Lepelaar bij Spaarndammerdijk

Nog nooit zag een lepelaar zo dicht bij huis. Met zijn schuddende kop trok hij mijn aandacht. En ja hoor het was die sierlijke vogel met onsierlijke, maar wel geinige, snavel. Voor de buurtbewoners onder de lezers: het was wel de Spaarndammerdijk dicht bij het plaatsje Spaarndam en niet bij jouw om de hoek.

Ramen in eeuwen oude pakhuizen

Vandaag ging eerst het doek weg en later verdwenen ook de steigers aan de achterkant van de pakhuizen aan de Zoutkeetsgracht. Nu werd meer duidelijk over de ramen die in de zijgevel gezaagd zijn. Het viel niet tegen. Ze zijn niet groot en het staat niet heel erg vreemd, ook al kijk ik al twintig jaar tegen de blinde gevel aan.

De pakhuizen zijn de oudste gebouwen van de Zeeheldenbuurt en stammen uit de 18e eeuw. Ze heten vanaf de Zoutkeetsgracht van links naar rechts: De Arend, 't Hart en d'Rave. De Arend stamt uit 1740 en komt in beeld als het (als zoutkeet) verkocht wordt. Honderd jaar en vele eigenaren later, wordt het als pakhuis geveild en wordt vermeld dat het weinig jaren ervoor flink verbouwd is. In 1963 is het gerestaureerd.

Die andere twee danken hun naam aan de eigenaars eind 18e eeuw. In 1782 verkopen de erven van Jacoba de Raven, weduwe Arnold Hooghart, pakhuis De Raven en Het Hart. (In de 19e eeuw blijken die twee opeens 't Hart en d'Rave te heten). De twee werden ook in 1963 gerestaureerd, en d'Rave in 1976 nog een keer. Ze staan er nog omdat ze gebruikt werden voor meelopslag van de ernaast gelegen meel-en broodfabriek.

Rechts van die twee stonden nog twee identieke pakhuizen, Zomer en Winter genaamd, die de bekende fotograafn Jacob Olie nog heeft gefotografeerd. Die pakhuizen zijn gesneuveld bij de uitbreiding van de meelfabriek.

Met dank aan Marius van Melle voor de eerder verstrekte informatie.

Poppendammergouw

Het was al een tijd geleden dat ik er was. Vorig jaar met mijn zus, zonen, vriendin en mijn kinderen. Ergens in mei was het. Daarna niet meer.

Er is een tijd geweest dat ik er iedere zoveel weken langs kwam en een foto met mijn mobiel - een camera had ik toen nog niet - maakte van het ranke bruggetje. Het was in 2009 zie ik op een oude collage.

Eventjes zit ik in het land om bovenstaande foto te maken. Om me heen hoor ik het gruttó, gruttó en het vreemde geroep van de kievit. Het is net buiten Amsterdam, maar een andere wereld. Landelijke rust waar ik niet zonder kan.

Genot

Tja wat wil je? De dagen een beetje prettig doorkomen. Toevallig ging het daar op onze WC-kalender ook over vandaag. Genot als begin en doel van leven door het vermijden van onnodige verlangens. Epicurus kan me wat.

Voorlopig is er nog genoeg te verlangen. Wie dat niet ziet, kijkt niet goed rond. Leven met verlangens en inzet daarvoor geeft juist zin aan mijn bestaan en daardoor ook levensvreugd. Want dat dan weer wel; om het te doen met sjagrijn dat leidt tot niets.

roze droom

Ieder jaar kleuren de boompjes naast de speelvijver zuurstok roze. Ieder jaar weer is het mooi. Halverwege de middag werden de blaadjes met een lawaaiige bladblazer omhoog geblazen voor een feestelijke wolk. Op de terugtocht, zo tegen zessen, was het lekker chil onder de boompjes.

biljarten

Wie doet het nog. Martin en Martin speelden een partijtje. Beide geen sterren, maar wel gezellig. Goed dat er nog café's zijn waar dit kan.

Ik kan niet kiezen

Mijn lievelignsplek op Texel. Misschien als ik nog een wandelaar was zou die ergens achter de Mokbaai, in De Muy, Slufter of op het strand zijn, maar nu is dit mijn favoriete stop.

Fiets tegen het hekje van de schapen bij De Cocksdorp; de trap over; en even weg van alles met een mooi haventje. Daarin een gezonken boot die er al jaren ligt, maar nog steeds niet lek is, aangezien hij zelfs met eb nog vol staat.

De uitlaat van een gemaaltje en de vogels om je heen, maken het compleet.

Welke foto moet ik kiezen? Ik hou niet zo van het leegschudden van de geheugenkaart. Maar nu heb ik niet meer dan de helft van de foto's op deze plek af kunnen laten vallen. Deze vier wil ik laten zien.

Oud en de dagen zat

Deze eidereend had er weinig zin meer in. Hij lag op de Waddendijk alsof hij zijn laatste oortje versnoept had. Heel anders dan de eendjes die ik in juni 2013 een stuk verderop bij dezelfde dijk fotografeerde.

