Wasmand aan Zee

De neiging is sterk een verhaal te schrijven bij deze oranje wasmand aan zee. Wat doet hij daar? Wie is hem vergeten? Heeft de kleur wat te maken met het feit dat Nederland niet meedoet aan het WK-voetbal? Is het weer Neptunes die de belangrijke rol op de achtergrond speelt? Zijn het de mensen van het iets verderop gelegen strandtent Parnassia die zijn was doen? Of moet ik schrijven over de vindplaats: een kist met daarop de tekst 'Verlos de Zee' en hoe het me opviel dat er de afgelopen weken weinig plastic troep aan het strand ligt? Iddeën zat, maar geen tekst dit keer. Ik laat het maar aan de verbeelding van de toevallige voorbijganger op dit blog over,

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier.

Dag 9 Kostverloren – thuis: Rijks Hoogere Burgerschool

Het is toch wel een enorme luxe dat een man zonder veel betaald werk zo'n trip kan maken. Het hoeft ook niet veel te kosten. Water uit de kraan. Eten uit de super en een camping is ook meestal niet zo duur. Bestedingen ver onder een minimum inkomen. Verder maar een keer vlees en geen auto of vliegtuig en toch avontuur. Het kan!

In Groningen zal ik de trein nemen. Onderweg kom ik langs de Blauwe Stad, een project dat ik alleen maar ken door VPRO's Argos uitzendingen uit 2010. Ook passeer ik de portretkop van Aletta Jacobs voor de voormalige Rijks Hoogere Burgerschool van Sappermeer. Het is waar haar roldoorbrekende medische carrière begon. Het pand staat nu te koop. Welke feministische organisatie wil zich buiten de randstad vestigen en van daaruit feministisch leven inblazen. Het zou niet de eerste beweging zijn die zijn adem kreeg uit het hoge noorden.

En zo ben ik na ruim 1.000km fietsen rond en neem ik de trein terug, waar weinig gebeurd. In de krant een dokter in Oost-Duitsland belaagd door extreem rechts, vluchtelingen, nog sneller smeltende poolkappen, de Italiaanse schulden en de belangrijkste bijzaak (die soms wel hoofdzaak lijkt) in het leven: voetbal. We zijn weer thuis.

Dag 1 Trein – Borkum: Zeeman

Dag 2 Borkum – Norddeich: Trekkers

Dag 3 Norddeich – Dangast: Alles er op en er aan

Dag 4 Dangast – Bremen: Pompstation

Dag 5 Bremen – Hodorf: Vijver

Dag 6 Hodorf – Hochdonn: Gondel

Dag 7 Hochdonn – Grossensiel: Er zit niets anders op

Dag 8 Grossensiel – Kostverloren: Griesmeel

Dag 8 Grossensiel – Kostverloren: Griesmeel

Eindelijk een bankje: uitzicht op een glooiende weide, alsof er weinig veranderd is; daarachter windmolens, maar die vallen – ik scheef er al eerder over – vooral op als ze er niet zijn. Achter me raast het verkeer, personenauto's en vrachtwagens in soorten en maten.

Aan de kant staat een moeder met een behelmde kleuter op een fietsje te wachten totdat ze over kan steken. “Wanneer zou ik haar alleen naar school kunnen laten gaan,” vraagt ze zich

Bij zonnig weer kan de kreukelroos zo lekker ruiken.

vermoedelijk regelmatig en met recht af. Als het zover is houdt ze haar hart nog maanden vast, maar dat verdwijnt om door een voorval hier-of-daar weer de kop op te steken.

We zijn uit ons jasje gegroeid. Maar ik kijk naar het glooiende veld en eet een bakje met griesmeel en een broodje. De vluchtelingen blijven voor mij tijdens deze tocht grotendeels verborgen. Een enkeling. Ik passeer een actieve zwerver met twee herdershonden in een bushokje.

Vorig jaar mistte ik de brug over de Severn in Wales. Nu kwam ik te zuidelijk uit voor het

pontje tussen Petkum en Ditzum (je zou er een Bommel van kunnen maken). Slordige planning opweg naar mijn laatste overnachting.

