Op een
rustige donderdagochtend stap ik een kerk buiten werking binnen. Hij
wordt nog onderhouden door een fonds dat zich speciaal richt op het
onderhoud van stil gevallen kerken.
Als
ik de preekstoel opstap dan ligt daar op de kansel de Litany uit het Book
of Common Prayer (handboek voor de liturgie in de Anglicaanse Kerk). Het boek is
geliefd om de schoonheid van zijn taal, stelt
die kerk.
Als
ik die openliggende bladzijde lees, dan gruwel ik. Ben al geen
voorstander van een term als miserabele zondaars, maar acht keer op
een pagina, dat wordt bespottelijk en lijkt op indoctrinatie.
Geen vakantie zonder bezoek aan een kerk. Ik kan genieten van de zon die door het glas in lood schijnt, van de sfeer in het schip, de beelden in de nissen en de flakkerende kaarsjes in een katholieke kerk. Maar een dergelijke tekst stuwt kou langs mijn ruggengraat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten