Deze
zomer besloot ik het zwembad te verruilen voor het IJ. Het buitenbad
was veel te duur geworden. De gemeente wilde niet langer zoveel
subsidie betalen en gooide in één keer ruim 60 procent boven op de
prijs, van zo'n € 85 naar €140 voor een seizoen. Gisteren was het
voor het eerst fris en de noordwester blies het plastic in het zilte
binnenwater mijn kant op. Ik kon het het op een paar meter diep zien
zweven en ving het soms in mijn slagen. Toch was het verkwikkend.
Kijken hoe lang ik er mee door blijf gaan, niet alleen om te besparen
op het binnenbad (het buitenbad is al weer een poosje dicht).
De
klimatologische herfst heb ik een paar weken geleden al gehaald. De
officiële kalender herfst zal ik ook wel halen, net als de
astronomische een paar dagen later. In de natuur zullen herfst en
zomer zich nog wel een tijdje blijven mengen. De duindoorn breit er
al een eind aan met bessen aan zijn takken.
Even
twijfel ik of ik moet schrijven over de afschuwelijke moord op een
advokaat, maar op zo'n woensdag probeer ik ook altijd aan mooie zaken
te denken. Bovendien wat heb ik toe te voegen aan de stroom van
aandacht voor de daden van als 'n Vliegende Mocro Hollander
losgeslagen georganiseerde misdaad.
Vandaag
kom ik een artikel uit Vrij Nederland tegen over de waarde van de
kraai: Hoe de
kraai ons de wereld beter kan doen begrijpen. In het artikel lees
ik: “Als
we ze zelfs maar het kleinste beetje aandacht geven, laten kraaien de
antropocentrische bubbel met spectaculaire flair barsten.”
Dat is mooi gezegd, maar het artikel doet me meteen denken aan een ander,
een ouder artikel, over de kraaien, die in de duinen tussen Hoek van
Holland en Kijkduin dat in oktobber
2015 in NRC-Handelsblad stond. Het artikel opende met de
spannende zinnen: “Een
jager krijgt
de opdracht een zwerm huiskraaien af te schieten in Hoek van Holland.
Twee jaar later is dat nog steeds niet gelukt. Alleen de slimste
vogels zijn nog over, en de buurt is in verzet. Wie gaat winnen?” Het is een artikel dat het gelijk en óók het ongelijk bewijst van de barstende bubbelstelling. Gelukkig zie ik het gebied nog steeds kraaien op de paaltjes langs het strand. Ik hoop dat het de slimme vogels zijn die de dans
zijn ontsprongen.
“Maakte
u een foto van een zeldzame plant,”
zegt de man op mijn bankje onder aan het duin als ik naast hem ga
zitten.
“Nee
gewoon van de bessen van bitterzoet. Ik maak vandaag foto's van
bessen,” antwoord ik.
“Oh
heeft u de Rosa rugosa al,” zegt
hij en voegt er in het latijn nog wat wilde roosjes aan toe.
“U
heeft er kijk op,” zeg ik onder de indruk.
Hij
is 25 jaar boswachter in het gebied geweest en er opgegroeid. In de
oorlog stroopte hij er konijnen. Nu is hij 86. Hij vertelt me veel.
Het was leerzaam en ik werd vrolijk van het gesprek. Bij het naar
huis gaan, kwam ik Saskia tegen. ook leuk, maar die zie ik wel vaker
in de duinen. Ook een liefhebber.
|           | |
2 opmerkingen:
Altijd aangenaam om naar je te "luisteren". Hopelijk blijft het weer goed. Kraaien zijn hele intelligente vogels. Ik raad je heel graag "Verdriet is het ding met veren" van Max Porter aan.
Ik zal het op mijn lijstje zetten van te lezen boeken.
Een reactie posten