Klapband

Al sinds mijn jeugd onder de rook van Rotterdam ben ik een gematigd Ajax fan. Eigenwijsheid of mijn vader achterna die als Rijnmonder ook voor de Amsterdammers koos. Hoewel van matigheid weinig sprake is als de spanning in mijn lijf rondvliegt als ik zoals gisterenavond, met vertraging, zit te kijken. Het verlies na een avond net-niet komt als een domper. Als ik de TV weer gewoon op tijd laat spelen, om hem uit te zetten, gaat Canvas aan en ik blijf hangen. Ik zie een documentaire over Jean-Michel Basquiat. Knap gemaakt. De elektroshock van zijn werk spat van de buis. Wat ook helder overkomt is de spagaat tussen een een financieel succesvol kunstenaar (die zijn eerste werk voor $ 200 verkocht, bij leven voor tienduizenden euro's en wiens werk nu al meer dan 100 miljoen doet) en de kunstenaar die het verafschuwde dat zijn werk koopwaar werd. Waar hij aan onderdoor ging weet ik niet. Wel dat hij maar 27 jaar oud werd, net zo oud als de beroemde popsterren die aan de weelde bezweken. Het zou net iets aangrijpender moeten zijn dan het verlies van een sportonderneming van een andere Europese sportonderneming. Het is. Nu ik toch bezig ben. Op TV zag ik ook een Banksy (45), de kunstenaar die niet onbemiddeld de draak steekt met zijn werk als handelswaar.  *** Het fietsen naar het strand en het zwemmen in zee strandde op een klapband en een kapotte velg, het eerste een gevolg van het tweede. Geen strandfoto's vandaag, maar foto's van kunst door Valerie van Leersum achter de ramen in de Zeeheldenbuurt: vertikale Stenenhoofdvarens, gespiegelde straten, ik's, en hier-en-daar een tekst.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.