Ontsnappen aan de knelling

Het was een documentaire die ik wilde zien: American Jail. Hij gaat over de industriële aanpak van het gevangeniswezen in de Verenigde Staten. Dat systeem wordt gevoed met armen.

Het heeft me altijd onaangenaam geboeid hoe een land een deel van zijn bevolking weg weet te stoppen en daar een economisch verdienmodel van maakte. Niet in de laatste plaats omdat o.a. Lockheed Martin (ruimschoots de grootste wapenfabrikant ter wereld) er gebruik maakt vannauwelijks betaalde arbeid van gevangenen.

Maker Roger Ross Williams gebruikt wel oude cijfers voor zijn film. De daling van de gevangenisbevolking onder Obama wordt wel genoemd, maar veel ruimte is er niet voor. Terwijl die daling aanzienlijk is. Een grafiek in de overheidsuitgave Prisoners in 2016 laat dat duidelijk zien. Het is jammer dat dit niet meer aandacht krijgt. Het is juist hoopgevend dat inzet van de politiek op zo'n belangrijk dossier kan werken, ondanks de enorme lobby en de bedragen van tientallen miljarden die er mee gemoeid zijn.

Het is een docu die haakt. Wat bij mij blijft borrelen is het hinken op twee gedachten door Williams. De gevangenen zijn de armen die zo van straat gehaald worden. Of zijn het de zwarten die mogelijk gemaakt door racisme weer onbetaald en gedwongen aan het werk worden gezet. Of zit er een grote overlap tussen klasse en kleur en verklaren racisme en klasse positie juist waarom dit mogelijk is. Benoem dat dan en wees consistent in je analyse, denk ik.

Opmerkelijk dat ik twee keer in een week op TV tegenkom dat homoseksualiteit er een persoon toe te brengen het platteland in te ruilen voor de ruimte van de stad. In het programma boeken zat Édouard Louis met zijn boek 'Ze hebben mijn vader vermoord' (Ik heb het op mijn verlanglijstje gezet). Hij ontvlucht het Noord-Franse platteland waar voor homo's geen plaats is, zeker thuis niet. R.R. Williams trekt naar New York, omdat hij ziet dat hij daar zijn leven kan leven. De laatste identificeert zich desondanks vrijwel naadloos met waar hij vandaan komt. Louis ziet dat hij in een ander leven terecht is gekomen, maar wil het leven van zijn afkomst wel doorgronden en beschrijven en neemt het uit zijn positie ook op voor de achterblijvers.

Voor een middag ontsnap ik aan de TV, mijn bureau met boeken, tijdschriften en papieren, om dat weer in te ruilen voor de burlende herten in de duinen en achterelkaar aanjagende golven die verdwijnen in de ruimte van het strand, waar ik nu al tijden mijn stillevens en voorwerpen fotografeer.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier.