's Morgens
kijk ik alvast naar dit blog en hoor een vliegtuig over razen,
kkrgggrabraggragkkrkrrrr.
Ik schrijf het gelijk op want zo vaak hoor ik dat niet meer de afgelopen maanden. En dat is geen gemis. Er wordt veel gesproken en geschreven over het blijvende van verbeteringen - naast alle narigheid - in de samenleving: telewerken, minder vliegverkeer, meer uitgaven voor echte veiligheid. Het lijkt op wensdenken. We zouden de boel op de schop moeten nemen. Maar hoe mooi en duidelijk Rutte ook spreekt, naast de 1½ meter en handen wassen is het meest dominante in zijn persconferenties het begrip economie, die weer aangezwengeld moet worden (zonder een voorbehoud te maken hoe dit dan duurzaam en met oog voor allen moet).
De
noodzakelijke organisatie en tegenmacht om dit te veranderen ontstaan
niet door zoomen en webinars alleen. Het zou fijn zijn
als we weer echt kunnen staken voor een beter klimaatbeleid, als
mensen beseffen dat straaljagers kopen, blijkbaar betekent dat
Nederland gebruik moet maken van IC-bedden in Duitsland en om dat te
veranderen de toegang tot het Ministerie van Oorlog willen blokkeren.
***
De fiets.
Ik zou er op willen springen en dan maar trappen tot Sicilië, 2.400
km verderop. Onderweg kom ik de roze petjes van 'n Giro d'Italia
etappe tegen en heel veel mooie oude dorpjes en stadjes. Ik moet over
bergen en ben weg. Weg van alles: militarisme, werk, thuis,
Nederland. Een vlucht, een wereld in waar ik misschien wel thuishoor,
waar je achter laat wat mooi was of toch niet beviel. Op weg naar
iets wat beter is en anders weer verder.
Het werd
het strand van Santpoort. Waar de golven lachten met mijn fantasie.
Waar het zand de ruwe plekken van mijn huid schuurde. Waar de zon
even op mijn zaterdag al verbrande bol brandde alsof ik er al was. In
het Italiaans had ik echter niet verstaan: “Papa de paarden die wild zijn,
zijn echt wild.” (Paarden heten cavalli, wild is, gok ik, selvaggio
en feroce).
***
De taal,
de piano, de stem: "Ich hilfe der Mutter über die Sraẞe,"
zingtzegt de stem en even later in het Frans "Qui se'n va un
peu," want Europa heeft meer talen met muziek erin, naast
het Italiaans en het super dominante Engels.
Vorm
is ook maar een idee. Loslaten. Dat geldt ook voor de zelfopgelegde
structuur van dit blog. Dit keer eens twee liedjes i.p.v. één,
omdat ik het niet laten kon. Ze
presenteerden het album life
in Paradiso, zonder publiek, wel met champagne.
|
Geen opmerkingen:
Een reactie posten