In een land hier heel dichtbij was er
eens een voerman die zijn kar vol laadde met zware vracht: een partij
wantrouwen, vaten zakelijke efficiëntie en nog wat donkere partijen.
Luchtige dingen zoals empathie, consideratie e.d. werden verwijderd om
daarvoor ruimte te maken.
Hij spande de kar in met een paar
ezels en wat pony's. De voerman ging op de bok zitten en de kar kwam in
beweging. Heel lang duurde de reis niet. Eerst weigerden de pony's de
zware last nog te trekken en even later gaven ook de ezels het
op.
Aan de kant van de weg werd geroepen: “Weg met die ezels
aan de kant met die pony's. Neem toch nieuwe.” De voerman vond het
een mooi idee. Hij spande nieuwe dieren in en ging weer op pad. Al
snel liep de kar opnieuw vast. Weer werd geroepen aan de kant van de
weg. Dit herhaalde zich over een periode van vele jaren.
Op
een dag stond er een kind langs de weg – je kent het wel, het zei eerder al eens 'de keizer heeft geen kleren aan' – dat keek, wees naar de vracht en riep eigenwijs: “Dat wantrouwen, die winstbelustheid, zijn
toch veel te zwaar voor welk span dan ook. Niet de dieren moeten
aangepakt, maar de lading.”
Niemand durfde openlijk te
handelen naar de woorden van een kind. De boodschap bleef echter
hangen in de lucht en op een dag, niemand weet hoe en door wie, werd
de vracht van de kar geduwd en kwam er liefde, beloning, rust en
medeleven op. De kar ging en het span trok tevreden de vracht
die geen last meer was.
***
De golven kloppen woest op het
lichtbruine zand. 'Wakker worden!' roepen ze en kleuren het strand tot
spiegel.
Veel mensen blijven liever slapen: ze gaan naar hun
werk, brengen de kinderen naar school en stappen zo nu en dan op de
fiets; ogen open, ogen dicht. Anderen plakken stickers om golven,
wind en zand te vriend te houden.
Geen vlees, niet vliegen, en
minder consumeren is wat de burger kan – eigenlijk moet – doen.
O ja en de beleidsmakers dwingen tot het nemen van structurele
maatregelen om de dreigende ramp te remmen en af te buigen.
Alternatieve technologie ontwikkelen, vervuiling en uitstoot beperken
en de mythe van de noodzaak van groei de wind uit de zeilen nemen.
Tijdens het trappen neem ik afstand van het zogenaamde
realisme en houd het hoofd koel.
***
Er was een stem die zo
wonderlijk paste bij het koper in de band waarmee ze zong, dat ik
meer van die stem wilde horen. Het werd een tocht door de Verenigde
Staten, met optredens in Europa en door Azië van Oost-Timor tot
Korea. De zangeres speelt ook instrumenten, is danseres en heeft de
jazz omarmd omdat die de traditie eer aan kan doen, maar de muziek
toch ook kan innoveren.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand,
neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later
vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik
hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten