zondag 16 november 2014

Vensters

De grote kamer van Montrose House aan Loch Lomond was nauwelijks verlicht. De meeste gasten waren al naar bed. De mensen die nooit moe zijn of juist te moe om naar bed te gaan, hingen nog in de kussens die verspreid over de grond lagen. Het was 1982 en stoelen waren nog niet nodig.

Vensters wil ik horen,” zei een jonge vrouw. Het voorstel werd instemmend begroet. Ik had geen idee waar het over ging. Het bleek een symfonische plaat te zijn van de Nederlandse fingerstyle gitarist, Harry Sacksioni. De plaat stamt uit 1976 en was een hit in het alternatieve circuit, maar niet in het mijne. Mijn circuit had ik in 1980 ook nog eens ingeruild voor de marine. Ik was net terug van een lange reis over de Atlantische Oceaan. Een vakantie met het Landelijk Centrum Gereformeerd Jeugdwerk (LCGJ) was een gok, maar het beviel prima. Kort na terugkomst van die vakantie, op 10 augustus 1982, kocht ik de plaat. (Zo staat het in mijn schriftje waarin alle LP-aankopen staan.)

Sacksioni kwam ik nog wel eens tegen op TV of radio. Onlangs had de vlotte filosofe Stine Jensen het over hem als inspiratiebron bij haar gitaarlessen. Voor mij bleef de man van de Sacksioni-methode voor altijd verbonden met de groepsreis naar Loch Lomond.

Nu ging ik met mijn jongste zoon naar een optreden van hem. Het viel hem ook niets tegen. Hij wil nog wel vaker naar zoiets. Zo die heb ik binnen dankzij de vingervlugge gitarist. We hoorden vroege en oude muziek: bij de geboorte van zijn zoon, over lef, een ode aan J.J. Cale en bewerkingen van popmuziek, zoals twee songs van Stevie Wonder en hij eindigde met Black Bird van de Beatles. Dat zong ik een tijd als slaapliedje voor diezelfde zoon.

Het was een intiem optreden en van de reuma die Jensen op de radio meldde, heb ik niet veel gemerkt. Laten we hopen dat het meevalt. Het was melancholie, maar ook plezierig samen en mooi om naar te luisteren. Sacksioni kondigde een opvolger van het symfonische Vensters aan. We kregen de overture van een stuk dat misschien volgend jaar af is als hij 65 wordt, maar dat geen vijfenzestig zal gaan heten.



2 opmerkingen:

Antoinette Duijsters zei

Mooi, deze herinneringen.

martin zei

Het is apart hoe sommige dingen je hele leven meereizen en andere verdwijnen.