foto & oprisping: september 2017

zaterdag 30 september 2017

Omkijken naar Burendag

De buurtkamer Parlari van de Zeeheldenbuurt wordt door een zeer breed gezelschap gebruikt. Van koranleesgroep tot gieter. Van jong tot oud, maar vooral dat laatste. Van man tot vrouw, maar vooral dat laatste. Van hoofddoek tot lange mannenharen. Het pandje voorziet in een behoefte.

Er kwam een fotograaf om die verscheidenheid vast te leggen. Het was de start van de burendag in de buurt. Tobben was het voor de man met de camera; de ene helft in de zon en de andere helft in de schaduw. Zelf knipte ik even tussendoor uit het trappenhuis. Hier het officiële resulaat op Facebook.

De dag eindigde met een maaltijd (ik kreeg een bordje thuisbezorgd met eten uit het nabije oosten) en daarna als toetje een gang langs de foto-etalages (zie eerder); daar ga ik later nog wel kijken. De overdag op burendag verloren hond werd vijf dagen later weer teruggevonden.

Hoewel ik geen fan ben van dit soort gedoe, was deze dag vrolijk en geslaagd. Dat merkte ik thuis op veilige afstand.

vrijdag 29 september 2017

Hoogspanningskabels (30)

De Metaalbewerkerweg in Amsterdam-Noord ligt open. Er gaat nieuwe hoogspanningskabel de grond in. De geleiders vallen gewoonlijk vooral op als je ze aan masten hoog in de lucht ziet hangen. Alleen als ze weggewerkt worden, zie je de centimeters dikke kabel even open en bloot. Nederland is goed in dat ondergronds brengen. De slappe bodem zal er debet aan zijn. Voor meer: hier.

donderdag 28 september 2017

Lijnen, hoog en doorzichtig

“Fotografie is het weergeven van lijnen en diepte.” zegt de man “anders niets.” Hij laat een foto zien van lichtblauwe lijnen tegen een lichtgrijs vlak. Ervoor ruitvormige mazen en ook nog hangende lussen. Abstractie uit de wilde wereld. Waar het vandaan komt? Geen idee.

“Doet dat er toe,” zegt de man. “Weet je wat,” vraag hij, “weet je wat er wel toe doet, dat is of het frame om de foto wel juist gekozen is. Of dat niet niet nepperig is. Het doet mogelijk het idee ontstaan dat al die rechte lijnen nep zijn.” Als ik goed kijk zie ik het verschil tussen rand en echt. Er is kleurverschil en er zijn cirkels van de slotbouten te zien.

Je zou bijna de schuine lijnen van de achtergrond vergeten. Ik vraag het de man niet. Dat heeft waarschijnlijk geen zin. Maar wat is het? Het doet denken aan een kas, maar de lijnen kloppen niet bij die gedachte. Hoog moet het zijn. Heel hoog en doorzichtig.

woensdag 27 september 2017

Nieuwbouw in Noord

Laatst zat ik naast een bouwvakker op een bankje te wachten op de pont. Hij werkte erachter aan een project "voor enorm veel mensen." We hadden het erover hoe de telefoon de mens verandert. Een paar dagen later kwam ik het thema weer tegen: 'They are glued to their iPhones', staat in de roman die ik momenteel lees. "Je moet meegaan met je tijd," stelde de man bij de pont. "Een beetje," beaamde ik. Gisteren was ik mijn gsm kwijt toen ik hem wilde gebruiken als woordenboek en merkte meteen dat ik niet zonder kan. Die roman stelt juist dat je niet anders zou kunnen dan je kont tegen de krib gooien, maar daarover later meer.

dinsdag 26 september 2017

fluks olieboren in kleine bronnen

Detail van de Swift 10, een klein booreiland om de laatste kleine gasvelden in de Noordzee te ontginnen. Het is ontworpen voor de Nederlandse Aardolie Maatschappij (NAM, een joint venture van Shell en ExxonMobil), bekend van de activiteiten in Noord-Groningen. Het wordt uitgebaat door Swift Drilling.

Het eiland is geregistreerd in Nassau, de hoofdstad van de Bahama's. Dit is een bekend goedkope vlag land. Dat betekent minder arbeidsregels en minder belastingafdracht. Je haalt wel op basis van een licentie van Nederlandse overheid olie en gas uit de grond, maar doet dat wel zo voordelig mogelijk; ook al moet je daarvoor Nederlandse regels vermijden. Dat is legaal.

De Swift heeft minder werk dan gewenst, zo signaleerde het Financieele Dagblad in januari 2017. Voor het artikel werd de Swift 10 in Amsterdam bezocht. Dat was volgens Shipspotting in januari de laatste haven. Op 25 augustus lag het daar nog steeds. Actief is het platform niet.

Bij het woord swift denk ik zelf aan de gierzwaluwen die begin augustus vanuit Nederland vertrekken naar zuidelijk Afrika. Of aan de Engelse betekenissen: snel, ondernemend, gezwind en haastig. De Swift 10 wordt gereed gehouden voor een prompt vertrek, maar het komt er niet van. De kleine Noordzeebronnen renderen blijkbaar niet.

Gebouwd door: Swift Drilling (een joint venture tussen Fabricom Oil, Gas & Power en de Van Es Group)

Afmetingen: 40 x 67 x 5,5 m
Maximale diepte zeebodem: 45 meter
Lengte van de palen: 92 m.
Maximale boordiepte: 6500 meter

maandag 25 september 2017

Hengelaar

Vissen in de regen; het is een kwestie van uitrusting. Als ik de laatste tijd fiets dan zijn het kleine stukjes naar een gebied waar veel vissers huizen. Ze wonen in tentjes met de hengel ernaast of onder een machtig grote paraplu tegen wind en regen.

De hengel zal vast nog het centrale deel van een uitrusting zijn. Aan die hengel hangt het tuig of een simmetje (het weinig gangbare woord dat mijn vader voor draad, dobber, loodjes en haakje gebruikte). Het is lang geleden dat ik viste, maar ik kocht mijn tuigjes met veel gevoel.

Op het internet bekijk ik de laatste catalogus van Albatros. Hij is voor het seizoen 2017-2018 344 pagina's dik. Als jongen van 15-18 jaar haalde ik hem bij een hengelsportzaak in Bergen op Zoom. Nu met veel meer kunstaas voor de vissers die actief vissen; uitgooien, binnenhalen, lopen en kijken. Na de pagina's met dobbers, zijn die met kustaas het mooist.

Op de pagina's met Bivvies & Drollies staan tenten, inclusief veldbedden voor vissers die kalm wachten op een karper aan de haak. Ze kunnen het lokvoer zelfs naar de visstek brengen met een radiografisch bestuurde voerboot.

De vaste hengels zijn lichter en goedkoper dan mijn laatste, die ik eind jaren zeventig kocht. De simmetjes zijn er gelukkig ook nog te kust en te keur.

zondag 24 september 2017

Ganzenoorlog treft eend

De laatste keer dat ik schreef over de nijlgans is vijfenhalf jaar geleden. De gans is geen gans, maar een eend en komt uit Afrika. Het is daarmee een exoot. Destijds zocht ik op dat er geen gevaar van uitging, maar inmiddels staat hij op de zogenaamde Unielijstsoorten.

Dat betekent dat hij wel schadelijk is en dat de overheid de plicht heeft de “in de natuur aanwezige populaties op te sporen en te verwijderen. En als dat niet lukt om de populatie zodanig te beheren dat verspreiding en schade zoveel mogelijk wordt voorkomen.” Dat ziet er kortom niet goed uit voor deze mooie eend.

De reden om een dier op de lijst te zetten kan verschillende redenen hebben: het bedreigen van de biodiversiteit/ecologie of nadelige gevolgen voor “de menselijke gezondheid, veiligheid of de economie.”

Bij de Nijlgans gaat het om schade aan de biodiversiteit (het verjagen van andere eenden), aan ecosystemen (door uitwerpselen worden strandjes vies en hebben blauwalgen en bacteriën meer kans). Bovendien eet de gans gras en in de winter graan.

Stichting Vogelonderzoek Nederland (SOVON) stelt vast dat de vogel als exoot geen recht op bescherming heeft volgens artikel 1 van de Vogelrichtlijn. Volgens de Vogelbescherming zijn “er tot dusverre geen aanwijzingen dat in Nederland de toename van de nijlgans ten koste van andere watervogelpopulaties gaat.” De organisatie benadrukt dat de bestrijding niet ten koste van andere soorten mag gaan. De boerenguerrilla tegen de natuur heeft het hier gewonnen. Die vorige keer, in 2012, schreef iemand al op mijn facebookpagina: “Er zijn helaas ongure types die ze het liefst af zouden schieten. PVV-mentaliteit in het natuurbeheer...”

zaterdag 23 september 2017

Reizen op windenergie

Zet maar uit. Dan gaan we.

Waarheen? Geen idee. Eerst een paar dagen naar het zuiden. Daar is het warmer. Dan naar het Westen. Daar is de zee. Daar rapen we een schelp op. Gooien die in de lucht. Kijken welke kant de top (umbo) op wijst. Dan gaan wij die richting uit. Kunnen we niet verder of willen we een andere richting uit dan is er vast wel een laulierblad – of iets anders – om dit te herhalen. Of we kijken uit welke kant de wind waait.

Hoe we gaan? Met de fiets natuurlijk. Hoe anders. Hoe lang we gaan? Zo lang mogelijk.

Iets heel anders. Weet jij wat ampère is? Stroomsnelheid, zoiets als harde wind achter, maar dan met elektriciteit? Ja zoiets. Laten we maar gaan. De zon schijnt straks weer.

vrijdag 22 september 2017

Drijvende buizen (29) voor gemaakte natuur

Een plas vol. Ze liggen er. De vraag is waarom. Het duurt even voordat ik een foto vind van de baggerschuit die er ligt. Als je die eenmaal hebt, dan kom je ook wel op de Markerwadden uit. Een aantal eilandjes die het zwevende slib uit het water op moeten vangen. Er is een facebook pagina voor het nieuwe natuurgebied.

Morgen en overmorgen zijn ze open voor het publiek. Vanuit Lelystad vaart een pont. De overtocht duurt ongeveer één uur. Bezoek aan het eiland is maximaal twee uur. Tickets voor de overtocht kosten €12,00 euro. Leden van Natuurmonumenten betalen €8,00 euro.Je kan je opgegeven.

donderdag 21 september 2017

Plaatwalser op NDSM-werf

Een groot apparaat, ik vermoed een plaatwalser, staat in een nog veel grotere hal. Het neemt er nauwelijks ruimte in, maar in een zeecontainer zou het niet passen. Afgebladerde verf, roest, oud ijzer uit vervlogen tijden. Het komt een Scottish Machine Tool Corporation onderdeel in Polmadie, nabij Glasgow.

Scottish Machine ontstaat in 1937 als een fusie van James Bennie & Sons Ltd., G. and A. Harvey, Glasgow; Loudon Brothers Ltd, Johnstone; Craig and Donald Ltd, Johnstone; en James Allan Senior & Sons Ltd, Glasgow. De vier waren winstgevend tot 1921. Een crisis in de zware industrie zou roet in het eten gooien. Ze behielden wel allen hun autonomie.

Hier gaat het om James Bennie & Sons. Het bedrijf werd in 1835 opgericht. In Amsterdam-Noord staat dus nog een zware kolos uit de Schotse machinebouw geschiedenis.

woensdag 20 september 2017

fotografie wedstrijd

Hier in de buurt zijn zes etalages en daarin wordt kunst gehangen door Frans van Tartwijk van Kunsttraject. Meestal voor twee maanden. Ik besteed er vrijwel altijd aandacht aan.

Een enkele keer is het kunst die buurtbewoners zelf maken. Soms zijn het scholieren, een clubje of zoals nu een uitnodiging voor een fotografie wedstrijd aan allen.

De winnaars zijn gekozen. De verliezers ingelicht. Ik viel binnen die laatste categorie met deze collage.

Op de Facebook pagina Fotografiewedstrijd Zeeheldenbuurt staan al meer foto's. Er staan juweeltjes bij. A.s zaterdag is er een rondleiding en worden de prijzen uitgereikt.

Waar en wanneer:
Zaterdag 23 september van 19:00 tot 21:00
Zoutkeetsplein, Amsterdam
(Beginhalte tramlijn 3)

dinsdag 19 september 2017

Diamantboom

“Mijnheer weet u waarvoor deze boom is geplant,” vraag ik nieuwsgierig. De man komt aanrijden met zijn scootmobiel. Hij stopt bij de boom en gaat er naar kijken.

Afgelopen vrijdag had ik een grote groep gezien die met spa, palen aarde en een jonge boom in de weer waren. Het is een speciale boom, dat is duidelijk.

