor het bezoek krijg ik een link naar een pagina met een foto van Ali. Hij heeft ook een persoonlijke code om te controleren of hij het ook daadwerkelijk is. Als hij er is kan hij niet naar boven komen, want hij wil zicht op zijn auto houden. Er liggen namelijk honderd telefoons in “en die zijn in 10 minuten met auto en al weg,” verduidelijkt hij alsof ik in het Wilde Westen woon en niet gewoon in Amsterdam-West. Als ik er naar vraag zegt hij zo'n vijf ICS-controles per dag te doen. Maar goed de wereld is weer een stukje veiliger nu mijn ID gecontroleerd is.  *** “Hoeveel foto's maak je nu eigenlijk,” werd me gevraagd, “zestig per week?” Ik moest even denken, “nee zoveel niet” en dacht dat ongeveer de helft niet op internet verschijnt. Dat komt dan op 15-25 foto's. Het zijn er soms meer, soms minder, maar in februari twee maal zoveel als ik hier en op Facebook plaatste. Bij harde wind maak ik er soms een om een excuus te hebben te stoppen en rijd dan weer snel verder; er valt dan aan het eind van de dag minder af. Met zonnig weer maak ik meer, maar ook betere foto's. Eigenlijk vind ik mijn foto's langzamerhand teveel vanuit routine gemaakt en herhalingen. Het speenkruid sla ik daarom maar eens een jaar over. Moet weer op zoek naar creativiteit. Maar dat betekent er ook energie en aandacht in stoppen en dat doe ik steeds minder. *** Er liggen nog stormtakken op de weg. Toínk klinkt er een onder de wielen. De zee raast nog van afgelopen weekend. Deze week las ik een verhaal over zeestromen in de Noord-Atlantische Oceaan. Het ging over hoe koud en zout water zwaarder is en zinkt en hoe het vertragen van de stromen zomaar tot een snelle halve meter extra stijging zal leiden en tot natte winters met harde westerstormen en droge hete zomers. Dus toch het wilde westen. Maar vandaag al wel onverwacht de bloesem van de sleedoorn gezien (en daar is dan weer een onscherpe foto van die ik toch gebruik).
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.

oppepper

Zo'n tulp heeft het ook niet makkelijk, maar is toch mooi.