Het leven is als zwemmen door vanillevla. Je zinkt niet, gaat traag voorwaarts en het voelt wel prettig, terwijl je weet dat je ooit toch echt het water weer in moet (minder gladjes en met minder opwaartse druk) om echt verder te komen.
In België zal de komende jaren in totaal € 50 miljard aan welvaartsverlies verdampen. De ontwikkeling van economie zal sterk negatief zijn en dan weer even snel stijgen, maar de groei zal afzwakken en lange tijd niet op het oude niveau terug komen. Het enorme bedrag is het verschil tussen in februari en juni verwachte groei tot eind 2022. In Nederland krimpt de economie ook ongekend en verloren sinds het begin van de COVID-19 crisis 372 duizend personen hun baan. De afgelopen periode heb ik nogal wat mensen gehoord die lak aan de overheidsmaatregelen hadden en uit hun eigen kleine persoontje dachten. Ik ben niet bang of ik ga voor kwaliteit van leven, en meer van dat soort oogkleppenpraat met een hypotheek op het leven van anderen en toekomst van ons allen. En dan heb ik het nog niet eens over de duizenden extra doden in die paar maanden en de doden die door beleid zijn voorkomen. Opvallend dat de liberaal Rutte minder problemen met restricties leek te hebben (zelfs van De Markt) dan sommige mensen die zich progressief of links noemen. Door dit soort onverantwoordelijke prietpraat werd de vla nog net iets dikker en mijn vertrouwen in de toekomst minder. O ja en ik besteed heus een groter deel van mijn energie aan het me druk maken over de militaire industrie die een Keynesiaans slaatje uit de crisis wil slaan. Alsof er geen urgenter deel van de economie is dat op de schop moet, om de bijvoorbeeld het verdrogen van de samenleving tegen te gaan.
***
De fiets op. Eigenlijk zou ik vandaag samen gaan fietsen, maar werk van mijn fietspartner hield dit tegen. Ze zou de E-bike nemen. Ik ernaast voortgedreven door havermout en boterhammen. De ijscoplek bij Duin
en Kruidberg is flink verbouwd en nu met eenrichtingsinstructies weer
open. Alleen sloeg ik hem
over.
Er hangt een natte
stilte voor de storm sfeer. Ik hoor zelfs een man tegen zijn vrouw
zeggen dat hij al druppels voelt, maar hij is vast de enige. De
stilte wordt doorbroken door een gezin met jonge kinderen die de
duinen over trokken. Die van een jaar of vijf wordt nageroepen:
“boven wachten!” In de verte klinkt nog steeds de koekoek.
Aan de strandkant van het duin hoor ik de jongen tegen zijn vader
zeggen: “wat een rust hier.” Zou hij zien dat het naast
zijn zitplek wemelt van de torren?
***
Ooit danste ik op Barbados op Me mind on fire/Me soul on fire/Feeling hot hot hot/Party people/All around me feeling/hot hot hot etc.Onlangs las ik een boek dat begon op een slavenplantage op datzelfde eiland. Onlangs hoorde ik voor het eerst de naam George Floyd. Onlangs hoorde ik een tekst van een liedje met de naam van dat eiland waar ik als jongen feestte: For how could we do without sugar and rum? Especially sugar, so needful we see? What? Give up our desserts, our coffee, and tea?! Besides, if we do, the French, Dutch, and Danes Will heartily thank us, no doubt, for our pains If we do not buy the poor creatures, they will And tortures and groans will be multiplied still Nu maakt zelfs mooie muziek dit amper behapbaar. |       |
2 opmerkingen:
Ik weet niet, zelfs de muziek ademt iets van vanillevla uit wat densiteit betreft. Heel aangenaam.
Je woorden vangen indrukken die dieper gaan als de plaatjes. Je stilte voor de storm sfeer is herkenbaar. Hij hangt hier bijna onheilspelbaar sinds we weer "vrij" zijn maar het nog steeds niet vrij kunnen voelt.
Als ik gisteren naar de Bijlmer was gegaan (demonstratie met meer dan 10.000, wat zeer veel is voor Nederland) had ik dar foto's kunnen maken die beter bij (een deel van) de tekst had gepast.
Een reactie posten