Verderop wordt behoorlijk luid gepraat en ook getelefoneerd, terwijl je
in de kleine huiskamers hier nooit echt ver van elkaar kan zitten. Veel
versta ik niet, wel kan ik het telefoongesprek in het Nederlands
verstaan. En er wordt ook veel gelachen.De merel probeert er overheen te zingen. Mijn boek leg ik aan de kant. Het lukt niet. De ochtend begon al met merg-en-been geschreeuw. Er is veel leven om me heen. Je snapt dat mensen naar ruimer vertrekken (zo blijft er wel steeds
minder ruimte over).Ik eet een boterham en vertrek van pijn en van de herrie van de volksbuurt naar de golven, die soms nog meer lawaai maken dan eigen kat en buren, maar zoals mijn boek van het moment meldt, gedachten uit je hoofd meenemen.
Als ik aan het strand zit, besluit ik even te kijken naar de altijd aanrollende golven. Ze rollen nauwelijks en komen uit de mist. Er is een kalme zee. Waar wilde ik aan denken.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten