Rechttoe rechtaan

gewone tepelhoren

Hij lag op het strand. Na het zwemmen pakte ik hem op en nam hem mee naar huis. Van heel dicht bij op de foto (macro noemen ze dat) zie je de rondingen en het zand.

Grutto

De grutto is er weer. Vanuit Afrika zijn ze, alsof er geen grenzen meer zijn, teruggekomen naar het land waar ze in 2016 tot nationale vogel werden gekozen.

Nu maar hopen dat de landbouw wat minder grootschalig en eentonig wordt. Dan gaat de gruttostand misschien weer vooruit. Wie wil die roep van de vogel met de roodoranje hals nu missen?

Twentekanaal

Buizen

De Kat

Ja ik weet heus wel dat het in De Kat van Takashi Hiraide gaat om afscheid. Om een plaats voor rouw. Het onbegrepen zijn in het verlies. Om gedeelde ruimtes die voortaan ongedeeld zijn. Om wat de plek van wie verdwenen is inneemt.

Maar ja, het was ook weer een boek waarin het verlies van oude stadswijken door speculatie en inhaligheid aan de orde komt. Ik zoek mijn boeken daar niet op uit, maar het is een thema dat ik niettemin vaak tegen kom. Blijkbaar zit de mens ook dat verlies hoog.

Druppels

Tegen de kast staat een dubbel geklapte foto. Daarop hangt een geschilderd mannetje met een takkenbos op de rug tegen een verweerde muur in Birmingham (maar dat moet je even opzoeken of weten). In de kamer klinkt can you hear the [whispering]wind blow. De plaat draait nog rondjes als ik vertrek.

De fluisterende wind hoor ik niet op de fiets, wel het geluid van ontiegelijk veel spelden die vallen op de leistenen plavuizen in een kerk. Later gaat dit geluid over in dat geluid van een verregende kampeervakantie, maar een paar uur is dat te doen. Nat loop ik over het strand. Het zand fluistert ook al niet. Het plakt aan elkaar en aan mijn kleren.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een korte tekst met een aantal foto's waar van die hierboven er een is. 

Schaamteloos

Zaterdag en maandag reisde ik met de trein. Beide keren had ik de krant bij me. Beide keren stond er een stuk over twee pagina's in over de rammelende invoering van het PGB. Iedereen wist al dat het tegen beter weten in werd doorgeduwd.

NRC-Handelsblad nam echter de moeite een beroep te doen op de Wet Openbaarheid van Bestuur (WOB) om de achterliggende stukken te krijgen. Ze kregen na lang wachten en bezwaar maken zwartgelakte teksten en weinig informatie.

Helaas voor het Ministerie van VWS kreeg de krant ook de ongekuiste stukken in handen. Het bleek dat er alles aangedaan is om zo min mogelijk medewerking te verlenen. Het beleid is daar al op gericht voordat zelfs sprake is van een WOB-verzoek.

Ambtenaren dienen hun baas en niet de bevolking. Maar blijkbaar zijn er ook ambtenaren die dit niet schaamteloos over hun kant laten gaan. Sterker nog ze ondernemen actie. Zo is lekken een rommelige methode om onwillige Ministers te controleren en de democratie overeind te houden.

In de verte zag ik de gebouwen van besturend Den Haag opdoemen.

Twiskemolen

Op ruim 5 km fietsen van mijn thuis staat de Twiskemolen. Hij is 440 jaar oud; uit 1578, een jaar dat de 80-jarige oorlog nog hevig huishield. De molen bemaalt de ca. 650 ha grote Twiskepolder. In oktober vorig jaar waaide de kap eraf. Veel is er sindsdien niet gebeurd. Het hybride gemaal werkt wel door, maar niet meer op windkracht.

Molenaar Marcel Koop zegt tegen het Noordhollands Dagblad: “Deze molen staat hier veertig jaar. Voorheen stond hij in Barsingerhorn, maar die gemeente had het geld niet voor een noodzakelijke restauratie. Gelukkig is dat nu niet aan de orde. Alle partijen hebben de intentie om de molen in oude staat te herstellen. Dat is een fijne gedachte. Ik verwacht dat-ie in 2018 weer draait.”

Zie voor meer informatie de Twiskemolensite, of abonneer je op de nieuwsbrief.

De Praatpaal

De praatpaal was nog niet zo lang geleden nog goed voor 3 procent van de 1,8 miljoen pechmeldingen aldus dagblad Trouw in 2011. In het artikel wordt ook gemeld dat een app voor anwb-pechmeldingen in opkomst is en daarmee het lot van de gele wegenwachtpalen. In 2017 zullen de praatpalen verdwijnen.

Als fietser zie ik ze niet zo vaak, maar langs de Afsluitdijk staan ze nog om de 5 km en aan beide zijden van de weg; daarmee ook langs het fietspad (waarop ik afgelopen vrijdag geen enkele andere fietser tegenkwam. Wel twee politiemotoren met zwaailicht.) Nog eventje.

Gulzig …

… als een reiger. Tenminste ik dacht dat dit gezegde bestond, maar kan het niet vinden. Wel bestaan: Dronken als een reiger en Spijen als een reiger, hij spuwt zijn onverteerbare stoffen weer uit. Bij de purperreiger staat in Histoire des Oiseaux, peints dans tous leurs aspects etc. (1787/1796) door François Nicolas Martinet: “Het is een gulzige vogel en eet tot hij niet meer kan zodat de laatste vis nog uit de bek hangt.” De blauwe doet daar niet voor onder en het gezegde zou moeten bestaan.

Wasgoed tussen drakentanden

Kunstenaarskunst

Spandoek Wapperen

Rakelen duin (drie jaar later daar weer)

De wind waait uit het Zuiden. De zon schijnt zo warm en fel dat het aan de zomer doet denken. Sneeuw en venijn lossen bijna helemaal op.

Voorzichtig sturen door de smeltende plakken op het pad. Voorzichtig manoeuvreren tussen de vragen door.

Voldoende is al teveel. Het kan minder dan € 8,2 miljard. Het hoeft zeker geen € 13,7 miljard te worden. Militairen zijn net mensen; ze willen altijd meer.

Zwemmen, trappen, warme botten en spieren. En even wapperen met een spandoek kon vandaag ook nog. Wat wil je nog meer ...

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een korte tekst met een aantal foto's waar van die hierboven er een is. 

Wat dom!

Mijn zusje ging in Rotterdam wonen, Sjaarloos zelfs. Ik weet nog hoe trots ze was op de bibliotheek van die zogenaamde werkstad aan de Maas. Maar daarover wil ik het niet hebben.

In Amsterdam, de stad van denkers en kunstenaars, hadden we destijds een lelijk nieuwbouw pand aan de gracht. Ik kwam er wel vaak en graag.

Inmiddels hebben we ook in Amsterdam een heel mooie bieb tussen IJ en Oosterdok. Met sfeervolle ruimtes en goede werkplekken. Je kan er eten en drinken met een fijn uitzicht. Vrijwel altijd maak ik er een foto.

De boeken waar ik altijd voor kwam en waarop die bibliotheek al decennia geabonneerd was verdwenen wel uit de collectie. IHS Jane's vroeg teveel en deze mogelijkheid de wapenindustrie te volgen en controleren verdween. Jammer maar begrijpelijk.

Wat ik niet begrijp is het verhaal dat ik vandaag hoorde dat een scootmobiel de bieb maar net in kan komen, maar de lift niet in kan. Mensen die daarvan afhankelijk zijn kunnen dus geen gebruik maken van de OBA. Wat dom om dat willens en wetens te laten gebeuren.

Eikapsel van sterrog

Hij hangt te schommelen in het gewei van een nephert, dit groter dan normaal eikapsel van een sterrog.

Wat is dat eigenlijk een eikapsel. Je denkt aan een jasje voor eieren, maar worden de roggen daarin geboren. Hoe lang blijven ze etc.

Het is een ei in vierkante vorm. Als je al 400 miljoen jaar rondzwemt mag je dingen best anders aanpakken. In het engels worden de kapsels ook wel zeemeermin portemonee genoegd.

Er groeit één embryo in. Als de eieren aanspoelen zijn ze leeg en licht. En daarom liggen ze meestal aan de vloedlijn.

Olifant in de sneeuw

Deze foto's brachten me weer naar het verhaal van het olifantje Murugan. Over die Spaarndammerolifant is een boekje gemaakt.

Hotel Sap en Sap

Hotel Sap en Sap, de afgelopen eeuw beter bekend als Hotel Brughuis, in Meerkerk is nu een Christelijke boekhandel (met Facebook). Het stijlvolle gebouw met “authentieke deur met gesneden kalf en bovenlicht in [late] empirevormen” (rijksmonument) staat er al vanaf ca. 1830. De aanpalende woning met zicht op een blinde muur staat al niet meer op google earth.

Het lijkt allemaal wat kleiner begonnen. Het leven is nog zichtbaar. Toen kwam het grote en zette een blinde muur voor de ramen van het kleine. Daar woonden vermoedelijk de heren Sap en Sap, waar Het vrije volk in 1956 nog over schreef, een krant waarin zij adverteerden. In 1965 vond er de plaatselijke vergadering over de ruilverkaveling plaats en in 1972 bood de nieuwe eigenaar Vink zijn Triumph Spitfire met spaakwielen te koop aan. Advertenties voor Restaurant Brughuis begonnen jaarlijks te verschijnen in NRC-Handelsblad.

Op wat oudere foto's zie je de woning nog staan. Nu is het al tijden een woestenij op dat “belangrijke punt” van de kleine gemeente. Het kleine is met de grond gelijk gemaakt, maar de heren Sap en Sap zijn nog steeds aanwezig, omdat het Rijksmonument naar hen is vernoemd.

Wasgoed

Een samenhangende fotoserie maken, schijnt het summum van fotograferen. Het dwingt je langdurig en geregeld te kijken naar een onderwerp. Het ontneemt je dus eveneens de vrijheid om in het wilde weg plaatjes te maken. Foto's maken betekent rondkijken, kaderen, op het juiste moment afdrukken. Dat is niet wat ik doe.

Toch lukte het bij deze wasgoedfoto wel een beetje. Ik was er niet helemaal gelukkig mee dat de voet van de wasmolen verdween. Maar in een mum van tijd was de bevroren sloot weer leeg. Het voordeel van zo'n serie is dat ik vast nog wel eens zo'n molen te pakken krijg. Bevroren sloten met katers zijn er minder vaak.

Barent Bootje

Bijzetting in de kerkvloer van de Oosterkerk in
Amsterdam, omstreeks 1790. Ingekleurde ets
van H. P. Schouten. (Stadsarchief Amsterdam).

Opeens zaten we allemaal in een bootje; midden op een meer. Op de oevers stelden zich twaalf trombonisten op. Ze speelden niet op basis van noten, maar op de tijd in verhouding met andere spelers. De dirigent stond in het midden, te vlaggen. Maar ik zag hem niet, mijn bootje keek de andere kant op. Wel hoorde ik overal om me heen met elkaar spelende klanken.

Eigenlijk zaten we op stoelen en die stoelen stonden op natuurstenen graven die gelegd zijn in de kerkvloer van de Oosterkerk. Mijn stoel stond op het graf van Barent Boot, begraven op 24 oktober 1765. Hij was vader van drie kinderen en echtgenoot van Grietje Boll. Even lag zijn stof in 'n meer van muziek.

Of hij de Barent Boot is die in 1763 een schuurtje wilde bouwen in Diemen en wat Barent verder deed, weet ik niet. Dat is ongetwijfeld terug te vinden in de archieven. Rondneuzen op YouTube en verschillende uitvoeringen van Music for the Wilderness Lake en andere muziek van Murray Schafer luisteren vind ik genoeg.

Concert in het kader van Jong Talent uitvoeringen in de Oosterkerk. Zie voor agenda.

Oostenwind

“Je hebt de wind mee op de heenweg,” zegt ze.
“Ja die wind is er al weken,” zeg ik.

De mosselen van de laatste sterke Wester liggen er nog. Het is zo koud dat de geur van verrotting is verdwenen, bevroren zeker.

Voor het eerst sinds lang is verder geen fiets bij de strandovergang.

Terug heb ik wind tegen. Zo'n koude, met fijne sneeuw in 't gezicht en over gladde bruggen.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een korte tekst met een aantal foto's waar van die hierboven er een is. 

Belasting

Arjan Lubach maakt afgelopen zondag het grapje dat we net als hij allemaal € 86.000 belasting moeten betalen. Dat is inderdaad een boel geld voor het ophalen van de vuilnis, onderwijs, gezondheidszorgsysteem, het aanleggen van autowegen en waterzuivering, kortom de organisatie van een vlot functionerende samenleving en degelijke infrastructuur. Maar wie zoveel kan betalen houdt nog veel meer over.

