Perikelen en muizenissen

“Lekker met de fiets, dan ….” wordt in de woonkamer gezongen. Het is vlak voordat ik weer naar het strand vertrek voor mijn wekelijkse tochtje. De ogen doen moeilijk, de geur afwijking overvalt me soms en mijn linker lies heeft zin om te protesteren en ik moet er veel rekening mee houden en haar met liefde behandelen en dan nog... (In de rechter zit al sinds voorjaar 2008 een breuk, maar daar heb ik verder geen last van.) De golven spoelen perikelen en muizenissen uit je hoofd. En dat is nodig ook, want gemakkelijk gaat het niet meer steeds de boel weer weer bij elkaar te graaien. Het lijkt alsof het een het ander versterkt. Klaag, klaag... De fiets dient als medicijn. Ook al uit de woonkamer kwam gisteren de opmerking: “Ik ben voor OOS, die stemden voor de natuurherstelwet.” Ook de ins en outs krijg ik tussen 'n gekwetst Frans voorhoofd en 'n gebroken neus door uitgelegd. Want zo simpel als gewoon voorstemmen was het ook weer niet. Lees maar: “Leonore Gewessler, de Oostenrijkse milieuminister die doorslaggevend voor de wet stemde, zei dat haar geweten haar heeft geleid en dat ze tegen volgende generaties wil kunnen zeggen dat ze haar best heeft gedaan. De Oostenrijkse bondskanselier Karl Nehammer vindt het onwettig dat Gewessler op eigen houtje voor de wet heeft gestemd. Daarom stapt hij naar de Europese rechter.” Goed dat die verantwoordelijkheid genomen is. Maar ik blijf voor de Fransen en hoop dat hun sterspeler weer verder kan. Vanaf de fietsenstalling loop ik tussen een groot Engels gezin naar het strand. Ze stappen meteen de golven in. Het geluid dat ze maken, klinkt naar vakantie. Maar eigenlijk was het trappen door de Bretten al fijn en dan nog al die kleurige bloemen (zelfs die het zonder bladgroen doen) onderweg en in de duinen. Zeedistel, zeewinde, zeeraket en dan zijn er nog van andere orde, de zeeklit, zeepok etc. Hoe zei Remco Campert het ook al weer: 'Het leven is vurrukkulluk.' Soms zie je dat en soms niet.