De pan staat op een plaatje en op het kleinste gas en alles is gaar als ik terug kom.
“Mijnheer mag ik wat vragen?” Ze komt me op de fiets tegemoet, gewone jonge vrouw. Voor ik weet ben ik haar voorbij, maar keer om, en steek de smalle dijk over.
“Hoe kom ik bij Ruigoord?” Ik zie de benzinetanks in de verte. Daarnaast ligt het dorpje met kerk en tijdelijke niet alledaagse bewoners. Maar hoe kom je daar?
Beneden ligt een gemaal met een knooppuntenbord ervoor (en anwb-paddenstoel, maar dat wist ik op dat moment niet). Ik zeg haar daar heen te gaan en dat ik vermoedt dat Ruigoord wel op het bord zal staan. (Klopt, het is knooppunt 12: vandaar nrs. 13 en 89 en dan zie je kerkje aan de overkant van de weg).
Zelf fiets ik verder en vraag me af hoe je moet wegen wat te zwaar is, maar toch nodig voor een zinvol leven en dus ook in die stoofpot moet en wat niet. In December gaat de familie erin, heb ik lekker conventioneel besloten.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een korte tekst met een aantal foto's waar van die hierboven er een is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten