Drinkwater

Voor ik voor een rondje fietsen vertrok, luisterde ik naar een plaat met de titel Aqua.Op de terugweg zigzagde ik door het Westelijk havengebied en kwam langs de achter- en zijkant van de waterzuivering. Dinkbaar maken van water is een van de meest stinkende procedés in de Nederlandse openlucht – elders in het gebied kan de recycling en asfalt productie er toch ook wat van –, misschien nog wel erger dan varkensstallen.

Toch hoef je niet ver te reizen om weer uitermate blij te zijn met de Nederlandse drinkwatervoorziening. Geen chloor, kraanwater is gewoon drinkwater en soms uit dezelfde waterbel als verpakt mineraalwater (het Utrechtse bar le duc bijvoorbeeld).

Dat dit drinkwater gebruikt wordt om WC's door te spoelen, de auto te wassen dat is dan weer een minpuntje. Je vraagt je wanneer er een voorziening komt om hier regenwater of minder bewerkt oppervlakte water voor te gebruiken.

Al bij het schrijven van bovenstaande alinea gaan wel meteen de extra euri's en leidingen opdoemen. Er zijn vast deskundigen die hierover hebben nagedacht. En ja, die voegen zelfs nog een volksgezondheidselelement toe aan de hindernissen.

Later op de dag maak ik dit:

Met de volgende tekst: over de Bruiloft van Issy ben Bizzy

Allochtonen, Amsterdammers toch

Als ik het artikel uit de Volkskrant zit te lezen over het afschaffen van het woord 'allochtonen' hoor ik buiten arabisch getromnmel. Even verderop is een bruiloft, dat kan niet missen; door de muziek weet heel de buurt ervan. Bewoners lopen naar buiten en kijken naar de festiviteiten. De Turkse kleermaker Tek kijkt even later door de Berberse nafir.

Naast me staat mijn buurvrouw Mouna die weet te vertellen dat de bruid hier in de buurt is geboren en opgegroeid. “Nu gaan ze naar boven om dadels te eten,” zegt ze, “en over een half uur komen ze naar buiten.” En zo was het ook. Twee Amsterdammers met Marokkaanse roots trouwen. Het geeft mijn buurt leven.