Sentiment

Vorige week niet geweest. Het strand heeft me niet gemist. Ik het strand wel. Na die paar dagen regen is de natuur tot leven gekomen. Het is weer groen en bloemen zijn opgekomen, opengebarsten alsof ze in de startblokken stonden.

Gisteren keek ik A single man. Als de film begint met een dromerig intro, en tussen de namen van de acteurs de naam van schrijver van het verfilmde boek over het scherm rolt, komt er terloops commentaar. “Christopher Isherwood, die ken ik wel.”

Zelf ben ik slecht in namen. The Guardian noemt de schrijver een van de grootste proza schrijvers van de afgelopen eeuw, complex, eerlijk en met humor. Dat spreekt ook uit de film. Thema's: alleen zijn, gedreven door angst en slechts af-en-toe een moment van ware ontmoeting die het leven waardevol maakt en dat tegen een achtergrond van de Cuba crisis, een dag in oktober 1962.

Het bot afwijzen van een homorelatie door de buurman, de ouders van partner en een jeugdvriendin zorgen ervoor dat je niet clichématig op kan schrijven dat het gegeven dat de man homo is eigenlijk zo gewoon is dat je er niet over moet schrijven. Dat is het niet. De bekrompenheid botst op het leven van een man die zelf net een 16 jarige relatie met een verongelukte man achter de rug heeft.

Deze week wel geweest, naar zand en golven. Druk was het niet. We waren heter gewend, of zijn gevlucht naar onze vakantiebestemming. Door mijn hoofd speelt de zin uit A Single Man (boek en film): “If it’s going to be a world with no time for sentiment, it’s not a world that I want to live in.”

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier.