In de schoenen

Soms zakt de moed je wel eens in de schoenen. Wapenexport is geen onderdeel van een mensenrechten- en vredesbeleid, maar van buitenlandse machtspolitiek. Een artikel in Al Monitor beschrijf heel duidelijk waar Duitsland staat als het gaat om wapenexporten naar Turkije en Egypte. Beide dienen Westerse en Duitse belangen in de regio en wapenleveranties verdiepen de relaties. Kan je een paar honderd mensen op een dag vermoorden, ruzie maken met je buren en toch tot de tanden worden bewapend? In de VS kwam de Indonesische Minister van Defensie Prabowo Subianto op bezoek. Hij is schoonzoon van voormalig president Suharto en generaal van KOPASSUS, de speciale troepen van Indonesië, en heeft zoveel rottigheid op zijn geweten dat Prabowo decennia lang de VS niet meer in mocht. Die visa weigering is onlangs opgeheven en Prabowo kon spreken met zijn collega Esper, (nog net voor zijn ontslag door Trump). Of op deze eerste etappe een tweede volgt voor het Indonesische leger en wapenindustrie is nog niet duidelijk, wordt gesteld in een artikel over het bezoek. Dat is dan het voorzichtig positieve nieuws. Ondertussen in Nederland. “Gerichte sancties tegen Erdogan en zijn entourage vanwege de vele mensenrechtenschendingen in binnen- en buitenlandbeleid worden nog altijd afgewezen,” stelt SP-kamerlid Sadet Karabulut op JOOP. Ze noemt en passant de wapenleveranties aan Egypte, maar had ook die aan Indonesië kunnen noemen. Leveranties aan Turkije liggen dan weer moeilijk in Den Haag, ook hier dus een sprankje licht, maar zoals ik vorige week al schreef de Turkse wapenindustrie profiteert wel van de collega's in Nederland bij het opbouwen van hun moord machine. *** De elfde v/d elfde heeft nog steeds de klank van beginnend carnaval. Dat 102 jaar geleden … ach laat toch. Fiets. Het is warm, het zeewater nog niet onder de 12 °C en er hangen nog bladeren aan de bomen. Als hij me op het duin voorbij snort, zegt hij: “U gaat snel, maar nu even te grote versnelling geschakeld.” Het volgende duin is steiler. Ik schakel terug en haal hem met een vaartje in. Als ik de eerste boven ben steek ik mijn hand in de lucht. “Zie je dat het leuk is,”zegt hij. Dat voel ik ook. *** De bedoeling was iets van Data Lords, een nieuw album van Maria Schneider over hoe het natuurlijke het aflegt tegen binaire elektronica, over knutselen achter een scherm en de teloorgang van schaar en lijm. Het album is gestoken in een hoes met een doorgeknipt herfstblad: een kant natuurlijk, een kant gedigitaliseerd. Dat album kon ik niet vinden op YouTube en zelfs Spotify had er alleen een single van. Dan doen we het wel met ouder werk. dat is ook niet verkeerd.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.