Het wordt de achtste: een in een bed, twee strandcampings (aan het waddenslijk) met veel naar lawaai tot diep in de nacht, twee gewone goede campings, drie waar ik het echt naar mijn zin had: de eerste op Borkum, als topper die in Hodorf en nu in Kostverloren (eenvoudig maar prima), aan de LF10.

Vanaf de camping in Kostverloren.

Dag 1 Trein – Borkum: Zeeman

Dag 2 Borkum – Norddeich: Trekkers

Dag 3 Norddeich – Dangast: Alles er op en er aan

Dag 4 Dangast – Bremen: Pompstation

Dag 5 Bremen – Hodorf: Vijver

Dag 6 Hodorf – Hochdonn: Gondel

Dag 7 Hochdonn – Grossensiel: Er zit niets anders op

Dag 9 Kostverloren – thuis: Rijks Hoogere Burgerschool

Dag 7 Hochdonn – Grossensiel: er zit niets anders op

Op tijd op pad voor het veer van Bunsbüttel naar Cuxhaven (stroomafwaarts tegen de wind in). Het gaat volgens de website van de reder iedere drie uur 8, 11, 14 en 17 uur. Niet eens te duur. Thuis had ik het zorgvuldig uitgezocht; je weet het maar nooit met ponten. Ik koos 11 uur. Maar nergens in Bunsbüttel vind ik een steiger. Als ik het de veerman over het kanaal vraag, zegt hij: “Mijnheer het veer is kapot en we hebben geen geld om het te laten repareren. In Glückstadt hebben ze wel een veer.” Ik stap aan boord en ga

maar trappen er zit niets anders op.

(Als ik het later thuis opzoek vind ik meteen dat de reder geen steun krijgt en de dienst uit de vaart is genomen.)

Glücksstadt ligt 26 km stroomopwaarts. Een stuk kan buitendijks, zo rijd ik zelfs over de afwatering van de kerncentrale van Brokdorf, waar in 1981 nog 100.000 mensen tegen demonstreerden. In Duitsland was er een Fukushima voor nodig om de kernindustrie een duw in de goede richting te geven. Eind 2017 is na allerlei mankementen de aanvraag ingediend om de centrale stil te leggen. Met dezelfde pont

Het is ook werk.

die ik al eerder had ga ik de Elbe weer over.

Misschien is dit wel precies waar ik het voor doe. Het is 50 km om, de wind tegen voor de boeg en dan weer de moed vinden om te trappen; ook als het even niet meer harder lijkt te gaan dan 15km p/u en het pad zo zanderig is dat je maximaal slippend verder komt. Mijn navigatie leidt me veelal langs kleine landwegen en onverharde paden. Met dat doorbijten zie je ook de mooiste landschappen.

Hard nodig gezien vergane glorie.

Wel vraag ik me af waarom in grote stukken geen windmolen staan. Een sticker, bij een bushalte waar ik een hand kersen eet, geeft een mogelijke verklaring. Burgers van nu weten de windenergie effectief tegen te houden. Energie what is it good for? Vertel het ze. Toevallig had zich in dit gebied ook een actiegroep voor het aan banden leggen van de wolf verenigd. Wilde dieren, dat doen ze maar in Afrika. Süper!

Aan het eind van de dag kom ik op een typische strandcamping. Er is een midgetgolf en een strandje aangelegd met strandattributen. Aan de waterkant staat gras in het slik. Waar je hier moet zwemmen (dezelfde vraag stelde ik me al bij de eerdere strandcampings)?

Dag 1 Trein – Borkum: Zeeman

Dag 2 Borkum – Norddeich: Trekkers

Dag 3 Norddeich – Dangast: Alles er op en er aan

Dag 4 Dangast – Bremen: Pompstation

Dag 5 Bremen – Hodorf: Vijver

Dag 6 Hodorf – Hochdonn: Gondel

Dag 8 Grossensiel – Kostverloren: Griesmeel

Dag 9 Kostverloren – thuis: Rijks Hoogere Burgerschool