woensdag 31 maart 2021

De rand





Op tafel ligt de krant met de achterkant naar voren met een pagina grote advertentie. Het is een reclame van Boskalis, met het geel blauwe logo, zand boven water. Het was een baggerbedrijf dat uit is gegroeid tot internationaal bedrijf met ook bergingskwaliteiten op zijn boog. Het bedrijf duikt regelmatig op in kwesties rond milieubederf.

Mijn vader werkte er vanaf dat ik een kleuter was. Hij stopte kort voordat ik, net geen twintig jaar, in 1982 in de haven van Lissabon lag, waar ook het laatste schip waar hij (tot kort daarvoor) op voer in de haven lag. Het zou vreemd zijn geweest als we elkaar daar waren tegengekomen aan de Taag.

Voordat hij bij de baggeraar ging varen, werkte hij eerst bij sleepbedrijf Tak, ging daarna naar Smit. Graag sprak hij over reizen door het Suez-kanaal en de Rode Zee. Later gingen Smit en Tak samen, maar toen was hij al weg. Via Lely (de producent van landbouwmachines) waar hij ging werken om voor mijn moeder en zijn zoontje aan de wal te komen, ging hij naar Boskalis Westminster. Daar zou zijn zeeschuimen in 1982 stoppen en hij ging tot zijn dood in 1996 de WAO in.

Smit-Tak ging bovendien in 2010 naar Boskalis en zo ligt het monsterboekje van mijn vader zo'n beetje op tafel.

***

Gisteren verliet SP-Kamerlid Sadet Karabulut na 15 jaar de Tweede Kamer. Ze was de stem tegen de wapenhandel; de stem die met en zonder nuance kon aankaarten wat anders stil zou blijven. Er komen vast weer andere Kamerleden die dit op hun eigen manier overnemen (in mijn hoofd speelt zich een lijstje uit het verleden af: Sipkes, Apostolou, Vos, Van Bommel, Van Velzen, El Fassed, zelfs een beetje Sjoerdsma, en dus Karabulut). Zo'n nieuwe stem is nodig ook. Bij haar afscheid citeerde Kamervoorzitster Arib de woorden van de Turkse dichter Nazim Hikmet. Woorden gericht aan het Kamerlid, maar ook woorden die voelen als hart onder de riem voor allen die voor het mooiste willen gaan en daar hoort wapenhandel niet bij.

De mooiste zee
is de zee die we nog niet gezien hebben.

Het mooiste kind
is het kind dat nog niet geboren is.

De mooiste dag
is de dag die we nog niet beleefd hebben.

En het mooiste woord dat ik je wil zeggen
is het woord dat ik nog niet gezegd heb.


Nazim Hikmet

***


Lang geleden dat ik hier muziek heb geplakt. Dit komt uit de oude doos. Het is van een open minded jaren zeventig karakter dat wel weer eens afgestoft mag worden, voordat het over de rand tuimelt de wereld van de vergetelheid in. Hoewel ook daaruit blijft het borrelen.

Deze muziek stamt uit een tijd van voor de op maat gesneden omgeving. Zelfs nog voor ik zelf muziek kocht, dat begon een of twee jaar later. Je kocht een LP, luisterde daar op je pick-up – die van mij stond in een zelf gemaakt kastje dat aan de muur hing – vaak naar of bij een miskoop wat minder en vroeg je vrienden wat ze er van vonden.

Opa vertelt, maar ook hij kan naar veel meer luisteren dan hij of (oudere broers van) zijn vrienden destijds konden kopen. Dit is er een fraai voorbeeld van.


































Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.




zaterdag 27 maart 2021

Vier keer oranje




Simpel eigenlijk. Je zet wat water op je weiland en het lijkt alsof de grutto's dan vanzelf komen. Je moet het maaien dan wel uitstellen.

Ook niet moeilijk is de ereprijs. De blauwe bloempjes verschijnen altijd al vroeg en soms met velen bij elkaar.

Wat niet makkelijk was, was het trappen met de harde wind. Daarom geen foto's (twee kiekjes haalden Facebook)

Thuis valt de lelie in de bos van twee weken geleden bijna uit elkaar, daarvan kon ik zonder storm om mijn oren, rustig een foto maken
.

woensdag 24 maart 2021

Graven naar magnolia

Nee het weer is er te mooi voor. Lekkere zon met frisse wind. Maar goed … Vanmorgen las ik in een mail een opmerking dat imperialisten van de NAVO weer prettig bijeenkomen zonder Trump. Zelf was ik blijven hangen bij een Frans analytisch schotschrift tegen Duitsland als partner in de buitenlandse politiek. Misschien heeft het een met het ander te maken.

Maar verder is het trappen met de pet op. Werkt dat hoofd nog? Ieder jaar opnieuw moet ik graven naar de naam van magnolia. De vingerhelmbloem, sneeuwroem en doornappel kosten minder moeite. Daslook herken ik al zodra het blad boven komt en nog voordat de bloemen verschijnen. Even stop ik om wat pittige en smakelijke bladeren ervan te eten.

Wat weten?

 



zaterdag 20 maart 2021

Wieldopselfie

 





De eerste helft was veruit de zwaarste.
Duwen.
De noordenwind blies een stevige koude bries over land en water.
Op de dijk vang je nog wat meer.

Een lelijk woord gekrabbeld bij een sticker van Forum voor Democratie.
Ik had ook gewoon een streep kunnen halen door het laatste woord.

De tweede helft gaat sneller.
Geen getob, geen regen, gewoon weer verder.
Even stoppen voor een wieldopselfie en pampus in de zon.

vrijdag 12 maart 2021

Koppie onder

Het is weer om naar Heerenveen te fietsen, zei mijn opa bij een wind als vandaag. Hij ging naar Friesland om echte Binten te kopen. Met een grote jute zak vol kwam hij weer terug. Als hij op een dag thuiskomt en merkt dat driekwart via een gat uit de zak is gerold, stopt hij met deze tochten.

Nu ga ik en kom bordjes 'met pas op drijfzand' tegen. Het drijfzand zie ik niet, maar voel het wel. Het vastzitten en niet verder komen is wat ik deze tocht bij de lurven wilde grijpen.

Het verder komen is dus door de wind in de kiem gesmoord. Het wordt mijn tweede treinreis in dit corona-jaar. Blijft over het vastzitten. Of toch ook een beetje dat verder komen? Tegen de klippen op probeer ik los te komen, vaste grond te vinden, en het voelt alsof ik steeds koppie onder ga en soms boven blijf door een drijver of wat wrakhout te grijpen. Vaak haal ik wel weer de plek aan de kant waar ik kan staan, maar echt aan land kom ik voor mijn gevoel niet.

Op dat land kan je verder komen. Daar zijn fietspaden en treinen. Daar wordt de wereld gemaakt. Ik blijf hooguit steken tegen de dijk, waar vuilnis is aangespoeld of uit auto's gegooid. Verder komen is produceren, participeren en meedenken. Met mijn natte sokken en lekke boot krijg ik het niet georganiseerd. Te laat, te moe, te weinig concentratie.

Je moet tevreden zijn met wat je hebt, zeggen wijze mensen. Dat ben ik niet. Het is onvoldoende. Echter door te beuken en rammen wordt het ook niet beter. De riemen die je hebt en niet veel meer dan dat om boven te blijven. Voor koppie onder is het nog te vroeg.

Mijn opa verloor zijn buit. Hij zag een lekke opblaasboot tegen de dijk gewaaid en dacht er het zijne van, alles is relatief.