Oudjesronde

Op mijn Oudjes Ronde met tentje kom ik door Abessinië. De koeien van Potter met elektriciteitsmasten op de achtergrond (alleen op de foto, in het echt zie je ze niet) staan aan de Tiendweg. De pontjesbaas over de Lek had geen gouden strepen, we zijn immers allemaal gelijk. De Heen en Weerwolf voer naar een kampeerplek met vlinders en konijnen, waar het luizenmelk en ook een beetje regen regende. De volgende dag begint met de eerste vaart van de pont over de Nieuwe Merwede, die laat nog drie kwartier op zich wachten. Aan de Bandijk staat een kerkje waar in 1929 de eerste kerkdienst werd gehouden in het toen nog Biesboschschooltje. Het latere kerkje, met de opvallende ruiter, werd in 2004 verkocht aan een kunstenaar. (Wat moesten we zonder Google?) Net buiten het huidige zenuwcentrum van de Nederlandse militaire productie, staat Fort Loevestein. (Als kind kwam ik er met mensen die zich voor me inspanden, maar waarbij ik me slecht op mijn gemak voelde. De vrouw was schooljuf en probeerde me de tt, dd, dt en d of t uit te leggen, mislukt.) Het fort staat direct in verbinding met de Nederlandse bijdrage aan het internationale zeerecht, uit de tijd dat dit land nog baasde over het zilte nat en dat graag zwart op wit regelde. Nu vaart het Koninkrijk, niet langer Republiek, in het zog van de nieuwe zelfverklaarde baas over de wereld. In Gorinchem is de vroegere rijkdom gevat in steen. Op de terugtocht blijkt dat de orchideeën uit hun stukje achter een hekje zijn ontsnapt op de plek waar een paar decennia geleden nog dood en verderf heerste. Nu zingen leeuweriken in lucht in plaats dat de F-102 er gromt. Als ik bijna weer thuis ben hoor ik “Hoi Martin,” ik sta op de trappers en ben te moe om te stoppen. “Dag Bert,” roep ik terug aan het slot van een fijne tocht.