Laat de rijken

Het is maar hoe je het brengt. De Telegraaf weet me te verlokken om op de volgende bepaald niet korte kop te klikken: Gigantische vetberg ontdekt in Engels riool: kolos van 300.000 kilo en kilometer lang. Het is vies en ik weet dat er geen vet en vochtioge doekjes het toilet in moeten. Als je mensen kan verleiden deze smerigheid te lezen, dan is er nog hoop dat ze ook mooiere dingen zullen lezen. Waarom zijn er mensen niet van de buis te slaan. Heb je ze net in het ene programma gehad, dan duiken ze al weer elders op, van sport naar spelletjes, van spelletjes naar nieuws of documentaire. Eén programma tegelijk, meer gezichten en meer variatie. Zelfs als dit voorstel ten koste moet gaan van Menno Bentveld, de aangename presentator bij Vroege Vogels en nu ook van het programma Waterman over de waterhuishouding van Nederland en de problemen die we daar veroorzaken. Toch nog maar even kijken voordat ik het te zeggen heb in Hilversum. *** Het waait de eerste kilometers lekker in de rug. De terugweg 4 á 5 Beaufort tegen. De weg naar Almere passeer ik. Er zit een hek voor. Vissers turen op het Markermeer wijsgerig in hun fuik. Al voor ik vertrek hoor ik dat hypocampus, het onderdeel in de hersenen voor het opslaan van nieuwe herinneringen, ook zeepaardje betekent. Ze lijken op elkaar. Voor de buitendeur gaat nieuwe elektra de grond in. Op de plek waar jarenlang een windmolenparkje stond met wieken op rode poten, komt weer een nieuw parkje. Ik ben er blij mee (niet om hoe energie voorziening is georganiseerd). Mij storen de molens niet en jarenlang was het een baken op mijn tocht. De volkskritiek op de draaiende wieken is volgens sommigen een weg naar politieke organisatie. Ze zitten er weer naast, vrees ik. Jarenlang draaide de Westerse economie op fossiel. Hier uit Limburg en de Noordzee, maar veel ook van elders. Nu draait hij zichtbaar en dat zint niet. De vuurtoren, Het Paard van Marken, is ondanks de afstand 7 km, te zien, maar lijkt weg te varen op een tanker. De Rote Fahne wappert in het water. De parasitaire sluipwesp zoekt een prooi. Een snoekbaars met scherpe tanden ligt dood op het fietspad. Als ik thuis kom haal ik de boeken uit de stoel. Er ligt ook een tekst: “Wij zeggen hardop: Nee! Laat de rijken de crisis betalen!” Veel kritiek en ideeën op een A5. Er zit hip een QR-code bij die me naar naar een FB-eventpagina leidt. Maar 'wat vond je onderweg het mooist' werd me gevraagd. Het waren de herfstkleuren van de lentebladeren van de populieren. *** Als ik ritme, piano en sax hoor dan heb ik het idee dat ik de muziek al ken, verschenen ergens uit de jaren kort voor mijn geboorte. Maar dit is gloednieuw; uit februari van dit jaar. Het stoomt, stroomt en glijdt voort door de stedelijke omgeving en over grof korrelig landschap. Tegelijkertijd is het muziek losgezongen van de maatschappelijke ordening zoals we die dagelijks tegenkomen. Een lange vlucht naar waar je al bent; om het anders te zien.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe. Deze week kwam het er niet van. Daarom heb ik mijn tocht van vrijdag verwerkt.