“Die hebben wij van mijn kinderen en kleinkinderen gekregen,” zegt de man trots om er aan toe te voegen “voor ons zestig jarig huwelijk.”

“Wat mooi,” zeg ik en vergeet te vragen waarom juist op deze plek midden in een recreatiegebied. Als ik uit het water kom, na een rondje zwemmen, is hij weg.

maandag 18 september 2017

geëngageerde street art

Het lijkt een sympathieke leus die daar in oranje koeienletters op de muur is gezet; kunst moet draaien om het weergeven van een idee niet om het binnenslepen van geld. Maar sluit het een het ander uit? Soms betaalt men meteen graag en veel voor Kunst met een K (en voor op de verkoop gemaakte liflaf-kunst). Toegegeven voor een even waardevole verbeelding van een idee, emotie of vorm wordt niets betaald en marketing stuit op onbegrip. Soms komen de opbrengsten pas veel later.

De armoedige financiële positie van Vincent van Gogh en Rembrandt zijn legendarisch. De eerste kon overleven door de giften van zijn broer. Schilderen bracht niets op. Slechts één werk werd bij leven verkocht. De tweede ging failliet, maar had nog inkomsten door kunsthandel en enkele opdrachten. Rembrandt was veel meer handelaar. Onbekend is of hij echt in grote armoede is gestorven, zoals de mythe gaat. Maar is de een dáárom beter dan de ander?

Afgelopen week organiseerden anti-wapenhandelactivisten een kunstveiling als onderdeel van hun strijd tegen de wapenbeurs DSEI in Londen. Eén van de geveilde werken kwam van de bekende Banksi (zie illustratie). Het werk werd afgeslagen op € 233.000 (205.000).

De opbrengst is voor een campagne groep tegen dronemoorden Reprieve en voor de Campaign Against Arms Trade (CAAT). Actie en kunstenaar creëerden aandacht voor het werk. Het goede doel en naamsbekendheid voegden waarde toe dat betaalde zich uit. Goed voor de strijd tegen wapens. Is het daarom minder kunstig? Nee wel geëngageerd.

Dat er zoveel betaald wordt voor voetballers, kunst, flessen bourgogne e.d. wordt door sommigen verklaard door dat er een kleine klasse aan nieuwe rijken is. Die rijken zoeken naar objecten om te investeren; goederen die toenemen in waarde en makkelijk door te verkopen zijn.

zondag 17 september 2017

Omgevallen

Gezien het gezwam van gisteren, vandaag gewoon een paddestoel waar ik nu al drie keer langs ben gereden. De eerste keer een frommelding, de tweede keer met platte hoed (niet mooi op de foto) en nu de derde keer aangevreten en omgevallen. Vandaag zal ik niet zien wat er nog van over is door ingewikkelde omleidingsroutes en grote drukte i.v.m. Dam-tot-Dam loop.

zaterdag 16 september 2017

Klein leven

Het leven om de foto's heen is te klein aan het worden om er nog leuke tekstjes aan te wijden. Beter kan ik verwerken wat ik lees. Zoals gisteren deze zin: “Unlike the United States, which has all but enshrined as dogma a no-first-use nuclear doctrine, Russia has never rejected the possibility.” Met andere woorden Rusland stelt wel als eerste kernwapens te kunnen gebruiken en de Verenigde Staten niet. De schrijver is Bruce B. Stubbs, hoofd marine operaties van de VS marine. Niet de eerste de beste. Toch dacht ik anders te weten.

Rusland heeft inderdaad een politiek die uitgaat van een nucleair antwoord bij een grote conventionele aanval, zie regel 27 van de militaire doctrine van de Russische federatie. De NAVO 2012 Deterrence and Defence Posture Review geeft geen no-first-use verklaring. De Nederlandse regering doet geen concrete toezeggingen dit te veranderen, maar hult zich achter algemeenheden en staand beleid. De Verenigde Staten gaan op pagina ix van de Nuclear Posture Review uit van een recht op first use. Dus hoe Stubbs er nu bij komt.

Als ik dit schrijf zwaai ik weer naar de andere kant. Waarom zou ik niet een klein stukje kunnen schrijven over de relatie van die twee mensen op de schommel. Hoe ze net geland zijn op Schiphol. Hun koffers hebben ze gedropt in het Sir Adam Hotel met uitzicht op het IJ. Hoe de kinderen bij opa en oma achter zijn gelaten. Hoe ze tijdens deze city trip willen praten over samen verder te gaan, óf niet. Hoe ze zoeken naar spanning en schommelen op het dak van Overhoeks.

Even later denk ik waarom doe ik dit eigenlijk? Dit schrijven. Iedere dag een foto willen plaatsen. Het is dwangmatig. Je leeft niet meer met zo'n niemendalletje als teken van leven. Maar niets doen is geen optie. Rommelen als afleiding heb ik nodig. Maar zoeken naar first use documenten is meer dan afleiding en het schrijven van een pagina over een imaginair paar uit Bristol ook. Beide combineren in één samenhangend verhaal, zou zelfs een forse inspanning zijn.

vrijdag 15 september 2017

Buispalen (28)

Inmiddels weet ik door het kijken naar slangen, buizen en pijpen in het (stads)landschap dat er veel de grond ingaat, maar dat lang niet alles waarvan je denkt dat het daar eindigt dat ook doet.

Vier buizen op een boot. Ze kunnen voor van alles en nog wat dienen. Ze liggen op ruimschuit PK4 van PK Waterbouw. Ze zullen wel in de discipline heiwerk & steigerbouw gebruikt worden. Sommige buizen zijn geen pijpen, maar slechts ronde en holle palen.

donderdag 14 september 2017

Breien met feiten

Het is ingewikkeld. Je moet er een verhaal van maken, anders heeft het geen zin. De grote feitenkluwen uit elkaar halen en samenbrengen in strengen die bij elkaar horen. Maar de losse eindjes waar laat je die? Er zijn stukjes die bij verschillende delen passen of nergens en die je verhaal juist omver willen trekken. Als je die laatste stukjes teveel weglaat wordt het werk gemakkelijk, en ongeloofwaardig. Schrijven is schiemanswerk.

Voor wie hier liever een tros zou zien, gedraaid uit strengen nylon of manila, waaruit van die eigenwijze draadjes steken, die begrijp ik. Maar misschien vertelt deze muur ook zo'n rafelig verhaal.

woensdag 13 september 2017

Gevangen in een raam

Daar sta je dan als mislukte onderzeebootkapitein. De boot is in de oranje menie gezet tegen de roest en aangroei en dan blijkt die oranje bende uit een oud blik te komen en nog te zijn bereid op loodbasis. Even niet opgelet. Je denkt dat kan ik toch wel aan die lt. 2OC overlaten; de man draait al eeuwen mee. Het is gewoon gif. Ik mag niet uitvaren vanwege milieu-overwegingen. Gif in de verf, het is een terugkerend thema bij De Baas. Leren door trial and error, maar hoeveel errors zijn daarbij acceptabel. Normaal gesproken is er niets aan de hand. Je doet, wordt gesnapt, nieuw laagje tjet en daar ga je weer. Nu moet het er helemaal af. Nieuwe laag erop. Ze zijn er maanden mee bezig en ik wilde naar zee. Weg van huis. De rust van de kleine ruimte. Waar je mensen kan zeggen dat ze stil moeten zijn. Thuis blérren de blagen. Klaagt de vrouw en speelt de buurman klarinet. Nu dus: geen rust. Daar sta je dan, gevangen in een oranje raam.

dinsdag 12 september 2017

Mijn nieuwe zwemwater

Zwemmen doe ik dichter bij huis. Nog wel buiten, in het Twiske. “Hoe is het water hier?” Twee oudere wandelaars in vlotte kleiding zien mij in mijn zwembroek.

“Ik heb al even niet gekeken naar de watertemperatuur op de site van Rijkswaterstaat (daar staat dat voor zowel binnen- als zeewater op),” antwoord ik.

Ze vroegen het om zelf iets te kunnen vertellen: “Wij zwommen vorige week nog bij Egmond. Het was heerlijk, 19 ᵒC,” en ze vervolgen met de vraag: “Is het water van de zee kouder of warmer?”

Het zal er om hangen na al die regen van de afgelopen dagen. In de winter is het binnenwater kouder en in de zomer de zee. “Het is lekker,” zeg ik als ik erin stap en zwem onder het bruggetje door voor een rondje.

Thuis kijk ik het na. De zee lijkt iets kouder dan het binnenwater, maar veel verschilt het niet.

maandag 11 september 2017

Herfst

Het is misschien wel de meest afgezaagde foto die je kan maken als de herfst begint: een van de tak gewaaid en verregend blad. Toch vond ik het als jongetje al mooi om de bladeren van vermoedelijk de esdoorn te rapen achter het Witte Kerkje in de Constantijn Hygensstraat in Maassluis. Zo mooi, dat ik het nooit meer vergat.

Als ik naar de functie van het kerkje zoek, kom ik een artikel tegen over een lezing die er gehouden wordt over verhoormethoden van de Binnanlandse Strijdkrachten in die plaats nadat de oorlog is afgelopen. De verhoorde ex-landwachter overlijdt door de brute methode. Verantwoordelijke voor de gevangenen Gerrit Wagner (†) – destijds commandant van de Maassluise BS en hoofd van de Politieke Opsporingsdienst Vlaardingen-Westland en in later leven presidentdirecteur van de Koninklijke Shell – schreef een nabestaande dat hij er geen spijt van had. Er ging destijds wel meer mis in de stad aan de Waterweg.

Herstbladeren, je kan er een leven lang van genieten. Om het nog wat afgezaagder te maken ook nog een foto van een paddestoel. “Ze zijn er weer,” zei een voorbijfietsende man toen ik de foto maakte. Ze zijn er altijd, maar worden met herfst geassocieerd. Het is een … nou eigenlijk geen idee. (In het gras in een veengebied langs het fietspad.)

zondag 10 september 2017

Koelwaterbuizen (27)

zaterdag 9 september 2017

Paard van Noord en Kraan 13 → Faralda

De kraan staat er langzaamaan te vergaan. Het hout versplintert. Het ijzer roest. Het Paard van Noord heet de kraan. Zo heet ook een groep mensen die elkaar rond de kraan wil ontmoeten. "Met een zware moker sloeg ik die kous los," lees ik op hun site met o.a. de uitgebreide geschiedenis van de kraan.

*****

Niet ver ervandaan staat nog een kraan die is verbouwd tot mini-hotel op hoogte. Die staat nog goed in de verf op een steeds hipper stukje Amsterdam. Ooit schreef ik er stukje over.

Overkant van 't IJ

(De Staatskrant november 2013)

In januari 1959 wordt een zwembad door een kraan van de NDSM-werf op een verbouwd passagiersschip gezet.Kraan 13 bleef als enige staan toen de scheepswerf in 1984 werd gesloten. Hij was een opvallend element van de skyline van Noord, stelt het Nieuwsblad voor het Noorden. Skyline is misschien wat overdreven, maar het stalen kolos is met zijn 50 meter ook goed zichtbaar vanuit de Zeeheldenbuurt. In juli dit jaar verdween Kraan 13.

Maar hij komt terug. De afgelopen maanden werd hij verbouwd bij scheepswerf Talsma in Franeker. Op de Friese werf zijn er drie hotelkamers en een televisie studio ingebouwd. Die laatste kan ook als luxe club voor feestjes gebruikt worden. Helemaal bovenin, zo'n vijftig meter boven het het IJ, komt een bubbelbad. De kolos wordt inmiddels Faralda genoemd, naar een Meesteres in het Slopen uit de populaire game Skyrim. Op de website van de werf en via het twitteraccount van het project is het hele proces van sloop, bouw en opbouw goed te volgen.

De NDSM-werf is al jaren aan het veranderen. Het begon als een gezellig rommelige plek voor creatieve en verwarde geesten. Er heerste een sfeer van prettig verval. Inmiddels is dat net als de scheepsbouw daarvoor verdwenen. De lawaaierige skatebaan werd gesloten. Er kwam een keurig parkeertrein. Het hippe MTV huist er en heeft zijn invloed. Je hebt mensen met van die alternatieve kapsels die bedoeld zijn om slordig te lijken. Die kant gaat ook de oude scheepswerf op.

Een opgelapte kraan past daar goed bij. Van de overnachtingskosten schrik ik niet eens meer. Je kan terecht v.a. € 435 per nacht. Op hoogtijdagen (oudejaar bijvoorbeeld) gelden hogere tarieven. Je krijgt er wel een champagne ontbijt bij en een bubbelbad op hoogte. Als je het bitter uit je ogen poetst en over het kabbelende IJ kijkt, dan zie de oude graansilo. Die had er niet meer gestaan als er geen woningen ingezaagd waren. De kraan moest ook sneuvelen en kon alleen met dit volstrekt mallotige plan behouden blijven. 't Zal even wennen zijn: de dichtgebouwde constructie.

Martin Broek

http://www.faralda.nl/

http://www.scheepswerftalsma.nl/speciale-projecten/faralda-ndsm-kraanhotel

https://twitter.com/Kraanhotel

vrijdag 8 september 2017

Mijn medicijn

Zojuist de enquête van Maurice de Hondt weer ingevuld. Altijd vragen over partijkeuze en wat actuele onderwerpen. Deze keer een vraag over hoogte van de zorgverzekering en eigenbijdrage. Gisteren stuurde ik nog een mail naar het Campagneteam Nationaal ZorgFonds om mee te doen aan hun actie voor het tegenhouden van de verhoging van het eigen risico. Baat het niet, dan schaadt het niet.

Daarnet kreeg ik weer een mail van mijn apotheek dat ik mijn medicijnen op kan komen halen. Ik weet het al, daarna volgt de rekening van iets meer dan € 100. Drie soorten medicijnen. Dat betekent drie keer kant-en-klare doosjes pakken. Eén maal 90 stuks, één maal 180 stuks, en een maal 720 stuks pillen aftellen. Dat betekent ook drie maal een vergoeding voor de pillenpakkers (draaien is een uitzondering en hier niet nodig) van zes euro. Die 90 en 180 kosten samen ongeveer een tientje en zijn zeer gangbaar. Die 720 zitten met 100 in een doosje. Dat is dus snel geteld en snel verdiend. Dat weet ik door dat eigenrisico. Maar wat ik er wijzer van ben geworden?

Buiten regent het. Een klein rondje fietsen om te bewegen ondanks de kapotte peesplaat zit er niet in. Ik houd nu al ruim twee weken mijn gemak. Hoop dat het lijf snel weer wil, want lekker trappen, foto's maken en de laatste zwaluwen te zien gaan alsof het spitfires zijn, dat zorgt ervoor dat ik niet steeds meer moet slikken, me beter voel en de somberheid verwaait. Een watermunttak in een flesje haalt het niet bij een plantje aan de waterkant.

donderdag 7 september 2017

Staart en hoorn

De hond blaft vragend: waar kom jij vandaan. De vrouw komt van ver en van diep. Ze heeft haar staart afgeschud en een broek aangetrokken. De slippers moeten nog aan de tenen, maar dat kan ook later. Er zijn ook mensen met blote voeten op het strand. Dat valt niet op.

Want dat wil ze niet, opvallen. Dat het hondje zoveel aandacht trekt is daarom onhandig. Ze pakt zijn riem en doet alsof hij van haar is. Niemand kijkt verbaasd. Zelfs die fotograaf, daar iets hoger op het strand, lijkt niets te merken. Het scheelt natuurlijk dat hij tegen de zon in moet kijken. Niet voor niets komt ze pas tegen de avond boven.

De vrouw moet naar de eerste de beste platenzaak. Veel zijn er nog tot 18 á 19 uur open. Velvet Music in Leiden nog wat langer, maar dat is ook verder van de kust. Haar koning met de drietand houdt van muziek en altijd de zang van sirenes verveelt hem. In ieder land heeft hij een andere muzikant waarvan hij een CD wil hebben. In Nederland is dat iets met de hoorn van Morris Kliphuis.

woensdag 6 september 2017

Leunstoel activisme

Revolution kid (fox), 2012 van Yinka Shonibare (1962), Beelden aan Zee

Het is altijd leuk om een grote actie te volgen. Met twitter is dat vrijwel van moment naar moment mogelijk.

Vandaag waren het vastgeklonken en aan bruggen hangende activisten die de aanvoer bemoeilijkten naar wapenbeurs Defence Security Equipment International (DSEI).

De actie heeft een duidelijk logo en overzichtelijke website met het programma. Morgen gaat het over vluchtelingen en een dag later komen wetenschappers zich uitspreken tegen de beurs. In de avonduren vaak cultuur.

Er zijn zelfs tips wat je vanuit huis kunt ondernemen. Maar heb je nog vakantie en een beetje geld dan zou je er zomaar een onvergetelijk bezoek aan Londen van kunnen maken.

dinsdag 5 september 2017

Zomer voorbij?

Zeker niet. Het is nog geen herfst en de zomertijd loopt nog. Bovendien zo lang men Cold Water & Beer aanprijst zit het met die zomer wel goed. Wedden dat je ook in oktober nog lekker 'n terrasje kan pakken.

maandag 4 september 2017

Riet- of ruisvoorn

“U komt als geroepen.” De man legt zijn hengel weg en ik loop naar hem toe. In zijn schepnet schitteren gouden schubben. Dichterbij zie ik knalrode vinnen. Het moet een wel erg forse rietvoorn zijn. De visser is zelf ook onder de indruk.

Hij keurt in het dagelijks leven hanenbalken. Die worden in Amsterdam gebruikt bij verhuizingen. Nu wil hij dat ik een foto van hem en zijn “ruis uh rietvoorn” maak. Helaas de batterij van zijn gsm is leeg. Ik beloof hem foto's op te sturen.

Aan de riet- of ruisvoorn heb ik zelf goede herinneringen. Er was een plekje in de Dinteloordse Molenkreek waar je de ene na de andere boven haalde. Het was een stille plek tussen dorp en gemaal naar het Spui.

zondag 3 september 2017

Opperst geluk

Wat een lange brief. Moet dat, vroeg ik me af bij het naar het einde bladeren van de inspringende tekst. Als ik de brief van Comrade Maase Revathy uit heb, staan de tranen in mijn ogen. Waarom? De brief beschrijft het leven van een moeder letterlijk tegen-wil-en-dank in de bossen van oostelijk India.

De ontwikkelingen daar had ik slechts op afstand gevolgd en zonder ze echt tot me door te laten dringen. De personages in het boek The Ministry of Utmost Happiness zijn geraakt, omdat er voor iedereen wel iets in de brief zit.

Hij speelt voor mij op een moment dat ik India wel noemde als een land dat meer solidaire aandacht verdiende, maar die opmerking liet wegwuiven: “India is een opkomende economische macht en rijk genoeg om daar zelf voor te zorgen.” Hoe ben ik ooit in een dergelijk socialisme verzeild geraakt? Daar raakt die fictieve brief van ver weg mij.

Het hele boek maakt indruk op me. Het is het boek van een intellectueel met veel bagage, een ijzersterke pen en ordening van woorden en een zeer lange nek. Daarover wilde ik alleen iets schrijven met een paar korte citaten. Totdat die brief ook in deze tekst wilde. Laat ik daarnaast mijn oorspronkelijk plan maar uitvoeren.

“As always, everybody believed what they wanted to believe.” p. 61

“Like cities. Fizzy, effervecent, stimulating the illusion of life while the planet they had plundered died around them.” p. 214

“... pretending to be hopeful is the only grace we have ...” p. 268

“This is the trouble with you youngsters, you have absolutely no idea how wars are fought.” p. 311.

“Tell me a story, and can we cut the crap about the witch and the jungle? Can you tell me a real story.” p. 316

Dit is een lange, maar wel bijzonder mooi. Waar sta ik? “She had always loved that about him, the way he belonged so completely to a people whom he loved and laughed at, complained about and swore at, but never seperated himself from.” Hier kan ik stoppen, maar beter van niet. “Maybe she loved it because she herself didn't – couldn't – think of anybody as 'her people'.”pp. 358-359

Het boek staat vol parels. Deze haalde ik eruit. Uitleggen waarom? Nee. Die neiging onderdruk ik. Het Ministerie van Opperst Geluk bevindt zich op het kerkhof tussen buitenissige mensen. Veranderingen vallen pas te verwachten als doordringt welke misstanden gepleegd worden.

Het is een boek dat de hopeloosheid probeert te bezweren. Zelfs de kever op zijn rug – met zijn pootjes in de lucht om de hemel op te vangen als die naar beneden komt zeilen –, weet dat het goed komt, omdat dat wel moet.

zaterdag 2 september 2017

IJ-veer 35

Aan de kade bij de Koninklijke Zwavelzuurfabrieken Ketjen (Nieuwendammerkade) de personeelsboot Annemieke.

Foto uit het herinneringsalbum aangeboden aan ir. P.M. van Doormaal, president-directeur van Ketjen, op 30 december 1968.

vrijdag 1 september 2017

Gasleidinglassen (buizen 26)

Niet alles is even goed gelukt bij de aanleg van nieuwe onderaardse voorzieningen, maar dit werd tot op de seconde en milimeter nauwkeurig uitgevoerd.