dinsdag 31 januari 2017

AM*DAM DURING WINTER

De hardplastic wieltjes van de rolkoffers ratelen door de straten. Zelfs steeds meer in mijn volksbuurtje. Het volkse raakt er af. Als het weinige wat er nu is, maar niet verdwijnt (vinden mensen niet fijn). Dan kan het heel misschien nog wat goeds opleveren ook.

Maar er zijn ook stukjes daar gebeurt nauwelijks iets; zoals twee ophaalbruggen verderop. Nou ja ik hoor een vader zijn dochter van een jaar of zeven in goede banen praten. Zij weigert. Maar daar groeien wel palmen en pluimriet achter een hekje zonder slot.

maandag 30 januari 2017

Vleesvervangers

Opeens leg je zonder voorbedachte rade drie kleuren peulvruchten op de kassaband van de supermarkt.

zondag 29 januari 2017

Vogeltelling

Met veel plezier kijk ik naar de vogels op ons kleine balkonnetje. Tellen doe ik ze echter niet; gewoon, zonder motief.

Vrijwel iedere dag komen deze kleine duifjes langs. Ze zijn altijd samen. Ik vraag me af wat er eerder was het woord tortelen of de naam turkse tortel.

Het was de duif die het tweede deel van zijn naam voor liefkozen aan de woordenschat liet toevoegen en niet andersom.

zaterdag 28 januari 2017

Drents Heideschaap



Het fietspad door de Meijndel, dat ik graag gebruik, is afgesloten. Op de alternatieve route kom ik langs een prachtig speelpark voor jonge kinderen. De held van het park is op dat moment een kleine kudde Drentse Heideschapen, de herder en twee bordercollies.

Het Drentsheidschaap heeft een lange geschiedenis: “Het is het oudste schapenras van het vaste land van West-Europa. Vanaf ongeveer 4000 v. Chr. komt het in Drenthe voor; waarschijnlijk met de emigranten meegekomen vanuit Frankrijk. Het Drents Heideschaap is
hiermee het laatste overblijfsel van een schapenhouderij zoals deze hier zo'n 6000 jaar geleden al plaatsvond.”

In de vorige eeuw was het bijna uitgestorven. Nu is er een vereniging die waakt over het voortbestaan. Helaas heeft de cultuurhistorische betekenis van de inlandse schapenrassen niet de prioriteit die De Nederlandse Fokkersvereniging Het Drents Heidescaap (NFDH) graag zou zien.

vrijdag 27 januari 2017

Spruiten, de eetbare okselknoppen van de spruitkool



Twee keer at ik ze deze week. Een maal ieder zes uit een overblijfsel voor opa op een verder goed gevuld bord. Vanavond flink wat meer met aardappels, jus en een vegetarische burger, zeg maar een gewoon Hollands maal.

Wat ik twee keer miste is die wat opdringerige weeë smaak en geur. We noemen dat de spruitjeslucht. Dat stond voor meer dan die zwavellucht, zoals kleinburgerlijk, uitgesproken autochtoon e.d. Terwijl de spruitjes lucht weggekweekt wordt, kan je dat van waar ze metaforisch voor staan niet zeggen. Helaas.

Onderweg tijdens mijn fietstocht was ik de spruitkool massaal tegengekomen op een veld bij Hazerswoude. De vorst was er al over gegaan en de volkswijsheid bepaalt dat ze dan lekkerder zijn.

woensdag 25 januari 2017

Strandstaren



Vandaag een keertje niet naar het strand. Even op 'n neer naar Emmen. Het afsluiten van een periode. Er zijn als blijk van medeleven.

Vandag kijk ik wel naar een foto van een jongetje dat dammen legt op het koude strand van afgelopen vrijdag, terwijl zijn moeder geduldig wacht.

dinsdag 24 januari 2017

Hergebruik van fort

Er wordt gewerkt op (letterlijk) het fort van de Hollandse Waterlinie. Een grote rode kraan rijdt van het terrein af. Je moet wat met zo'n monument; een militaire functie heeft het allang niet meer.

Ik zoek het op in het boekje Fortenroutes; langs de vuurlijn van Rob Schimmel. Het fort bij Krommeniedijk was bedoeld om de provinciale weg af te sluiten en de Krommenie.

Nu wordt het verbouwd. Er komen 24 woningen voor mensen met een autisme spectrum stoornis, een vogeluitkijkpunt, theeschenkerij, fortwachterswoning en een bezoekerscentrum
met informatie over natuur en landschap in de stelling van Amsterdam.

maandag 23 januari 2017

Wat er niet is

Hoe zag jij dat dan, die hemel en die stoel met God, werd me gevraagd. (Binnen een week was dat al de tweede hemel die in een gesprek met een heiden voorbij kwam.) Als een vlakte met in de verte God waar je heen moest lopen om hem een hand te geven. Het bestond als verhaal naast andere verhalen. Er waren ook sprookjes. De hemel werd voor mij allengs abstracter, het beeld vervaagde tot het verdween.

En toen kwam ik bij deze foto. Twee jonge vrouwen lopen langs de waterrand het op het water spiegelende licht van de zon in. Hoe verder ze komen, hoe meer er van hen verdwijnt. Je weet dat er meer is, maar je ziet het niet. Je kan met zo'n gegeven verschillende kanten op, zoeken naar wat je niet ziet of het vaag houden. Met een foto kan dat. Daar kan die vaagheid een poëtisch extra zijn.

zondag 22 januari 2017

Cliché

Kort ervoor – de lucht was nog gif geel en niet roze rood – passeerde ik de onderzoeksreactor van Petten. Een nucleaire installatie waar men niet eens het geld heeft om de eigen troep op te ruimen en die daarom onverantwoord bewaarde. “Er is in Nederland geen plaats meer voor de onveilige en overbodige nucleaire industrie,” stelde GreenPeace al in 2009. Dan toch liever het cliché.


Het blijft een vreemd verschijnsel iets kan heel mooi zijn, maar toch niet tot grote vreugde leiden. Het is zo gewoon, al zo vaak gezien, zo makkelijk, een cliché. Toch blijf ik stieken wel genieten van de ondergaande zon en zie ook anderen met de blik op de lucht naar de rand van het strand lopen.



zaterdag 21 januari 2017

De Stoel

Van wiki daar grote versie: Amsterdam_1850_001.jpg 
Deze week zag ik bij Tussen Kunst en Kitsch een schilderij van een schoener die een saluutschot afvuurde. Het werd in 1850 á 1860 geschilderd door Nicolaas Riegen. Ik keek naar het woelige water op de plek Noordelijk van de huidige Shell laboratoria, Den Ham genoemd. Daar moest het schip ongeveer liggen. Maar in 1850 was dat stuk al ingepolderd.

Met de pont kom je er in de buurt. Vanaf die pont kijk je nu vanaf het water naar de nieuwbouw van de Nieuwe Houthaven. Op het moment van het schilderij was er wat nijverheid en nog geen Spaarndammerbuurt, laat staan de Houthaven. Nu zijn hoge kranen bezig met de bouw van een van de hoogste gebouwen van Amsterdam: De Stoel. Ik maak er wel vaker plaatjes van. 

vrijdag 20 januari 2017

Rake klappen




In de trein vroeg iemand waar gaat je boek over. Ik antwoordde zo kort en duidelijk mogelijk, maar als reactie kreeg ik een “Nu is het Trump.”
Er waren ook mensen die vandaag de schaatsen onderbonden. Met een paar rake klappen vlogen ze over Noorderham, 'n meertje bij Krommenie.

Anderen gleden over een duinmeertje bij Petten.


donderdag 19 januari 2017

Strandwal

Het is een kerkje waar ik graag naar kijk. Een kerkje met een oude stompe toren waaraan gebouwd wordt sinds de 13e eeuw (hij heeft ook wel eens een spits gehad). Het gebouw staat boven op een verhoging in het landschap, een zogenaamde strandwal. Die strandwal is zo'n 5 á 7000 jaar geleden ontstaan. Bewoond wordt de verhoging binnen het moeras van berken, wilgen, elsen en riet al van ruim voor de Romeinse tijd. Inmiddels is het landbouwgebied. Je bent met zo'n blik op Spaarnwoude even bewust deel van de tijd.

woensdag 18 januari 2017

Gevederde pragmatici



Het prikkeldraad ziet wit van de rijp. De kieviten zitten nog in het witte veld. Het zijn eigenwijze vogels die per groepje beslissen om naar het zuiden te trekken als dat lucratiever voor ze zal zijn.

Vandaag is de eerste marathon op natuurijs gereden. Ik trap naar het strand, neem een duik en de bewondering - respect - in ontvangst. Wind is er nauwelijks en regen al helemaal niet. Het kan ver boven 0 °C zijn en toch veel kouder. Hoewel lang bleef ik niet.


Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een korte tekst met een aantal foto's waar van die hierboven er een is. 


dinsdag 17 januari 2017

Dag te laat

Deze foto had ik eigenlijk gisteren moeten plaatsen. Toen was het Blue Monday; de meest depressieve dag van het jaar. Voor het onderbouwen van dat neerslachtige gegeven is er een formule geschreven door de Britse psycholoog Cliff Arnall.

Hierin is W een maat voor het weer, D voor de schulden, d voor het maandelijkse salaris, T voor hoelang geleden het kerst was, Q staat voor hoe goed men nog de goede voornemens volhoudt, M voor het motivatieniveau en Na voor het gevoel om actie te ondernemen. Er wordt niet aangegeven wat de eenheden van de variabelen zijn.

Maar ik had Blauwe Maandag helemaal gemist. Gelukkig wordt zo'n dag wel aangegrepen door Eva Jinek in haar avondshow en dan weet ik ook meteen dat er het Depressie Gala is met tal van sterren, de Minister van Volksgezondheid en een entree van € 25 en dat ook nog eens bij mij in de buurt.

Het is wel jammer dat er meer dan sterke vermoedens zijn dat de formule meer te maken heeft met marketing van het bedrijf Sky Travel dan met wetenschap. Arnall is een charletan en zijn eigen universiteit distantieerde zich van het onderzoek. Maar daar moet je langskijken, want zo'n gala en dag moeten depressie aankaarten en blauwe maandag is een mooie aanleiding.

maandag 16 januari 2017

Strand op koude natte januari dag



Als je goed kijkt kan je zien bij welk strand deze gesloten winkel met snuisterijen voor toeristen en andere badgasten ligt. Buiten maakten springtij en noordwester het strand smal en de zee wit. Koffie werd er vooral aangeprezen, niet verkocht.

zondag 15 januari 2017

Westeinderplassen


Omdat het ook gewoon ongecompliceerd mooi kan zijn.

Hoewel een paar kilometer verderop bij Palingrokerij Eveleens at ik een voortreffelijk 'n lekker warm krokant broodje, goed gevuld met lauw warme paling en net te klein, zodat je al naar het volgende broodje verlangt. 

Maar ja paling is een vis die met uitsterven wordt bedreigd, kweekpaling is daar geen oplossing tegen. Dus eigenlijk kan het niet meer het lekkerste eten dat er is gerookt naar binnenwerken. Een enkel keertje dan ... en dan even het verstand op nul en genot op honderd.

zaterdag 14 januari 2017

Zeetijger gaat ten onder


En ik dacht nog wel: Natuurlijk vervoer over water; hoe anders, toen ik de omvangrijke sleep zag liggen. Maar bij fikse wind kan het ook mis gaan. De silo's in de ringvaart langs de Leimuiderdijk hadden sleepboot Zeetijger uit 1947 te grazen genomen. (Geen slachtoffers.) Maar Schipper Spithorst van het gelijknamige sleepbootbedrijf uit Muiden wilde geen commentaar geven. “Sorry, niet nu. Ik kan het even niet verwerken,” zei hij tegen het Haarlems Dagblad.

Op de website van het Leidsch Dagblad stond: “Het transport was op weg van Amsterdam, via Alphen aan den Rijn en Gouda naar Rotterdam. De combinatie bestond uit een duwboot, de sleepboot Zeetijger en drie pontons met daarop silo’s, bestemd voor de consumptie van olie.” Over de tweede combinatie die even verderop lag te wachten had niemand het meer.

Mijn foto werd geplaatst op de website van Schuttevaer, de krant en website voor de scheepsvaart in Nederland.

vrijdag 13 januari 2017

kaarsen (deel 2)

Buiten druilt het. Binnen druipt het, schreef ik drie jaar geleden over deze druipkaarsflessen. Ze zijn gegroeid. Ik weet nog wat ik las toen ik de foto maakte.

Vooral een boek over Chinese vluchtelingen maakte indruk. De smokkelaars waren in dat boek vooral mensen die een vlucht mogelijk maakten voor de enorme schare Chinezen die armoede op het platteland ontvluchten. China heeft zijn bakens verzet en richt zich meer op het binnenland, waar de situatie sociaal-economisch sterk vooruit gaat.

Maar vluchtelingen die naar hier willen komen zijn er des te meer. Nog meer gegroeid is de angst, afkeer, politieke uitbuiting ervan en gelukkig ook de innitiatieven op ze welkom te heten.

Las deze week weer een boek (nog niet uit) met daarin een stuk over een vluchtelingenkamp op de Keniaans-Somalische grens met 400.000 vluchtelingen.

De kaarsen branden bij ons avondeten en stilletjes hoop ik dat mensen eerst even naar hun koelkast lopen voordat ze gaan twitteren over zij die van ver komen.

donderdag 12 januari 2017

Donkere kleuren in Oosterkerk

Filmisch somber, verlegen ineengedoken (en verkouden) zat pianiste Maria Yolanda Haliman achter de vleugel in de Oosterkerk. Ze gaf een zware donkerheid aan piano sonate nummer 5 opus 135 van Prokovjef.

Daarna een quatre main met Caesar Yuwono, de Liebes Lieder van Schubert. De muziek brengt wisselende liefdesstemmingen van teder tot onstuimig, maar Maria hield haar pokerface.

Door haar uitvoering van Prokovjef ben ik de volgende dag wel meer naar het piano sonate gaan luisteren. Het mooie donkere heb ik niet meer gehoord. Jammer want ik vond het mooi.

werd in 1871 gebouwd door Petrus van Oeckelen voor de Nieuwezijdskapel aan het Rokin. Eind 19e eeuw werd het naar de Oosterkerk overgeplaatst. In 2002 werd de restauratie van het nadien vervallen orgel voltooid.

Komende concerten

woensdag 11 januari 2017

Schril schreeuwen



Vlak naast de bloeiende sering ligt de buit van een rover in de bosjes, twee fietstassen en verderop een koffer.

De stoom van de centrale en vuilverbranding waait horizontaal bij me vandaan. Er zijn bomen die schril schreeuwen door de storm.

Het strand is vol meeuwen en aanspoelsels en de bordkrijt witte
boormossel die ik mee wil nemen komt als gruis uit mijn zak.
Terug op het vlakke haalde ik even meer dan 40km/u. Het was een fijne tocht.


Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een korte tekst met een aantal foto's waar van die hierboven er een is. 


dinsdag 10 januari 2017

Rollen voor de bodem



Het heeft wel wat; houten palen met omrubberde geleidingsdraden voor de stroomvoorziening. Je weet gelijk dat je in het buitenland bent als je ze ziet. In Nederland gaat stroomtransport grotendeels onder de grond.

Niet alleen stroom, ook gas, riolering, soms zelfs (spoor)wegen, de afvoer van regenwater en aan- en afvoer van digitale informatie liggen onder die grond. Het is druk daar bij de mollen en regenwormen.

Als fietser kom je de digikabelleggers nogal eens tegen, omdat fietspaden openen minder overlast voor auto's betekent. In ruil krijgen fietsers er vaak betere paden voor terug. Bovendien leveren die haspels mooie plaatjes op.

maandag 9 januari 2017

Tunneltje


Vandaag zie ik het tunneltje terug als locatie voor een portret van een activist die het na vijf jaar al voor gezien houdt. Hij begon met rappe grote passen door de links radicale wereld (virtueel, maar ook op straat) te springen. Actievoeren in Nederland is onmogelijk heeft hij in dat lustrum geleerd.

Hij stelt deterministisch vast dat de repressie wel moet leiden tot een RaRa 2.0 als uitweg. (Voor de jongere lezers RaRa was een naar voren vluchtend gezelschap dat met brandbommen haar verklaringen en analyses kracht bijzette en er al een kwart eeuw geleden mee ophield.)

Goed gekozen wel, de tunnel en de Delftsblauwe tegeltjes aan de wand met daarop Nederlandse schepen uit de Gouden Eeuw, een plek voor een dramatisch afscheid.

Een plek om nog eens terug te keren en te kijken naar die wand. Niet om de achterliggende brandschatting, slavernij, roof en uitbuiting te bedenken, maar te kijken naar de wisselwerking tussen wind en doek; tussen kromgebogen mannen in roeiboten en windstilte; en tussen de vondst van passaten, hun breedtegraden en seizoenen.

zondag 8 januari 2017

Baken

Je ziet ze wel vaker, van die bomen die er staan om opgevreten te worden door tondeldozen; die niet zouden misstaan in een griezelverhaal.

Deze vermolmt tussen Austerlitz en Maarn langs een smal fietspad dat je over een heuvelrug leidt. Bijna alsof het een baken is op een bijzonder stuk van mijn fietstocht.

Stoppen doe ik er vrijwel nooit; er is toch geen bijzonder fijne plek om te zitten en een sinaasappel te eten. Maar in gedachten groet ik de boom en ben daarna opeens een flink stuk verder.

zaterdag 7 januari 2017

ENCI


De afkorting ENCI doet me nog steeds eerder aan Maastricht dan IJmuiden denken al fiets ik bijna 10 jaar regelmatig langs de vestiging aan het Noodzeekanaal. Bovendien sluit volgend jaar de bekende mergelgroeve in Limburg. Deze zal zich onder de hoede van Natuurmonumenten verder ontwikkelen. De cementproductie bij Maastricht zal wel doorgaan. De grondstof wordt van elders aangevoerd.

In IJmuiden wordt de zogenaamde hoogovencement gemaakt. Naast klinker gaat daar de slak van de metaalproductie in. Deze soort cement is geschikt voor “toepassingen in contact met zeewater, water of grond die sulfaten bevat en andere agressieve milieus.” De klinker voor de maalfabriek in IJmuiden komt uit de Waalse plaatsen Antoing en Lixhe en wordt per schip aangevoerd.

vrijdag 6 januari 2017

Roerdomp



In de vogelkijkhut. Een man is gepensioneerd. De ander is veel jonger en heeft in Turkije gewoond waar hij over de kwakken struikelde. Een ral hebben ze nog niet gezien wel allerlei duikers en ooit landde er een ijsvogeltje op een lens van een vriend. Ze zaten in een auto, de beste schuilhut die er is.

Dan vliegt een roerdomp voorbij. Jammer niet op de foto, maar ik heb hem wel eens vastgelegd, zegt de man. Daar gaat een colonne
wintertalingen voorbij. Dan weer de roerdomp. Misschien komt hij terug en loopt hij voor over het ijs, zegt de andere man. Ja dan gaat hij stil zitten en peutert met zijn vleugel in zijn neus, zeg ik.

