woensdag 1 juli 2020

Tijd voor Taart

De BBC zond vorige week onder de titel 'A very British revolution' een vijfdelige serie uit over Margaret Thatcher: "Ik ben de enige rebel in het Kabinet." Waarom geloven mensen dat toch?

Het was een halve dag kijken naar oude TV-fragmenten interviews met betrokkenen, sommige als honden nog zo trouw aan de meesteres. Alles kwam voorbij, haar achtergrond en opkomst, de Brighton bom, haar extreme hardheid, de Falkland/Malvina's oorlog, kernwapens op Greenham Common, de miners, de Pol Tax en Gorbatsjov en haar verlies aan gevoel voor de werkelijkheid. Boeiend, soms zelfs grappig om naar te kijken, al gingen mijn nekharen regelmatig overeind staan.

De Iron Lady die met veel passie en energie links in Engeland in de hoek dwong, anti-Europees tot op het bot, een belangrijke wegbereider was van het losgeslagen kapitalisme; ze was een fenomeen, maar wel van een kwalijk soort.

Of het zonder haar anders was gegaan? Het is moeilijk te geloven, de invloed van één persoon op de geschiedenis. Toch denk ik het wel. Ze heeft geen nieuw idee ontwikkeld, maar de ideologie van de vrije markt wel de wind flink en zonder compassie in de zeilen geblazen.

***

Vroeg de fiets op. Vroeg weer terug. Er zijn vandaag belangrijker zaken dan een tochtje naar het strand. In de namiddag moet ik naar school. Dat wil zeggen naar de school van mijn jongste zoon. Hij is geslaagd en krijgt coronaproef zijn diploma. Wij mogen het bekijken op een scherm. De andere zoon is dit jaar ook geslaagd. Als die ook wat heeft gekregen is het zeker tijd voor taart. 

***

Muziek gemaakt op de breuklijn tussen Zuid-Europa, Noord-Afrika en de Balken. Waarom kende ik wel het verhaal van de muziek die vanuit Afrika in de Verenigde Staten belandde, via de plantages in de kerken terecht kwam en daarna in de straten van Mississippi en Chicago en hoorde pas veel later over de bewegingen van de muziek op dit oude continent.

Het roept gelijk de vraag op wat er over is gebleven van de muziek geschiedenis van de volken in het nieuwe land, die werden uitgemoord, omdat ze bij het oude land daar hoorden. Maar dat is voor een andere keer. Ik hoop dat je geniet van deze muziek, net als ik. Er kwam dit jaar ook een nieuw album.












Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.