De was is droog. We
namen de metro naar Bilbo. Het Guchenheim museum voor moderne kunst.
We lopen tussen de stalen sculpturen van Richard Serra, The matter of
Time. We raken gedesoriënteerd. Openruimte na gangen tussen stalen wanden.
Ongelaste scheepsdelen, zie ik en galm. “Daarvoor ben je te oud papa.”
We kijken naar een
lichtinstallatie over tijd van Jenny Holzer en vooral naar een video
Parallax van Shahzia Sikander (1969, Lahore) over geschiedenis van de
Straat van Hormuz. Enorm overweldigend. De muziek van Du Yun draagt
daar aan bij, maar het zijn ook de miniatuurtjes die op het brede
beeld patronen vormen die je meezuigen. Ik wilde hem helemaal uitkijken.
De jongste zoon vond hem te indrukwekkend.
Op de tweede verdieping
Jeff Koons die ik liever zou zien samenwerken met Naomi Klein dan de
gelikte, weinig bijtende, maar wel intelligente
maatschappijobservaties rond iconen die hij nu laat maken. Het is omdraaiing en
uitvergroting aan de oppervlakte en biedt een luchtige kritiek die ik
door de omvang van de tentoonstelling wel steeds beter ging zien.Op de derde verdieping van het museum met de fraaie architectuur zonder teveel remmingen een enorme hoeveelheid werk van Jean-Michel Basquiat. Basquiat overleed al op zijn 28ste aan een overdosis heroïne.
Veel jaren tachtig
kritiek op racisme en repressie;
op stereotypen en stadspolitiek. In
naïeve stijl tekent hij een wereld die aan de hiphop hangt. Een Public Eenemy tekst hangt aan de muur. Ergens klinkt zacht rap, vooral niet te hard. De rafelrandjes zijn wegevijld om de tentoonstelling voor
iedereen slikbaar te maken, zo lijkt het. Hoe hij stierf staat ook niet in het
programma boekje. Het moet wel leuk blijven. Maar het omgaan met Warhol had ook nadelen.
op stereotypen en stadspolitiek. In
naïeve stijl tekent hij een wereld die aan de hiphop hangt. Een Public Eenemy tekst hangt aan de muur. Ergens klinkt zacht rap, vooral niet te hard. De rafelrandjes zijn wegevijld om de tentoonstelling voor
iedereen slikbaar te maken, zo lijkt het. Hoe hij stierf staat ook niet in het
programma boekje. Het moet wel leuk blijven. Maar het omgaan met Warhol had ook nadelen.
Bij Koons mocht je van
een Photo Spot een kiekje schieten van een persoon die op een Selfy
Spot (#KoonsGuggenheimByYou) voor
bijvoorbeeld het bekende
balonnenhondje stond. Pobeerde je een foto van hetzelde werk van een
andere plek dan klonk het meteen: “Excuse me sir.”
bijvoorbeeld het bekende
balonnenhondje stond. Pobeerde je een foto van hetzelde werk van een
andere plek dan klonk het meteen: “Excuse me sir.”
“Je kunt nu wel zeggen: 'Cicero beweert dit, aldus luidt Plato's ethiek en zo staat het bij Aristoteles,' maar jijzelf, wat zeg jij? Hoe denk jij erover? Wat beweer jij?” (Michel de Montaigne in Essays, 1595).
Op zoveel vormdwang kan ik alleen maar zeggen #FUCKOFF met je gestileerde maatschappij kritiek.
In de metro keek een meisje zo mooi naar buiten. Voordat ik een foto kon maken was hij al weer weggereden. In een boekhandel lag het boek La chica del tren, een thriller waarin een treinreizigster stapt in het leven van mensen die ze passeert. Zou ik het om kunnen draaien, eventueel een keer of wat?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten