Reflectie

COJO, de afkorting doet me denken aan een vriendelijk scheldwoord, dat een Nederlandse Buurman & Buurman zouden kunnen gebruiken. COJO staat echter voor constructieve journalistiek. Een vorm die zoekt naar de achterliggende context bij voorvallen en gebeurtenissen, zich afvraagt wat zou een oplossing kunnen zijn, probeert weg te blijven bij zurig nihilisme, oogkleppen af, radicaal kiezen voor het midden en wegblijven bij de conflicten aan de flanken en vanuit meerdere invalshoeken schrijven.

De Hogeschool Windesheim maakte er een forse folder over die ik tussen kerst en nieuwjaar heb gelezen. Ben bang dat ik bij de oude garde hoor die zich niet wil laten vangen in hippe concepten en veel van de punten al kent en zelf toepastte. Het ligt voor de hand alle kanten aan het woord te laten als dat kan. En toch je rapportage te maken als één kant weigert. Het ligt voor de hand te kijken naar alle kanten in een zaak. Of juist niet, omdat een kant meer belichting verdient. Het lijkt me zinnig oplossing(en) voor problemen mee te nemen. Als de gewenste 'positive emotions' gevonden worden in de heer, dan is dat mooi voor een artikel, maar niet voor een vaste insteek.

Mijn meest positieve professionele emotie voelde ik als anti-wapenhandelactivist in juli 1996 toen de Indonesische Mobiele Eenheid werd overdonderd door Indonesische activisten die de 17 jaar ervoor zich nauwelijks durfden te laten horen. OK toen die Brimob zich herpakt had en er geschoten werd, rende iedereen verstandig weer weg, ook ik die 'smorgens bij de pers stond en 's middags tussen de activisten. Er was een onderdrukker, er waren onderdrukten. Directe actie en organisatie waren een deel van de oplossing. Nog geen twee jaar later zoude dictator na 31 jaar zijn post moeten verlaten. Niet door naar het midden te zoeken, maar mét het midden naar een verbetering van de situatie. Door brede strijd dus. Door te kiezen. Als de journalistieke opleiding van Windesheim De Heer als oplossing mag noemen, dan schaam ik me er niet voor directe actie in de strijd te gooien, want soms zijn er ook gewoon maatschappelijke tegenstellingen waar tegenaan geschopt moet worden.

Met Henny Vrienten zit ik op de fiets Is dit alles? zingt hij mijn oudejaarsgevoel. Ik maak me nog druk. Ik voel nog mee. Maar ik heb geen enkele mogelijkheid zelf iets te ontwikkelen door een gebrek aan energie en gebrekkige organisatorische positie. Dat bijt me in de staart. Dat voldoet niet. Want misschien is dat nog het meest wat ontbreekt. Je kan wel schrijven. Je kan constructief schrijven, maar als het niet opgepikt wordt en je dus schrijft voor de papierbak een paar blokken verderop dan is het brood-op-de-plank en misschien een goed gevoel ik ontloop mijn verantwoordelijkheid niet, maar uiteindelijk moet een idee ook van handen en voeten voorzien worden. Zo niet dan legt het 't af tegen de niet ideologische ideologie van de Ruttes van deze wereld die zonder veel gedoe de boel organiseren alsof het normaal is. Ik pleit voor meer ACJO vanuit links, want rechts doet het al lang. O ja dat hoort ook niet bij COJO: denken in het oude onderscheid tussen links en rechts. Oogkleppen af zeggen ze dan alsof links geen oog zou hebben voor rechts.