Tijdens het rennen tegen
de Nesciobrug op zie ik een oude kale grijze man met dunne beentjes
die uit zijn halflange kortebroek steken. Zo'n zielig figuur. Hij
gooit met een wijdgebaar iets, vermoedelijk een bananenschil, over de
reling. Hé, roep ik. Hij reageert met schouderophalen en verder
niets. Zou toch beter moeten weten op zijn leeftijd.
In het Aardrijkskunde boek
van mijn zoon staat dat die schillen er drie jaar over doen om te
verteren. Ze proberen de jongeren op school verantwoordelijkheid voor
hun omgeving bij te brengen, maar dan komt er zo'n man op leeftijd
langs en die doet alsof het niet zijn wereld is, 'n wereld waar hij
om moet geven.
Ach laat ik me niet druk
maken. Ik ren om de wereld juist van me af te schudden. Deze week was
weer druk met informatie geven over de rol van landbouw en vlieg- en autoverkeer bij klimaatverandering. Mijn collega, die over
pasticvervuiling gaat, heeft het gemakkelijk die haalt 5
plasticzakken uit een maag en iedereen gaat huiveren. Hoewel
makkelijk, die ingeslikte ballonnen moeten kunnen, die geven een
feest een fleurig randje.
***
Tijdens het naar boven
fietsen op de Nesciobrug eet ik snel een banaan op. De schil gaat
over de reling het Amsterdam-Rijnkanaal in. Iemand roept boos hé, maar er zijn vast kreeftjes,
vissen of krabbetjes die zich ermee voeden. Bovendien hij was al half
zwart. Deze gaat effies niet in mijn rode Ortliebmandje voorop. De
volgende schillen gaan wel mee als ik niet meer zo'n mooie plek
tegenkom om ze weg te gooien.
Er zijn mensen die
flikkeren hun bananen gewoon op de weg. Oud vrouwtje: flatsssss,
gebroken heup, en mantelzorg voor dochter die toch al altijd alles
moet doen. De schillen doen er een paar weken over om te verteren op
de weg (en geen drie jaar, dat is alleen een waarheid, omdat hij zo
vaak herhaald wordt), maar het staat ook zo lelijk en vies.
Afbreekbaar zijn ze, maar zwerfafval zijn ze ook.
Het hé was vast
goed bedoeld, maar zou ik langs de kant van de autoweg gaan staan en
hetzelfde roepen tegen de geluidsoverlast en CO2 uitstoot, men zou
het niet eens horen. Zou ik op de bulderbaan gaan staan, idem dito
met een sterretje. Als ik plastic raap op het strand voel ik me een
naïeve zonderling. Die bananenschil slorpt veel water op en valt
daarom onderwater nog sneller uiteen dan op land.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten