Drie keer lees ik de
afgelopen dagen dat de zin van het leven anderen helpen is. 'Zin' is
een groot woord. Het maakt het leven leefbaar. Het staat op de
achterpagina van het De Wandelaar citaat (zie 7); in De zwarte met
het witte hart; en in Family Happiness van Tolstoi. Het lijkt me te
kloppen. Stilzitten is geen optie. Hoe je een ander (of anderen) het
beste of tenminste niet van de regen in de drup helpt, is dan wel de
vraag. In een gebied waar de onafhankelijkheidsbeweging sterk is een
vraag met lading.
Vandaag een dag met
weinig. Boodschappen doen, wat zwemmen en naar het dorp lopen. Op de
terugweg hou ik de anderen niet bij en besluit te stoppen met races
en bochten in de weg af te snijden. Het maakt me chagrijnig. Ik
herinner me het begin van lopend achterblijven. In 2008 kon ik mijn
collega's niet meer bijhouden op weg naar de trein (nog geen
kilometer). Als er een stijl paadje langs de rotsen naar zee komt,
kan ik het niet laten.
“De gevaren die
afkeer en schaamte opleveren, staan in veel opzichten recht tegenover
de
waarden van de liberale maatschappij,” schreef Martha Nussbaum
in Hiding from humanity (2004). Het kan bijna niet anders of Nussbaum
is een humaniste. Een liberale maatschappij gebaseerd op het idee van
menselijke waardigheid en op maatschappelijke verhoudingen die worden
gekenmerkt door wederkerigheid en wederzijds respect, is wat ze voor
zich ziet.
Je vraagt je af hoe zo
iemand om zich heen kijkt en of ze ziet wat liberalisme werkelijk
doet. Het wordt nog erger als ze het opneemt voor de stelling dat
afwijkende opvattingen omtrent het uiteindelijk doel van het
menselijk leven buiten het strafrecht moet blijven. Mooie woorden en
goede bedoelingen naar vrijheid – niet alleen voor de baldadige
jongeren, waarvoor ze het hier opneemt – om lage lonen te betalen,
grondstoffen te kopen en de lucht te privatiseren. Weer geen krant.
Wel Camping Gas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten