De ruimte was
vroeger een grens voor oorlogsvoering en nu een strijdtoneel,
vertelde
de Franse Minister van Defensie deze week. Als fietser naar de
zee dringt een andere grens zich meer op. Dat is de grens op het
strand. De grens waarop Cort van der Linden in de 19e eeuw
promoveerde. De grens waarop mensen tegenwoordig stuiten als ze naar
het Verenigd Koninkrijk willen om onder de vleugels van bekenden of
familie een bestaan op te bouwen in de in de soep draaiende
Brexit-economie. Misschien moet ik het gewoon niet doen, kijken hoe hard de wind zal waaien en hoe groot de kans is op een bui. Het houdt je maar thuis, terwijl je beter trappen kan. Het tunneltje onder de Slaperdijk zou dicht zijn. Het is al weken aangekondigd. Opletten dus. Er komen toch hele schoolklassen fietsers vandaan. Het zal wel open zijn. Er wordt nog gewerkt met zwaar materieel, maar de mannen hebben alleen de ruimte afgezet die ze nodig hebben. Bij mijn bankje maak ik een praatje met de vrouw die iets eerder bijna voor mijn fiets stapte. Van mijn 'toet-toet' schrok ze zich bijna een hardverzakking. ***Er zijn stemmen die van de woorden klanken met betekenis maken ook voor hen die de taal niet verstaan. Een beetje zoals bij een abstract schilderij. Het geeft richting. Maria Mazzotta is een van die zangeressen die dat kunnen. Je voelt dat het niet makkelijk is, maar dat de energie wordt ingezet om er het beste van te maken, tegen de klippen op. Ze zingt "laat het regenen. laat het liefde regenen," om alle narigheid voor een moment uit te wissen. |
|
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten