Strandtent

Deze tocht op woensdag is een van de weinige dingen waar ik me vrijwel nooit heen hoef te schoppen. Op vrijdag is dat al vaker nodig, maar ook dan is het onderweg al snel goed. Zwemmen doe ik als ik er een paar banen in lig met plezier. O ja, biljart speel ik graag en heb daar zelfs een pijnprijs voor over. Verder ben ik moe en lusteloos. Deze Woensdagse tocht verzoent me daar een beetje mee. Vanuit het zadel zie ik de omgeving of ik trap figuurlijk blind de kilometers weg in de hoop op chemische reacties die me weer blij maken. Op het strand zie je wel vaker van die mensen die nergens naar omkijken en blijkbaar het zware leven achter de duinen van zich af laten waaien. Deze week zag ik op TV een flard uit een Belgisch bejaardenhuis. Binnen was een tent opgezet daar binnen werd strandbeeld met -geluid geprojecteeerd. “Vroeger ging men niet ver weg op vakantie, als men ging, dan naar zee,” aldus 'n commentaar stem. De ouderen zijn dan ook blij met die tent. Goed dat er strand is en dat er fietsen zijn. Intussen kleed ik de actieve kant van mijn bestaan uit. Misschien liggen aan dat strand ook wel de draden om een nieuw en wat deftiger kleedje te weven. Het is alsof ik na een diepe slaap in de lente wakker ben geworden: zo warm is het. Maar de bloemen langs de kant van de weg horen bij de nazomer en de herfst.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier.