|
Wij hebben onze vrijheid terug, of
tenminste bijna kunnen we weer leven op een manier die we wensen. Dat
geldt niet voor iedereen in de wereld. Er kwam een verzoek van een goede bekende,
met goede contacten en veel kennis van de lokale situatie. Ze vroeg geld over te maken voor drie Indiase
organisaties: “India is keihard getroffen door de Corona-crisis. Ziekenhuizen zijn overvol en crematoria draaien overuren. Er is een humanitaire crisis. Vooral op het platteland. Miljoenen migranten zijn vanuit de steden terug naar huis gestuurd, bedrijfjes zijn gesloten, dorpelingen hebben geen geld voor zaaizaad (dus geen oogst). Armoede en honger slaan toe.”We weten dit van het journaal of uit de krant. Je voelt je hopeloos als je die beelden ziet. In de mail wordt gesteld: “Wij kennen 3 hulporganisaties die heel goed werk doen. Wij hebben jarenlang met ze samengewerkt en we weten uit ervaring dat ze efficiënt en effectief werken. Ze bereiken mensen die anders geen toegang hebben tot humanitaire hulp: de armsten, zieken. Zij hebben ons dringend om hulp gevraagd.”Misschien heb je wat over om te schenken na dit corona-jaar. Anders zou het fantastisch zijn als je de actie zou kunnen delen (met vrienden of sociale media) om er meer bekendheid aan te geven. Er is een webadres met voor de geïnteresseerden meer informatie. *** Gisteren kreeg ik al een rondleiding langs de net uitgebloeide Judasboom en door het Domela Plantsoen. Dit is door buurtbewoners omarmd, opgeknapt (i.s.m. Stadsdeel) en behouden voor groen in plaats van voorzien van een hotel. De muurleeuwenbekjes waar ik elders naar zocht bloeien er uitbundig en de valse acacia heeft lief roze bloemen. 
Zelfs het normaal smakeloze, dertien in een dozijn beeld, houtsnijwerk van een exotische toortsdrager, vond ik wel passen. De toorts is gebroken, de donker geschilderde huid is verweerd en dat maakte het weer een beeld dat van zichzelf is. (Een foto maakte ik er niet van, want ik wist ter plekke nog niet wat ik er van vond. Twee weken later maakte ik hem wel) Vandaag naar het strand. Eerst een nieuwe achterband. Er kwam al rood door het zwarte rubber heen, een waarschuwing. De kevers waar ik naar zocht op het strand waren alleen in levenloze staat aanwezig. Volgend jaar komt de volgende generatie weer boven; allemaal tegelijk. Ga hier geen pech of tegenslag rubriek van maken, maar toen ik thuis bij terugkomst mijn fiets in de schuur wilde zetten, had ik geen sleutels meer. Boven lagen ze ook niet. Eigenlijk wist ik het wel. Uit mijn fietstasje gehaald en daarna niet meer gezien. Gevallen waarschijnlijk in de stalling onder aan het duin. Terug dan maar 27 km heen en weer 27 terug. “Zoekt U een sleutelbos,” vroeg een man: “Die is gevonden door twee oudere mensen. Ik heb gezegd dat ze hem op een paaltje moesten leggen.” Mijn helper werd helemaal enthousiast. Achteruit de fietsenstalling klonk: “Ze
liggen op de bank.”
Hoewel Boi Akih verwijst naar de
mythologie rond het ontstaan van de Molukken, is de muziek meer dan
die van de eilanden groep alleen. En ik kies het
vanwege de schoonheid van de klanken. |
|
|
|
|
|
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten