Niet alleen

 

Het was een bijzondere tocht. Niet alleen, omdat ik nooit op maandag naar het strand fiets. Deze week had ik wat op dinsdag en woensdag en dat zorgde voor die keus. Niet alleen was het bijzonder, omdat er naast me nog een man zijn kleren uittrok en in zee weg zwom. Het was eb en hij kwam daardoor wat zuidelijker weer het water uit. Ook niet omdat ik mijn fietssleutel verloor en een heel circus op poten moest zetten (met wat hulp) om mijn fiets weer mee naar huis te kunnen nemen. Die operatie doet me nu, twee dagen later nog pijn. (Na het schrijven realiserde ik me dat mijn oog al een paar dagen geen pijn heeft gedaan. Dat is dan weer mooi.) Eigenlijk had ik bedacht wat foto's te maken in verband met wat choreograaf Yoann Bourgeois in het programma Podium Dans zei. De zee is net als de bergen een buitenproportionele ruimte die de menselijke maat overstijgt en daarmee de mens weer terug op zijn plekje in het geheel zet. Het maakte voor mij duidelijk waarom de sporen van auto's (en zelfs fietsen) op het strand me zo tegenstaan; ze zijn de tekens van een claim op die enorme ruimte die daardoor beperkter wordt en zo veel schoonheid verliest. Op veel plekken kan je er voor kiezen om de andere kant op te kijken als de je blik anders op iets lelijks valt. De foto van Tata, maakte ik bijvoorbeeld op dezelfde plek als de foto van 't duin, 't gras en 't tegenlicht. Soms is menselijke rommel juist wel mooi. Maar aan het strand wil je dat de blik vrij kan zijn in de weidse omgeving die altijd beweegt. Onderweg naar mijn reserve fietssleutel kan ik het niet laten om een foto te maken van de gevallen boom. Het is bijna een jaar geleden en ik mis de man, ook gestaag en toch ook vrij snel gevallen, nog steeds regelmatig. Eigenlijk had ik me voorgenomen niet zo dramatisch te doen.