Eigenlijk wist ik al bij vertrek dat ik het
aanbeeld in Bennebroek wilde fotograferen. Like
father, like son
had ik al gezien dat zag ik bij het eerste beeld. Toch had ik de film
openomen, want ik herinnerde me geen Koreaans drama met een titel die
hier op leek, zoals de film werd aangekondigd in de programmagids op
de TV en her-en-der
op het internet.
Zowel de regiseaur
(Hirokazu Kore-eda ), acteurs als locaties en thema waren dan ook
Japans. Niettemin keek ik hem weer helemaal uit. Er zitten geweldige beelden in en stukjes die ik zou kunnen kiezen voor mijn avondje zomergasten. De vader van Ryota, de reparateur en verkoper van elektronica, is een geweldig mooie acteur, (Masaya Nakagawa, artiestennaam Lily Franky), die ook in de shoplifters een glansrol vervulde. Het is een film voor vaders en voor mensen die menen dat heel hard werken het doel van het leven is. De film laat bovendien het Japan zien dat we denken te kennen en het Japan dat wat minder in beeld komt. |
Van weer heel andere orde
is dat ik eindelijk weer eens aan mijn conditie durfde te werken. Vier weken geleden floot mijn hoofd me met pijn terug, zowel vanwege het buiten fietsen als op de hometrainer. Tegenvaller. Nu toch weer begonnen om te kijken of ik weer kan komen waar ik heen wil. De reuk is nog steeds vreemd en altijd bijna hetzelfde. Soms wat kruidig, maar altijd met een referentie naar een mallotig olieproduct. De smaak is beperkt tot zoet, zuur, bitter en zout. Zal ik de smaak ooit terugkrijgen? Mee leren leven, lijkt het devies. Een auto tegen je knar of je schedel op het asfalt: het is ongezond. |
|
|
|
Geen opmerkingen:
Een reactie posten