Lente

Op het strand maak ik gewoon foto's, omdat het mag. In het zwembad moet ik voor een foto van een spiegeling in een ruit eerst toestemming vragen aan het management (zoals dit tegenwoordig deftig heet). Dan wordt het een onderneming en hoeft het al niet meer. Het is trappen om vooruit te komen in deze wereld. Peddelen als het kan en stoempen als het moet. Bij het zwemmen de brede trap van de schoolslag. Het trappelen van de borstcrawl laat ik aan anderen. Wel af-en-toe van me afbijten als mensen denken dat banenzwemmen een contact sport is. Tijdens de ronde van Valencia bloeide langs de kant van de weg de amandelbloesem zag ik op TV. Ook hier al bloesem onderweg (goed kijken op de foto) en het lente zonnetje, en 5 km om omdat de Zeeweg voor fietsers dicht is. Maar dat is niet erg met dit weer. Tussen slapen en waken droom ik dat mijn benen en armen worden weggehaald. Erg vind ik het dan niet. Op de fiets maakt het me minder vrolijk. Een ander droomt dat ik onbetrouwbaar ben en sadistisch, dat schrijnt meer.  De afgelopen weken zette ik een gedichtje tussen de foto's. Dat doe ik nu weer. Er zitten er nog steeds twee in mijn computer. Het wordt gewoon geworden.  Vandaag las ik bijvoorbeeld dat iemand van de wapenreus Thales denkt dat de auto's binnenkort uit de steden gaan verdwijnen.Dat wil ik ook. Toch is dit wel anders. "Er is wel regie nodig voor al die data en al die partijen die vervoer aanbieden. Moeten we die aan de markt overlaten of aan de overheid?" vraagt de journalist. "Het moet een combinatie zijn," zegt de specialist mobiliteit van Thales. En de burger die is data en klant. Ook in de lente. Vervoer moet efficiënter, niet minder.

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier.