Op wat wel de warmste dag in februari ooit zal zijn, fiets ik naar het strand. Dansen op de vulkaan, maar “beter dansen dan huilen,” zegt iemand onderweg. De winter had weinig om het lijf en de lente lijkt overgeslagen.
Op de heenweg rijd ik via het park naar het strand. Op de terugweg kom ik aan de andere kant de buurt in. Het laatste stukje langs een nieuwe woonwijk in een gebied dat ruim een eeuw lang haven was. De school aan de dijk (die de bescherming tegen het zoute IJ bood), is kortgelden bij een verbouwing een stuk naar achteren geplaatst. Dat is beleid op de middellange termijn. Als ook de woningen van eind 19e eeuw na 150-170 jaar tegen de vlakte gaan, kan de rooilijn naar achteren en de weg over de dijk verbreed worden. Ze is immers niet voor niets deel van het hoofdautonet van Amsterdam. Een nieuwe stadswijk is ruimtelijke ordeningsbeleid op de lange termijn:150 jaar toch minimaal. Zou je denken. Steeds vaker hoor je dat de inrichting van dit land sterk zal veranderen. Er zit een grens aan de mogelijkheden om het zeewater buiten te houden. Komt het niet over de duinen, dan er wel onderdoor. Die nieuwe wijk ligt maar een meter boven zeeniveau. Ik vraag me af welke speciale klimaat bestendige zaken in de ontwerpen van de woningen langs het water zijn aangebracht. Nog los van de vraag hoe men Amsterdam op nog iets langere termijn gaat vrijwaren van het oprukkende water. “Huizenprijzen zouden mogelijk dalen, en de hele economie kan onder druk komen te staan,” stelde Lotte de Boer al in 2012 op Kennislink. Ze schrijft over de ernstige gevolgen van klimaatverandering die op zullen treden als we met de te grote voeten niet op onze schreden terugkeren. En de politiek? Ach die komt pas in beweging als de schade zichtbaar wordt. Te laat dus, aldus De Boer. We hebben nog 11 jaar om het tij te keren, hoorde ik onlangs, daarna gaat het klimaat ons keren. De bewoners in die nieuwe wijk zullen het wel uitzingen en de kleinkinderen van hun kinderen verhuizen naar achter de Grebbelinie of verder en ontspringen de dans … of niet … en wat dan?
Dan? Dan vangen mijn achterkleinkinderen van mijn balkonnetje - op 9 meter
hoogte - scholletjes in de binnentuin en nemen de waterfiets voor familiebezoek. In zee
zwemmen kan dan iedere dag, zomer en winter. O ja alle irreële
toekomstprojecties op een stokje:
Loop zondag 10 maart mee, als het effe kan, 13.00 verzamelen op de Dam, nog 2 meter boven zeeniveau. Doe dat ook als je niet meer in de zin ervan gelooft om hen die dat wel doen een riem onder het hart te steken. |           |
2 opmerkingen:
"Op wat wel de warmste dag in februari ooit zal zijn, fiets ik naar het strand." Best wel een straffe bewering Martin aangezien men in De Bilt begin vorige eeuw begonnen is met het meten van de temperatuur. Gevalletje voor de klimaatpsycholoog wellicht? :-)
Het KNMI stelt: "We zien in de hoogste temperatuur van februari een duidelijke trend van 1.6 keer de wereldgemiddelde temperatuurstijging. De kans op zo'n extreem in het huidige klimaat is minder dan 2 procent. Het is nu dus nog steeds zeldzaam. Echter, een eeuw geleden, in een koeler klimaat, zou zo'n hoge temperatuur in februari zo goed als onmogelijk geweest zijn."
Het is hier met zekerheid wel eens warmer geweest, er zwommen zelfs krokodillen rond, maar toen bestond februari nog niet. De maand is pas in 713 v Chr. op de Romeinse kalender gezet. Wanneer die tot hier doordrong? Dat zal zo'n 650 jaar later zijn geweest. Maar daar zijn vast exactere gegevens over bekend, maar die zijn voor deze kwestie niet van belang.
Hoewel men in de Bilt pas in 1906 meet, zijn er wel grafieken met langdurig temperatuursverloop. Zelfs over een flink lange periode. Op die grafieken zie je dat de temperatuur stijgt. Dat betekent dat de beweging van de KNMI van hierboven een langere periode geldt dan 1906.
De factchecker meent dat de bewering niet onjuist is, maar ook niet bewezen kan worden en dat het woordje 'zal' daarom met recht en rede in de zin is opgenomen, het relativeert de absolute waarheid van de bewering.
Een reactie posten