De meeste mensen komen niet aan dat soort bedragen. Het is logisch dat ze met weinig plezier hun aanslag betalen, maar je krijgt er wel wat voor terug. In de Verenigde Staten is dat wel anders. Rick Nolan sinds februari 2017 lid van de Parlementaire commissie voor transport en infrastructuur stelde dan ook niet voor niets:

“We simply must rebuild America’s infrastructure – our roads, bridges, locks, highways, ports, pipelines, waterways, railroads and airports – and lay the foundation for more good-paying jobs from construction and building to economic and human development opportunities.”

De afkeer van het belasting betalen heeft tot instortende bruggen en gaten in de wegen geleid. Nolan vervolgde met: “We cannot wait until another disaster like the drinking water crisis in Flint, Michigan, the I-35 bridgecollapse in Minneapolis or the Amtrak derailment in Philadelphia happens again. It’s time we become a proactive nation and put this era of neglect to an end.”

Een overheid met een gevulde schatkist is dan wel handig, maar in de VS lijkt die kist meer op de Marianne trog dan Mnt. Susofso. In Nederland denken ook steeds meer mensen – tegen het eigenbelang in – dat belasting diefstaf is in plaats van overheidsbeleid handen en voeten geven en enigszins een verdeling van inkomen. Niet de blauwe enveloppen zijn mooi, maar wel (een deel) van wat er mee gefinancierd wordt. Wat mij betreft gaat er wat minder naar Defensie en betalen rijken nog wat meer over hun bezittingen.

Schuinskijken

Te snel

Het heeft voordelen veel te snel over de wegen te razen. Je komt van landschap in landschap, van een dorp in een volgende stad. Steeds wat anders. Pas als je stopt kan je echt rondkijken. Maar dat doe je dan op een zelfgekozen plek.

Soms dan ga je snel voorbij aan iets moois dat nog net je net je netvlies weet te raken. Dan kan je stoppen, omkeren en nog een keer en dan beter kijken. Zo verging het mij bij deze boerderij. Hij ligt al sinds 1646 in de bocht van een weg te spiegelen in een sloot.

Vandaag werden de rode steentjes op de gevel weer opnieuw rood geschilderd. Want wat kostbaar is moet onderhouden worden. Na het maken van een foto trapte ik weer verder.

Fluiteenden

Als de zon onder is gewoon doorfietsen. De beloning komt in vele vormen, het gefluit van vloten smieten is er een van. Net alsof je het beter hoort in de schemer of als het donker is.

Schoonheid

Stadspoorten tonen historisch belang van stadjes. De rivieren stromen traag. De vrouwen fietsen met de hand aan de jurk. Het is in verkiezingstijd zichtbaar het land van Kees van der Staaij. Het land van de God der Wrake, die zovelen meeneemt in zijn zucht naar Dogmatiek. Die minaretten af wil breken en kerktorens laten klinken. Die zondaars wil doden, omdat de God van Abraham dat zo wil. Toch blijft de Alblasserwaard mooi.

Wonen aan het water

Net ging ik even biljarten in de kelder van Café Westerdok en liep langs het verzamelgebouw voor architectenbureaus in de Barentszstraat. Naar binnenkijken kan ik nooit laten.

Er staan altijd van die mooie wijkjes op stapel. Keurig in de rij of juist georganiseerd schots-en-scheef staan de woningen, winkels en scholen op maquettes.

Nu waren het o.a. golvend dak over de voorzieningen, huisjes, bootjes en slootjes. Moet je daar willen wonen of recreëren?

Zegelring

Op de scheurkalender in de WC lees ik dat Jacob Fugger met twee procent van het Europese bruto binnenlands product de rijkste man is uit de geschiedenis. Hij leefde in de zestiende eeuw.

In 2017 fiets ik naar het strand, terwijl ik ook had kunnen demonstreren tegen de kleptocratie van Donald Trump & Co. Hij begon gelijk met het tekenen van decreten om de banken te dereguleren en de belasting te verlagen, want een dief uit eigen portemonnee moet je niet willen zijn.

Hij doet met het zetten van die handtekeningen van achter het bureau nog het meest denken aan een Europese vorst. Alleen de zegelring mist, maar misschien komt die nog.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een korte tekst met een aantal foto's waar van die hierboven er een is.