Een foto met iets extra's

Nee ik had het niet in de gaten. Ik wilde het fuik op de foto en de lijnen op de voorgrond. Het was verweg. Dat verderweg de contouren van een stadje zichtbaar waren, zag ik pas toen ik de foto in de trein terug bekeek. Ach dan kan nu tenminste iedereen zien waar hij gemaakt is.

Schaduw door de zon

Het was zo'n dag tussen winterjas of zonderjas. De schaduwen waren hard, de kleuren fel en de duiven lui zoals altijd. Ook hier op de Mr. J.J. van der Veldenbrug (wethouder voor Publieke Werken en Volkshuisvesting van 1948 tot 1953).

Zeemist

Het zeewater is koud. De lucht is warm. Resultaat geen zicht op het strand. Tussen de laatste en voorlaatste duinenrij gaan hier en daar flarden. Zo gauw je de laatste rij over bent is alles wit en de zee hoor je alleen nog. Dat komt door de zeemist.

Coulibiac

Deeg met vis, rijst en groente er in en daarvan een restje van gisteren. Deeg is 500 gr. bloem, 160 cl water, snufje zout en 200 gr. boter in blokjes gekneed tot soepel deeg. De ene helft op de bodem de andere eroverheen. De rijst was best ingewikkeld, met kunyit, kaneel, kardemon, knoflook, komijn en koriander. Hoewel de zes K's is wel te onthouden. Niet te kort (ik deed 30 minuten zoals in receprt, 40 minuten was niet verkeerd geweest) in oven van 190 graden celsius.

Paaseieren

Nog effies en dan is het hele eieren eten en zoeken weer afgelopen. Deze eieren gaan weer in de kast en komt een andre etalage terug.

kettingschakeltje

De wereld der fietskettingen is divers. Om mijn oude Fongers ligt een gewone ketting. Die haal je uit elkaar met een kettingpons en je zet er dan een nieuw schakeltje in dat je met een visje vastzet. Dat systeem ken ik.

Om mijn Koga Miyatta zit een shimano ketting, die een speciale behandeling wil.

Volgens de gebruiksaanwijzing valt het wel mee, maar de zeer vriendelijke fietsenmaker in Bennebroek die ik om raad vroeg zette er zo'n schakeltje als hierboven tussen. De ketting was weer gebroken, maar heeft daarna al weer 110 km gewerkt. Zo ver heeft hij me de afgelopen drie weken (waarin hij drie keer brak) nog niet eerder gebracht.

Punttangetje mee, schakeltje en kettingpons en mij kan niets meer gebeuren.

Op mijn stoep

Als ik terugkom van de zaterdagboodschappen en mijn fiets wil parkeren, krijg ik eerst een enthousiast verhaal en een gedicht voorgedragen waarin de titel van de eerste bundel van de dichter zit 'wie wil er nu met Hitler in de tobbe?' De bundel wordt binnenkort heruitgegeven in het Nederlands en Engels. De dichter is terecht trots als een pauw.

Hij zegt me dat ik naar de documentaire moet kijken van Joey Boink en Sander Wirken over de dappere Claudia Paz y Paz, die van 2010 tot 2014 hoofd was van het Openbaar Ministerie in Guatemala en het recht sterker maakte.

Hij vertelt enthousiast dat de het Toets des Tijds concert met Cubaanse muziek een groot succes was. Hij vertrekt met opgestoken vuist en lach op het gezicht. Die groet in mijn straat doet me goed.

Goede vrijdag op het strand

Een hond legt een bal voor me
neer. Ik heb het niet zo op die
beesten. Maar hij ziet er vriendelijk
uit. Als ik de bal weggooi rent de
hond er achteraan en zijn 'baasjes'
reageren vrolijk.

Tussen Katwijk en Noordwijk gaat
een lint van mensen over het smalle
strand. Met een telelens lijkt het nog
drukker dan het al was. Blijkbaar zijn
er ook bij Noordwijk mensen die
aangespoelde rommel oprapen en in de
vuilbakken gooien.

Een druppel op een gloeiende plaat,
maar ik zie het ook bnij andere stranden
gebeuren. Zelf gooi ik er een sliert
touw met nylondraad in. Nog een paar
druppels  en de bak is vol. Begint het
opnieuw.

Droombeeld

Foto gemaakt: 29 november 2019.

Laatst fietste ik in Vianen vlak langs een ander beeld van Cephas Stauthamer. Het beeld trof me door de oosterse sfeer die het had.

Ook hier denk ik aan de leeuwen voor Boedistische tempels in Zuidoost en Oost-Azië. Had het verhaal van dat andere beeld wat vreemde trekjes, hier kan ik mijn eigen verhaal maken over een leeuw die teveel droomde dat hij de machtigste was tot hij stuitte op een kleine muis met de kracht van brons.

De leeuw mocht nog wel een laatste wens doen. Hij koos ervoor eruit te zien zoals in zijn dromen. En daarom staat er nu een droombeeld in het Frederik Hendrikplantsoen, Amsterdam.

Foam

Het bleef niet bij een foto van de verlichting, maar de andere foto's staan elders.