De ik-wil-de-grootste-hebben-en-daarmee-toch-plezier-mannen maken míj melig. De ene man vindt de roerdomp eigenlijk geen mooie vogel. De ander waardeert zijn schutkleuren. Er komt nog een man: “Hebben jullie het ijsvogeltje al gezien ik zag het deze kant opvliegen?” Ik vertrek naar het strand. Veel plezier heren. 


donderdag 5 januari 2017

Istanboel vanuit de kerkers



istanbul istanbul is een roman van Burhan Sönmex. Het boek verhaalt over het Istanbul in de kerkers van de Turkse staat; de stad onder de stad boven. De stad die bovendien door hoogbouw en mateloosheid is losgezongen van de God en mens. Een universeel thema.

In cel 40 zitten vier mannen die met verhalen over de stad zich spiegelen aan het leven buiten. In de cel tegenover de hunne zit een vrouwelijke gevangene die deelt in hun verbeelding en kameraadschap. Er zijn tien hoofdstukken die elk een dag beschrijven.

Er worden geen doekjes gewonden om het feit dat in die gevangenis hevig gemarteld wordt en die gruwel staat ook op de pagina's. Toch is het boek niet extreem zwaar om te verstouwen. Alleen in hoofdstuk negen voel ik mijn maag in mijn lijf grommen en gruwen.

Pijn speelt een voorname rol; er niet aan denken is het beste medicijn aldus de gevangen dokter in de cel. Maar ook de inzet voor een liefdevolle toekomst komt door het boek steeds terug. De stad zelf laat zien dat hij slopers en projectontwikkelaars kan weerstaan en zelf, als stad, kan vechten om mooi te blijven.

Dit is geen bespreking, maar een signalering van een indrukwekkend boek. Dat niet alleen aanzet tot verhalen vertellen en meer lezen, maar dat zelf ook meer gelezen moet worden. Het geeft Istanboel een diepte die een weekendtrip naar de stad niet snel zal opleveren.

woensdag 4 januari 2017

Tussendoortje 3: straat


Al vijf jaar lang maak ik een familiefotojaarboek. Daarin plaatjes van familiefeesten, vakantiekiekjes e.d. Foto's van gezinsleden plaats ik niet. Als ze op het internet willen dan mogen ze zichzelf daarop zetten. Maar er zijn pagina's die ik best op mijn fotoblog kan zetten.
 

dinsdag 3 januari 2017

Tussendoortje 2: Japie


Al vijf jaar lang maak ik een familiefotojaarboek. Daarin plaatjes van familiefeesten, vakantiekiekjes e.d. Foto's van gezinsleden plaats ik niet. Als ze op het internet willen dan mogen ze zichzelf daarop zetten. Maar er zijn pagina's die ik best op mijn fotoblog kan zetten.
 

maandag 2 januari 2017

Tussendoortje 1: transportbruggen



Al vijf jaar lang maak ik een familiefotojaarboek. Daarin plaatjes van familiefeesten, vakantiekiekjes e.d. Foto's van gezinsleden plaats ik niet. Als ze op het internet willen dan mogen ze zichzelf daarop zetten. Maar er zijn pagina's die ik best op mijn fotoblog kan zetten.
 

zondag 1 januari 2017

Rekendroom

Moet het wel. Moet het niet. Stilstaan bij de vluchteling op 1 januari. Laten we hopen dat er in 2017 minder komen, gewoon omdat er minder zijn. Maar dat zal wel ijdele hoop zijn. Laten we dan hopen dat ze binnen de Europese Unie tenminste evenredig verdeeld worden. Ik droomde ervan dat ik bij de Slimste mens een formule verdedigde waarin BNP, grondoppervlak en inwonersaantal in een formule werden gestopt.
(BNP : 1.000.000.000) x (km² oppervlakte : 1000) x (bevolkingsaan tal : 1.000.000) = X
               Dat betekent voor Nederland 740 x 42 x 17 =
Resultaat alle landen optellen.
Het aantal vluchtelingen door het resultaat daarvan delen.
Dat resultaat maal het resultaat van een land.
Hop iedereen zijn portie en de rijkste schouders dragen de zwaarste lasten. Elkaar daarnaast bijstaan is niet verboden.
Het is weer eens wat anders dan dromen van een nieuw behangetje, een ondergelopen gang of mislukte kookwedstrijd.