Mijn vader zou
vandaag 84 zijn geworden. Hij is al meer dan een kwart eeuw gelden
gestorven. Mijn denken in het zadel gaat maar een beetje over
hem.
Het ging meer over dat de duindoorn vrouwelijke en mannelijke
planten heeft. In mijn hoofd klinken ook de woorden uit een recent
telefoongesprek: "imperialistischer
widerspruch." Ik zei dat het
ouderwets socialistisch klonk. Het kwam uit Duitse mond en dat
versterkte dat nog. "Dat is het
ook," zei mijn gespreksgenote. Ze
was in een gematigde bui. Nu pas op de fiets weet ik het echt te
vertalen. De tweeslachtig plant komt daarbij van pas.
Het
voordeel van gedwongen worden grote omwegen te moeten fietsen is dat
je andere dingen ziet, of de bekende dingen uit een andere hoek.
(Voor wie niet zonder een portie anti-wapenhandel kan: kijk hier maar.)
***
De een noemt het een rel,
de ander rebellie en weer een ander een opstand tegen de beroerde
situatie in de Attica gevangenis. In september 1971 namen gevangenen
de gevangenis over. De bewaker die aan het begin van de opstand de
sleutels uit handen moest geven, werd daarna door gevangenen overdragen
aan medische diensten. Hij overleed later aan zijn verwondingen.
Verder is het een door de gevangen zelf gecontroleerde opstand, met
goed verwoorde eisen, tactiek en organisatie. Het gaat wel eens mis
als bijvoorbeeld een gevangene een ondertekende verklaring dat afgezien zal
worden van repercussies, beoordeeld als vals omdat er geen stempels
opstaan. Hij verscheurt hem. Maar of dat uiteindelijk veel uitgemaakt
zou hebben voor de afloop ...
President Nixon vindt dat gezag
en wet keihard moet worden gehandhaafd en voorkomt een rustige
afwikkeling. De vermoeidheid, boosheid en het enorme racisme bij de
geüniformeerden spelen een uitermate kwalijke rol. Na vier dagen
wordt de gevangenisopstand beëindigd met traangas, geweerschoten en
veel geweld. 32 Gevangenen en 10 bewakers komen om het leven. In de
eerste nieuwsbulletins wordt gemeld dat gevangenen de bewakers de
keel door hebben gesneden, maar uit de autopsie rapporten blijkt dat
het om dood door geweervuur gaat. Nixon kreeg zijn zin. Het baken van
het vrije westen leek echter even op een Zuid-Amerikaans generaalsregime, zelfs in eigen land.
Het kijken was pittig; al deed
het goed dat de sympathie voor de gevangenen nog steeds aanwezig was
bij de bemiddelaars van een halve eeuw geleden. De intellectuele leider van de opstand moest nog
maar even brommen, maar vond het aankaarten van de misstanden belangrijker
dan zijn eigen hachje. Ook dat deed goed.
Deze muziek was reden dat
ik keek. Het laat een gevangene aan het woord.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand,
neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later
vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik
hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten