Zojuist
de enquête van Maurice de Hondt weer ingevuld. Altijd vragen over
partijkeuze en wat actuele onderwerpen. Deze keer een vraag over
hoogte van de zorgverzekering en eigenbijdrage. Gisteren stuurde ik
nog een mail naar het Campagneteam Nationaal
ZorgFonds om mee te doen aan hun actie voor het tegenhouden van
de verhoging van het eigen risico. Baat het niet, dan schaadt het
niet.
Daarnet
kreeg ik weer een mail van mijn apotheek dat ik mijn medicijnen op
kan komen halen. Ik weet het al, daarna volgt de rekening van iets
meer dan € 100. Drie soorten medicijnen. Dat betekent drie keer
kant-en-klare doosjes pakken. Eén maal 90 stuks, één maal 180 stuks,
en een maal 720 stuks pillen aftellen. Dat betekent ook drie maal een
vergoeding voor de pillenpakkers (draaien is een uitzondering en hier niet nodig) van
zes euro. Die 90 en 180 kosten samen ongeveer een tientje en zijn
zeer gangbaar. Die 720 zitten met 100 in een doosje. Dat is dus snel geteld
en snel verdiend. Dat weet ik door dat eigenrisico. Maar
wat ik er wijzer van ben geworden?
Buiten
regent het. Een klein rondje fietsen om te bewegen ondanks de kapotte
peesplaat zit er niet in. Ik houd nu al ruim twee weken mijn gemak.
Hoop dat het lijf snel weer wil, want lekker trappen, foto's maken en
de laatste zwaluwen te zien gaan alsof het spitfires zijn, dat zorgt
ervoor dat ik niet steeds meer moet slikken, me beter voel en de
somberheid verwaait. Een watermunttak in een flesje haalt het niet
bij een plantje aan de waterkant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten